Turbo Fruits – No Control (Melvin Records / Thirty Tigers)
No Control is een albumtitel die eigenlijk veel beter past bij het oudere werk van frontman Jonas Stein. Hij begon namelijk als gitarist in de chaotische garagerockband Be Your Own Pet. Zo’n band die twintig liedjes in een half uur stopt. Vol met flauwe humor, én met pakkende refreintjes. Steins eigen band, Turbo Fruits, borduurt daarop voort (met als grootste verschil een zanger ipv een zangeres), maar begint per album ook steeds wat professioneler te klinken. Met het vierde album lijkt Jonas zijn puberale garagerock-verleden definitief van zich af te gooien.
No Control is dus een stuk serieuzer. Dat zal mede komen door zijn verbroken relatie, iets wat in de teksten terugkomt. Daar doelt de albumtitel vermoedelijk ook op: het voelde als iets waar hij geen enkele controle over had. Toch klinkt een groot deel van het album absoluut niet zwaar op de hand. Het geluid doet regelmatig denken aan The Strokes, met af en toe een vleugje Kooks of een beetje van de oude Arctic Monkeys erdoorheen. Pakkende gitaarliedjes dus en vooral niet al te ingewikkeld.
Een erg origineel geluid is het niet, maar het is een stijl die eens in de zoveel tijd weer in trek is. Zo hadden The Strokes in 2001 precies het goede moment te pakken. Dat geldt helaas niet voor de Turbo Fruits, anders hadden Don’t Change en Favorite Girl zomaar net zulke alternative rockklassiekers kunnen worden als Last Nite en Someday. Zo catchy als die twee nummers wordt het verder nergens, maar de band weet je toch prima te onderhouden. Lekkere niets-aan-de-handmuziek.
Niets aan de hand? Maar het ging toch over een verbroken relatie? Ja, maar dat het zo’n serieus thema heeft, begint pas tegen het einde van het album op te vallen. Met name op de laatste twee liedjes komen de emoties er ineens uit. Het ‘take my pain away!’ op afsluiter Big Brother is een onverwacht aangrijpend einde. Het zorgt voor het derde hoogtepunt op een verder vooral gezellig rockalbum. Arnout de Vries
Calexico – Miles From The Sea (Anti-)
In een tijd van Spotify en duizend en één releases per week heb ik een gouden regel: als een plaat je na drie luisterbeurten nog niets grijpt, kun je het wel vergeten. Twee luisterbeurten lang leek de achtste studioplaat van deze texmexveteranen het slachtoffer te worden van deze harde regel. Het klonk allemaal wel aangenaam in de oren, maar na afloop kon ik je amper navertellen waar ik nu precies naar had geluisterd. En ja hoor: net als ik de volgende cd alweer uit het folie wil halen, merk ik hoe ik instictief aan de volumeknop draai. De melodieën van broeïerige songs als Bullets & Rocks en Miles From The Sea vallen in eerste instantie niet zo op, maar kruipen langzaam onder je huid. Stiekem hebben de heren heel veel tijd in de arrangementen gestoken, maar dat openbaart zich pas bij nadere bestudering. Deze songs hebben de overhand, de echte texmexsound horen we slechts in een enkel up-temponummer. Op sommige internetfora wordt Calexico anno 2015 ‘zeurderige countrypop’ genoemd. Wij houden het bij vakmanschap. Milo Lambers