Villagers – Darling Arithmetic (Domino)
Villagers klinkt als een band, live is het dat ook maar het is vooral de naam waaronder singer-songwriter Conor O’Brien werkt. Het doel van de Ier was om dit keer op een sobere manier over de liefde te zingen. Na het maken van demo’s in zijn gedeelde huis, ergens op het platteland in de buurt van Dublin, bleek dat deze demo’s de sfeer al zo goed weergaven, dat deze rechtstreeks op de plaat zijn gekomen. Een studio bleek niet nodig en een compleet uitgeschreven orkestpartij werd zelfs afgekeurd. Het resultaat is een prachtig, warm klinkend album met heerlijk spaarzame gitaren, simpele drums en sferische toetsen, allemaal gespeeld door O’Brien zelf. Het derde Villagers-album kan gerust de beste tot nog toe genoemd worden. De songs zijn mooi, intiem en qua teksten is O’Brien soberder en simpeler dan op zijn vorige twee albums. Qua sound en sfeer blijven de folkinvloeden duidelijk hoorbaar. Het album bevat enkele zeer sterke liedjes, maar Darling Arithmetic krijgt de vijfde ster nét niet, omdat een enkeling iets te zoet is. Maar laten we vooral positief eindigen. Villagers maakte een plaat waar je heerlijk bij weg kan dromen en het is een van de fijnste singer-songwriterplaten van dit jaar. Chris Dekker
LIVEDATA 11/04 Motel Mozaïque, Rotterdam 07/05 TivoliVredenburg, Utrecht 08/05 De Duif, Amsterdam 16/05 Doornroosje, Nijmegen 17/05 Cirque Royal, Brussel
Marmozets – The World of Wonderful (Roadrunner Records)
Sloegen we een kleine vijftien jaar terug nog steil achterover als we een vrouw hoorde grunten, tegenwoordig is het al haast normaal. En gelukkig maar: tussen al die mannelijke stoerdoenerij is het heerlijk om eens een vrouw haar stembanden op de proef te horen stellen. Zeker in het geval van Becca Macintyre; wat een talent heeft deze dame. Ze grunt en krijst dat het een lieve lust is, maar veel vaker valt ze op door haar bijna Katy Perry-achtige zanglijntjes. Verdomd, wat zijn die refreintjes me een potje catchy. En dat geldt eigenlijk voor alles. De chaos en duisternis van de voorgaande EP’s is op The Weird and Wonderful verruild voor een dosis poppy tunes. Zeker de eerste vijf songs van de plaat zijn ijzersterk: venijnige riffs, verrassende accentjes en een hoog meeschreeuwgehalte. Maar daarna is het wel klaar ook. Becca’s refreintjes zijn in de laatste paar songs zijn wel erg voorspelbaar en ook de rest van de band weet je niet meer te verrassen. Niettemin zetten de Britten met deze plaat de deuren wagenwijd open naar de grote podia. Reken maar dat het daar knalt! Milo Lambers
LIVEDATA 21/06 Best Kep Secret, Hilvarenbeek 25/06 Rock Werchter, Werchter