John Cooper Clarke is een Britse dichter, die eind jaren 70 zijn eerste bundel uitbracht. Niet als boek maar op LP. Je kunt Clarke vergelijken met Jules Deelder, maar dan punk i.p.v. jazz.
Working Men’s Club eert de nu 71 jarige dichter met een nummer dat klinkt alsof het nog steeds 1979 is. John Cooper Clarke, de song had niet misstaan op een plaat van The Normal, Human League, New Order of een van de andere synhti-poppioniers. Hun productie klinkt iets voller, maar dat zal komen omdat de band waarschijnlijk werkt met plug-ins op hun laptop ipv van de oorspronkelijke, analoge synthesizers.
De new wave ontstond in een donkere periode in de Britse historie. Een tijd met veel werkeloosheid, stakingen en de dreiging van een atoomoorlog. De synthesizer bleek bij uitstek het instrument om de tijdsgeest te vangen. Er is sindsdien veel veranderd en verbeterd, maar met Corona aerosolen in de lucht, een snel opwarmende aarde en de opkomst van autoritaire regimes is er ook nu genoeg om je zorgen over te maken.
Blijkbaar vinden de millennials van Working Men’s Club dat er nog steeds geen geluid is dat beter past bij onzekere tijden dan dat van de goede oude synth.