Lieutenant – If I Kill This Thing We’re All Going To Eat For A Week (Dine Alone Records)
Nate Mendel heeft een muzikale cv om de tanden bij af te likken en de oren wijd open te zetten. Mendel speelt bas in Foo Fighters, was betrokken bij de eerste releases van Sunny Day Real Estate en stond aan de wieg van de groep Fire Theft. Binnen Lieutenant is hij componist, gitarist en producent. Op If I Kill This Thing We’re All Going To Eat For A Week spelen nogal wat bevriende muzikanten mee. De gastenlijst zou een kleine zaal in Nederland uit verkopen. Het zou gemakkelijk zijn om al die namen van muzikanten uit Helmet, Fleet Foxes en Modest Mouse te noemen. Veel belangrijker is dat Mendel er in geslaagd is een persoonlijk album te maken. Negen nummers op deze release en op geen van de nummers klinkt Mendel als een kopie van de groepen waarin hij actief is door. Dit is geen herhaling van een Foo Fighters release, er wordt niet teruggegrepen naar bekende zaken van Sunny Day Real Estate.
Opener Belle Epoque zet de toon voor de rest van de plaat. Lieutenant speelt transparante popmuziek die vakkundig en met veel liefde in elkaar is gezet. Natuurlijk zijn er bekende elementen. Mendel zong waarschijnlijk al harmonieuze koortjes halverwege zijn basisschoolopleiding en doet dat ook op deze release. De energie van Foo Fighters is aanwezig, maar is niet omgezet in harde riffs en energieke rock. De muziek van Lieutenant klinkt vooral bedachtzaam en weloverwogen. Dat betekent ook dat er een aantal zaken op deze release niet te vinden zijn. Mendel heeft niet gekozen voor het avontuur. Lieutenant vliegt nergens de bocht uit. Sterker nog de groep komt, om de beeldspraak even vast te houden, nog niet in de buurt van een vangrail. Dodelijk wordt het dus niet. Mendel zal de boterham moeten beleggen met opbrengsten uit andere groepen. If I Kill This Thing We’re All Going To Eat For A Week bevat bijna 38 minuten luisterpop, die nergens verveelt en nergens schokt. Jaks Schuit
Jim White vs.The Packway Handle Band – Take It Like A Man (Yep Roc Records/Munich)
“I Always look like I’m going to the dentist when I’m on stage”, bedacht Jim White toen hij voor de eerste keer The Packway Handle Band plezier zag maken tijdens hun optreden. Dit was precies wat hij ook wilde. Nog dezelfde avond zocht de swamp-folk troubadour toenadering tot het bluegrass-gezelschap maar het duurde nog even voordat de plezierige samenwerking resulteerde in een optreden samen en het duurde nog langer voordat er een eerste volledig album samen werd opgenomen. De combinatie op Take It Like A Man is in diverse opzichten heel bijzonder geworden. Je zou het zelfs een cross-over in het genre kunnen noemen. De spiritueel getinte ‘Southern gothic folk’ van White en de opgewekte, dikwijls luchtige en vooral makkelijk in het gehoor liggende, bluegrass van de band blijken wonderbaarlijk goed bij elkaar te passen. Mocht je overigens geen idee hebben waar deze excentrieke muzikant, schrijver, ex-fotomodel, ex-surfer, ex-boxer en eigenlijk ex-alles, voor staat dan biedt de fascinerende documentaire Searching For The Wrong-Eyed Jesus uitkomst.
De inkt van White’s scheidingspapieren was nog nat toen de teksten al klaar lagen voor een nieuw solo-album. Om er ook daadwerkelijk iets mee te doen bleek voor de emotioneel onevenwichtige muzikant iets te lastig totdat The Packway Handle Band uitkomst bood.
In Not A Song komen de twee uitersten bij elkaar en krijgen we de obscure hersenspinsels op een vrolijk muzikaal palletje aangereikt en in Jim 3:16 wordt een bijzondere, ietwat onhandige ontmoeting met rockabilly-legende Sleepy LaBeef uit de doeken gedaan.
Prima te beluisteren allemaal maar de oplettende luisteraar zal ontdekken dat hier veel meer achter zit. Neem ook als voorbeeld het bizarre, duistere, Wordmule dat al eens in de populaire serie Breaking Bad werd gebruikt en op dit album te vinden is in een opgefriste en gereviseerde uitvoering. In Sorrows Shine wordt behoorlijk afgeweken van de nieuwe, ingeslagen koers en horen we iets terug van ‘de donkere kant’ die zo kenmerkend is voor het werk van White. Het maakt daarmee Take It Like A Man interessant voor zowel de ‘roots-purist’ als de meer ‘allround- muziekliefhebber’. Jeroen Bakker