Het zal Jacob Allen a.k.a. Puma Blue regelmatig overkomen dat hij voor vrouw wordt aangehoord. Dat komt omdat de Londenaar over een uitzonderlijk soepele kopstem beschikt, waarmee hij makkelijk noten pakt die normaal buiten het bereik van de mannelijke stem liggen.
Die falset is niet het enige bijzondere aan de 25 jarige Brit. Hij verstaat ook de kunst van het weglaten, weet als weinig anderen spanning aan te brengen in de opbouw van zijn songs en speelt ook nog eens diverse instrumenten.
Puma Blue is een serieus artiest. In voorbijgaande jaren ging hij gebukt onder sombere gedachten die gepaard gingen met chronische insomnia. Wat helpt in zulke gevallen is een gewillig oor. Dat heeft Jacob gevonden bij zijn publiek. Hounds mag dan wel onze kennismaking met Puma Blue zijn. Op Spotify trekt hij maandelijks een dikke 600 k luisteraars.
Puma Blue debuteerde opvallend genoeg in 2019 met een live album, opgenomen in de Amerikaanse stad Atlanta. Daarop klinkt hij als een, hoorbaar door Jeff B geïnspireerde crooner. Op zijn studiodebuut lijkt hij zijn invloeden palet te hebben uitgebreid met triphop a la Massive Attack en kamer-electro in de stijl van James Blake. Die ontwikkeling zet door op Hounds, dat productioneel een forse stap vooruit is.
De climax van het vijf minuten durende sfeerstuk over de onvermijdelijkheid van eenzaamheid is een saxofoonsolo, een instrument dat we steeds vaker horen de laatste tijd*. Mocht je ook na het horen van Hounds nog twijfelen aan ‘s mans kwaliteiten check dan op Youtube zijn concertfilm van ruim een uur, die inmiddels meer dan twee miljoen keer is bekeken.
- Rubblebucket, The Waeve e.a.