Laten we wel wezen zonder Khruangbin zou Glass Beams er nooit geweest zijn. De opstelling; drummer, gitarist, meisje op bas is identiek en ook de sound -musica exotica-, is min of meer het zelfde.
Glass Beams komt ermee weg omdat Mahal gewoon echt een enorm ontzettend lekker nummer is. Drieënhalve minuut met een Indiaas sausje overgoten zomerfunk. Verwarrend is wel dat het trio uit Melbourne kan bogen op een Indiase komaf. Van -zoals dat met een duur woord heet- culturele appropriatie, culturele toe-eigening is dus niet echt sprake. Daar maakt Khruangbin zich eerder schuldig aan. Ingewikkeld allemaal, maar zonder een beetje bevlogen jatwerk zou het hele fenomeen popmuziek niet bestaan. Dus we nemen niemand iets kwalijk. Reken op een feestje wanneer Glass Beams binnenkort zijn ding komt doen in de Bitterzoet in Amsterdam. Datum 1 april, da’s geen grap, maar wel leuk.