PINKPOP 21-22-23 juni 2024 Landgraaf
De drieënvijftigste editie van Pinkpop zal niet te boek komen te staan als een van de beste edities van dit onderhand toch wel legendarische festival, want headliners zoals Maneskin en Calvin Harris spraken toch het echte grote publiek niet aan en daardoor waren de vrijdag en zaterdag bij lange na niet uitverkocht; maar misschien had dat ook wel met het niet al te beste weer te maken. Toch viel er nog wel genoeg te genieten op Pinkpop 53, want bands zoals Keane, Nothing But Thieves, Limp Bizkit, Greta Van Fleet en verrassende, flitsende optredens van Polyphia, Gunmoll, Jane’s Addiction, DOOL, Corey Taylor en John Coffey zorgden voor een aangenaam muzikaal rock weekend in het zuiden van het land.
Pinkpop 2023 opent officieel met Jiri11, de rapper uit Venlo en drie uur later “bestormen” de Nederpop koningen Acda en de Munnik het zuid podium, terwijl in de tent de Amerikaanse rockband Polyphia een zeer goede set neerzet. Deze progressieve, instrumentale rockband uit Plano, Texas, speelt een fantastisch gevarieerde show waarbij vooral de twee gitaristen Tim Henson en Scott LePage voor het nodige vuurwerk zorgen. Het nummer LOUD van hun Most Hated EP opent deze gig op een heerlijke manier en etaleert meteen Polyphia’s “herkenbare” stijl, een instrumentale mix van metal, hardrock, jazz en fusion. Andere hoogtepunten zijn Playing God en Euphoria, waarbij vooral de uitmuntende gitaarsolo’s eruit springen. Het publiek wordt bijna constant opgeroepen om in actie te komen, go fucking wild, en uiteindelijk krijgt Polyphia een aantal crowdsurfers cadeau… lekker optreden hoor.
Dan is het de beurt aan Keane en hun setlist draait vandaag vooral om hun fantastische debuutplaat uit 2004 en het wordt dus een greatest hits show van Keane met Somewhere Only We Know als hoogtepunt. Dat was Keane’s allergrootse hit en dit nummer creëert vandaag het absolute Pinkpopmoment van deze eerste dag; Tom Chaplin & Co. was in ieder geval in topvorm vandaag, ondanks het regenachtige weer…. De Italiaanse rock/pop glam band Maneskin sluit de eerste PPdag af met een “vreemde” keuze en volgorde van songs, want de songfestival hit Zitti E Buoni wordt eigenlijk veel te vroeg gespeeld en I Wanna Be Your Slave wordt zelfs twee keer vertolkt; helaas geen waardige headliner voor Pinkpop….
Dag 2 is het weer gelukkig niet zo slecht en kunnen we gaan genieten van Corey Taylor, Nothing But Thieves, John Coffey en Anouk. Anouk, voor de achtste keer op Pinkpop kwam pas los bij het altijd uitstekend vertolkte Jerusalem en daarna volgden gelukkig nog lekkere hits zoals Girl, Good God en natuurlijk Nobody’s Wife, waardoor dit optreden toch nog een goed eind kende, na een wel heel vreemd bijna schuchter begin van de Haagse rockdiva. Nothing But Thieves deed hun werk meer dan uitstekend, Conor Mason’s strot klonk lekker en nummers zoals Futureproof, Is Everybody Going Crazy, Sorry en I’m Not Made By Design zetten het publiek in beweging. Nothing But Thieves is niet geniaal of origineel, maar wel een oerdegelijke hardwerkende Engelse poprockband. Corey Taylor daarentegen stelde behoorlijk teleur, want zijn “eigen” songmateriaal was eufemistisch gezegd niet echt super, maar gelukkig kwamen er ook Slipknot nummers voorbij, zoals Before I Forget en Duality en dat waren dan ook de hoogtepunten van deze verder slappe set. Gelukkig zette John Coffey de tent in vuur en vlam want hun set was van het begin tot het einde super vet. STEAM WALTZ van Coffey’s laatse album FOUR opende de set en het publiek ging meteen helemaal los! David Achter de Molen’s strot was subliem vanavond, Broke Neck, Featherless Redheads, Relief, het klinkt allemaal geweldig, lekker hard, vet en agressief. Halverwege de set verrast John Coffey iedereen met een knallende coverversie van Guerrilla Radio van Rage Against The Machine, terwijl later het publiek ademloos luistert naar gitarist Christopher die vertelt over de legendarische biergooier die in april van dit jaar uit het leven is gestapt; waarna er een Wall of life ontstaat waarbij het publiek gaat knuffelen en niet zoals tijdens een Wall of death tegen elkaar aan gaat springen. De finale van deze spannende en oorverdovende superset bestaat uit Romans en Heart Of A Traitor en het maakt duidelijk dat deze hardcore punkers terug zijn, en hoe!
