The Dead Weather – Dodge and Burn (Warner / Third Man)
Met het verdwijnen van The White Stripes en de bloeiende solocarrière van Jack White dacht u misschien even net als ons dat we weinig meer zouden horen van The Dead Weather, maar vijf jaar na Sea Of Cowards is hier dan toch de opvolger.
Alison Mosshart is weer de zingende frontvrouw, die vocaal uitstekend uit de voeten kan met het gitaargeweld van Dean Fertita en White zelf, hoewel die laatste vooral de drums bemant. Zeker de openers I Feel Love en Buzzkill(er) laten duidelijk horen dat White met zijn solo albums een flinke groei heeft gemaakt, aangezien de strakke gitaarpartijen meer aan nummers als Sixteen Saltines doen denken dan aan het eerdere Dead Weather werk.
Het krankzinnige Three Dollar Hat laveert tussen een door White gezongen moderne country blues, losjes gebaseerd op Frankie And Johnny, en een knallende speedpunk met Mosshart in de hoofdrol. Er is veel te beleven op dit zeer energieke album, welke een vergelijking met White’s beste werk moeiteloos doorstaat. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil
Tijuana Panthers – Poster (Innovative Leisure / Bertus)
Juist op een moment dat veel bands zich storten op een geluid dat teruggrijpt naar dat van de eindjaren zestig maar het ook nog eens combineren met invloeden uit de seventies, komen de Tijuana Panthers met Poster, een album dat in het geval van de Californiërs uit Long Beach een logisch vervolg is op de vorige en op die van daarvoor. De Panthers maken eigenlijk al sinds de oprichting een mix van punk-light en experimentele gitaargeoriënteerde garage-pop, geserveerd op een soepel glijdend surfplankje. Dat ze dit bijzonder goed af gaat blijkt uit de trouwe aanhang die de band nauwlettend in de gaten houdt en al vanaf het debuut in 2010 volgt.
Het is te hopen dat het journalistengilde zich bij het eindoordeel voornamelijk op het muzikaal gebodene gaat storten want het hoesontwerp van Poster is werkelijk afgrijselijk. Het gekunstelde plakwerk van diverse foto’s en letters is ronduit beschamend en lijkt de potentiële klanten die een fysiek exemplaar prefereren boven dat van een digitale download alleen maar te ontmoedigen. Liever concentreren op de muziek dus en die is weer heerlijk energiek, ongecompliceerd maar melodieus en ook nog eens voorzien van een glasheldere, bijna cleane productie. Bij nader inzien en na meerdere draaibeurten moeten we toch echt erkennen dat de Tijuana Panthers zich muzikaal ontwikkeld hebben en binnen een beperkt kader toch ook durven te experimenteren zonder zich al te veel te vervreemden van hun eigen geluid. Het kan niet anders of de bandleden voelen zich uiterst comfortabel met deze nieuwe episode in hun nog maar betrekkelijk korte carrière.
Laat de Tijuana Panthers nu eindelijk ook eens meeprofiteren van de populariteit waarmee zielsverwanten op dit moment oogsten. Poster doet kwalitatief namelijk niet onder voor het materiaal van de concullega’s. Sterker nog, het album bevat zelfs hitgevoelig materiaal zoals het aanstekelijke en catchy ‘Monitor’of ‘Gated Patio’. Na steeds maar als support te hebben gefungeerd van bands die later groter zouden worden dan zijzelf, zoals daar zijn Thee Oh Sees en Ty Segall, moet het na dit vierde album maar eens echt gaan gebeuren want dat verdienen ze echt. Jeroen Bakker