De eerste single van het nieuwe vorig jaar verschenen album Strange to Explain was Where Do You Go When You Dream. Die hebben we veel gedraaid, maar was eigenlijk niet onze favoriet van de plaat. Dat is Can’t Get Out en die bereikt deze week de hoogste positie in de Graadmeter. Ook jullie favoriet dus.
Dit is Woods op zijn fijnst, een elegante melodie die zich niet opdringt, maar toch in je hoofd blijft hangen. De bescheiden productie wordt gedragen door synths, een beetje distortion – maar helemaal folkrock met hoekige elementen. Het eindigt zelfs een beetje Beatlesque. Ook zanger Jeremy Earl en zijn ongeforceerde kopstem steken weer in topvorm. Toch valt de band niet in herhaling en dat is knap als je al twintig jaar bezig bent.
Ondanks de consequente kwaliteit van hun hun releases en hun direct herkenbare eigen geluid is Woods nooit echt doorgebroken. Dat Kevin Morby, tot 2013 bassist van Woods zijn oude maten qua bekendheid voorbij lijkt te streven is dan ook een beetje de omgekeerde wereld.