SOAK – Before We Forget How to Dream (Rough Trade/de Konkurrent)
SOAK is de artiestennaam van de Ierse zangeres Bridie Monds-Watson. Ze is nog maar achttien jaar oud, maar bracht rond haar zestiende al haar eerste EP’tjes uit. Beetje bij beetje wist ze meer aandacht te genereren. Vorig jaar ging dat ineens heel hard toen de groep CHVRCHES een nummer van haar remixte, en ze bovendien op de longlist van BBC Sound of 2015 werd geplaatst, een lijst met de meest veelbelovende artiesten voor het volgende jaar. Dat mag ze nu waarmaken met haar debuutalbum, Before We Forget How to Dream.
Het jonge, schuchtere en ietwat jongensachtige meisje zingt breekbare folkliedjes. Liedjes die bovendien ondergedompeld zijn in sfeer. De subtiele aanpak van de arrangementen doet denken aan The xx, maar SOAK weet toch een heel eigen geluid neer te zetten. In tegenstelling tot The xx zorgt ze ook voor wat vlottere, luchtigere liedjes als aangename afwisseling. Bovendien is het vaak net wat rijker gearrangeerd, hoewel dat niks afdoet aan de subtiliteit.
Die subtiliteit is de kracht van het album. Hierdoor ademt het album, het straalt een natuurlijke rust uit. Over die basis zet Monds-Watson voorzichtig wat schetsen van liedjes neer. Een aantal liedjes weet meteen te pakken. Nummers als Be a noBody en Sea Creatures blijken niet voor niets de singles te zijn: ze blijven het beste hangen, en zijn simpelweg ijzersterke liedjes. De overige liedjes grijpen je niet meteen bij je nekveld maar trekken je heel zachtjes mee in de dromerige wereld van het achttienjarige meisje.
Tekstueel komen we de vertwijfelingen tegen die de tienerjaren zo typeren. Ook Bridie Monds-Watson lijkt gewoon een wat onzeker meisje te zijn, al komt ze bij momenten verrassend volwassen over. Regelmatig zingt ze over een jij-persoon en haar relatie tot die jij-persoon Wat voor relatie of persoon dat is, wordt echter nooit duidelijk. Het maakt de teksten boeiend, de manier waarop ze alles wat mysterieus houdt. Zo stelt ze op Sea Creatures dat er anderen zijn die de liefde niet begrijpen. Daarom wil ze weg, haar stad ontvluchten, samen met die andere persoon. Het lijkt over een liefdesrelatie te gaan die niet wordt geaccepteerd, maar het blijft gissen, zoals ook muzikaal gezien alles op Before We Forget How to Dream een beetje rondzweeft in het vage.
De eerdergenoemde afwisseling met vlotte liedjes is daarom wel heel aangenaam. Het weet net te voorkomen dat je aandacht verslapt. Verder ligt het qua sfeer in het verlengde van Mazzy Star, Sumie of een luchtige versie van The xx. Prima wegdroommuziek dus. Daarbij heeft ze het waargemaakt: een veelbelovend debuutalbum. Arnout de Vries
LIVEDATA 20/07 Valkhof Festival, Nijmegen 25/09 Paradiso, Amsterdam 26/09 Rotown, Rotterdam 30/09 Botanique, Brussel
FFS – FFS (Domino)
De Schotse band Franz Ferdinand en de Amerikaanse synthrockers van Sparks (u weet wel: This Town Ain’t Big Enough For Both of Us) hebben hun muzikale krachten verenigd. Franz Ferdinand heeft er in interviews nooit een geheim van gemaakt dat ze zeer geïnspireerd waren (ze coverden het nummer Achoo vaak) door deze band die al bijna een halve eeuw zeer diverse muziek maakt. Het kwam ooit tot een ontmoeting en jaren geleden werd er al eens een nummer heen en weer gestuurd. Piss Off (het slotstuk van dit debuut) bleek uiteindelijk de eerste stap naar een serieuze samenwerking die anno 2015 resulteert in een heuse collaboratie met de naam FFS. Een debuutalbum, een tour, het is voor beide bands echt een serieus project te noemen. En wat blijkt? De compositorische kwaliteiten van Ron Mael (én de bekende ijle stem van zijn broer Russell) zijn een perfecte aanvulling op de muzikale ideeën van de Schotten. Nee, het is geen verzameling van leftovers van beide bands. Het zijn stuk voor stuk nummers die deze supergroep samen bedacht heeft. En allen hebben een heerlijke eigenzinnigheid in zich. Soms schieten complexe ritmes heen en weer (Dictator’s Son, Police Encounters), soms hebben nummers pure hitpotentie (Johnny Delusional), soms hoor je de lichtvoetige eighties (Call Girl), dan weer is het juist meer rocky (Piss Off, The Power Couple) wat de klok slaat. Maar altijd staat de humor (The Man Without A Tan, Collaborations Don’t Work) pal bovenaan. Ook al lijkt laatstgenoemde titel veelzeggend: één plus één is heel duidelijk drie, wanneer je naar FFS luistert. Bijkomend aspect? Door deze reeks toffe songs kun je er ook al veel zin in krijgen wanneer deze gelegenheidsformatie zich live gaat wagen aan interpretaties van nummers zoals Take Me Out en This Town Ain’t Big Enough For Both of Us. Tekst Mania | Dennis Dekker
LIVEDATA 24/06 AB, Brussel 02/07 Melkweg, Amsterdam (uitverkocht) 21/08 Pukkelpop, Hasselt 22/08 Lowlands, Biddinghuizen