Dag drie was qua bezoekersaantal de “beste” dag en muzikaal was er een gevarieerd aanbod te beluisteren. Gunmoll was te bewonderen op Stage 4, een band met slechts twee singles en een teaser op de streamingsdiensten, en het kwartet liet er geen twijfel over bestaan dat we nog veel deze band gaan horen. Tata’s Lie, Chasing en Love zijn lekkere, swingende nummers, waarbij vooral de zang van Jorien opvalt, ondersteund door de vette gitaarhooks van Bram. Daarna, snel naar de Tent, want DOOL maakt daar hun opwachting; Raven van Dorst en band zet een geweldige set neer, die eigenlijk te kort is… De opening track Venus In Flames van DOOL’s nieuwe album The Shape Of Fluidity – een waar meesterwerk trouwens – knalt er meteen in en zet de toon voor een magisch optreden, waarbij vooral de vocalen van Raven zeer intens zijn. Oweynagat (van het album Here Now, There Then) is een vette gitaargeweld song, terwijl The Hand Of Creation superlog en swampy klinkt. De geweldige titelsong van DOOL’s laatste album is dan weer zeer psychedelisch, maar toont bovenal aan waar de kracht van deze band zit, namelijk: power en kwetsbaarheid. Vooral dat laatste wordt duidelijk bij de loodzware track Hermagorgon, een pareltje in de set; en ja, het is inderdaad geen Ed Sheeran!
Greta Van Fleet was er twee jaar geleden ook al en nu spelen ze ongeveer weer dezelfde set en dat betekent dat gitarist Jake Kiszka weer de show steelt, vooral zijn heerlijke, lange gitaarsolo tijdens The Archer mag er zijn, heerlijk voor gitaarafficianados! Josh’s dunne vocalen zijn helaas weer niet echt overtuigend, terwijl songs zoals The Falling Sky en Meeting The Master best lekker klinken, maar het is toch niet echt een overtuigend optreden. Limp Bizkit – lees Fred Durst – maakt het echter nog bonter – lees slechter – want er staan veel te veel covers (The Who, Nirvana, George Michael en Lynyrd Skynyrd) op hun setlist. Bovendien klinkt het allemaal erg mat en vooral lui – beginnen met Break Stuff en eindigen met datzelfde nummer -, alleen Take A Look Around en Rollin’ klinken enigszins acceptabel. Zelfs Limp Bizkit’s grote hit Nookie komt niet uit de verf, jammer, maar helaas, het is tijd voor Durst om er mee op te houden, lijkt mij…. Jane’s Addcition, de cultband met frontman Perry Farrell, doet het een stuk beter en vooral Dave Navarro steelt de show met zijn super solo tijdens het vette, epische nummer Three Days. Afsluiter Been Caught Stealing van het album Ritual de lo Habitual sluit een zeer sterke hard rock/punk show af. De laatste act is natuurlijk Ed Sheeran en die sluit de 53ste Pinkpop met verve af, tenminste als je van zijn knuffelanthems zoals Thinking Out Loud houdt. See you all next year???
Tekst: Martien Koolen