Michelle David – The Gospel Sessions, Vol. 2. (Excelsior)
Heel even schiet het door me heen. Zat de verkeerde LP in de hoes? Een heruitgave van een mij onbekende diamant op, ongetwijfeld, Atlantic ergens midden jaren zestig? Het is echter wel degelijk My Praise, het losjes op Walk Around Heaven All Day gebaseerde openingsnummer van het tweede deel van de samenwerking tussen Beans & Fatback mannen Onno Smit en Paul Willemsen en zangeres Michelle David.
Was het op deel 1 een zo kaal mogelijke variant, op deel 2 pakken ze uit met rijk gearrangeerde Gospel/Soul, diep gedrenkt in traditie, maar volstrekt eigentijds klinkend. De schitterende productie en de ijzersterke songs zijn echter slechts de opmaat voor het vocale talent van David, die we natuurlijk wel kennen van Big, Black & Beautiful, maar hier luidkeels de indruk geeft de plek te hebben gevonden die ze altijd al zocht. Deel 1 was een geslaagd experiment, Deel 2 is een meesterwerk. De kerken gaan weer vollopen. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil
LIVEDATA 13/04 Huis Verloren, Hoorn 01/05 Noorderkerk, Sneek 08/05 Here Comes The Summer, Vlieland 04/06 Nacht van de Kunst & Wetenschap, Groningen 28/07 Stortemelk, Vlieland 31/07 Zomer op het Plein, Alkmaar
Roald van Oosten – Oh Dark Hundred (V2)
Toch handig voor de recensent: een artiest die zelf duiding aan zijn album geeft. Van Oosten vat de sfeer van zijn album al aardig samen in de albumtitel en de titel van het openingsnummer. Laten we beginnen met de albumtitel, Oh Dark Hundred. Dat is een uitdrukking die vooral door militairen wordt gebezigd en betrekking heeft op een tijdstip in het holst van de nacht. Een nachtplaat dus. Het eerste nummer van de plaat heet Snug, wat te vertalen is als ‘warm en comfortabel’. Ook dat is treffend; Oh Dark Hundred voelt als een warme popplaat die meteen al vertrouwd aandoet.
Roald van Oosten is overigens geen nieuwkomer dus een korte samenvatting van zijn carrière kan geen kwaad. Zo halverwege de jaren ’90 maakt hij furore als frontman van de band Caesar, een band die de eer heeft om de allereerste Excelsior-release op hun naam te hebben. Ze bouwen in die tijd een stevige live-reputatie op met hun gruizige opzwepende rock en cult-hit Situations / Complications. Na zo’n tien jaar (waarin ze zelfs met Steve Albini hebben samengewerkt) komt er een einde aan de band, waarna Van Oosten zich richt op filmmuziek en een album opneemt met de nieuwe band Ghost Trucker, ook met een filmische sfeer. In een recent interview geeft hij aan niet alwéér een nieuw bandje te willen opstarten en dus is zijn nieuwe worp onder zijn eigen naam.
Een bandgeluid is er echter wel degelijk te horen op Oh Dark Hundred maar toch voelt het inderdaad aan als een solo-aangelegenheid. Het album draait namelijk om ingetogen, melancholische popliedjes. Fans van Caesar opgelet: scheurende gitaren blijven achterwege. Daarvoor in de plaats komen subtiele geluidseffecten die de muziek zo nu en dan iets spookachtigs geven. Juist, een nachtplaat dus. Ook in de teksten komen thema’s als dromen en het duister veelvuldig terug. Van Oosten zelf vertelt in een interview dat hij gewoon maar liedjes over ruimteschepen en katten schrijft, maar daar doet hij zichzelf te kort mee; op Oh Dark Hundred is de zanger juist persoonlijker dan ooit. Ruimteschepen komen weliswaar aan bod maar regelmatig doen de teksten reflectief aan, passend bij de melancholie van de liedjes.
Aha, het is dus een terneergeslagen singer-songwriterplaat? Nee, zeker niet! Er zit juist een aangename vaart in de muziek, de melodieën voelen opgewekt aan, en de sfeer is weliswaar nachtelijk maar ook warm en gloedvol. Het is een knappe prestatie: aan de ene kant schrijft Roald van Oosten liedjes die je vanaf de eerste luisterbeurt al inpakken, maar aan de andere kant doet dat niets af aan de gelaagdheid en diepgang. Het doet denken aan Pergola, de Nederpopklassieker van Johan. Maar ook aan een band als dEUS in de jaren ’90, niet in de laatste plaats vanwege de gelijkenis in stem met Stef Kamil Carlens (ook bekend van Zita Swoon).
Hoogtepunten zijn er in de vorm van het meeslepende Snug, het quasi-lichtvoetige A Different Light, het licht psychedelische Let’s Go Spacey en de mijmerende afsluiter A Great New Town, maar eigenlijk is elk liedje raak. Liedjes die je steeds meer in je hart sluit. Daarmee is Oh Dark Hundred een plaat om te koesteren. Arnout de Vries
LIVEDATA 13/04 Paradiso, Amsterdam 15/04 W2 Poppodium 16/04 Vera, Groningen 17/04 Hedon, Zwolle