In Groningen bruist het altijd maar tijdens ESNS nog net een beetje meer. De gehele Europese popindustrie is neergestreken in onze stad en dat merk je. Overal lopen boekers, labelmensen, media, artiesten en muziekliefhebbers. Behalve de avonden met een vol programma van optredens is er tijdens ESNS ook overdag van alles te doen. Geen podium blijft onbenut, hippe winkels hebben hun eigen programma en in ieder café of zaaltje waar wat publiek in past kun je genieten van wat Europa momenteel te bieden heeft op muziekgebied. Pinguïn Radio heeft zijn eigen gratis toegankelijke festival in café de Groote Griet waar je in een doolhof van gangetjes in ieder hoekje weer een podium vindt waar de meest verrassende acts zichzelf presenteren. Ook in Platenzaak Plato en de naastgelegen koffietent kun je tijdens ESNS al meer dan 20 jaar genieten van een mooie doorsnede van acts en het leuke is dat je soms een band ziet optreden die je dan later op de dag nog eens beter kunt gaan bekijken. Vandaag was dat voor mij Ila, een jonge Belgische zangeres die met haar band in de middag al flink indruk wist te maken. Ik ben benieuwd hoe dat vanavond klinkt. Maar nu eerst even op de fiets naar huis voor een hapje eten.
Als ik ‘s avonds tegen 20:00 de Grote Markt op fiets ziet het er erg sfeervol uit. Bij het centrale podium en de naastgelegen kleinere tent is het al weer hartstikke gezellig. De boel is aangekleed met een bar, zitjes en een groot vuur. Vanuit de tent schalt inmiddels de muziek van de Piqued Jacks uit Italië, een rockband die gaat voor het grotere gebaar.. En dat doen ze goed. De band speelt muziek in de stijl van Balthazar en ook wel Kensington. De charmante zanger zweept het publiek op om mee te zingen met de, voor de meeste mensen, onbekende nummers en dat lukt wonderwel goed. Als hij het publiek vraagt in het midden ruimte te maken duikt hij samen met zijn gitarist de zaal in om daar verder te gaan. Een leuke show om te zien maar niet erg verrassend. Ik denk dat ieder land wel een paar van dit soort bands heeft om te headlinen op de grote festivals en Italië heeft Piqued Jacks!
Omdat ik toch ga voor iets meer avontuur ga ik richting de Machinefabriek, een oude fabriek aan de rand van het centrum waar ze een prachtig podium hebben. Hier staat Kids with Buns, Amber van Uytvancken Marie Piddington, twee jonge Belgische muzikanten aangevuld met een drummer en gitarist/toetsenist. Hun muziek wordt omschreven als bedroom indiepop. Als ik de zaal inloop zijn ze nog niet begonnen maar als de lichten even later uitgaan en de muzikanten het podium opkomen wordt het na het applaus muisstil. Langzaam vullen prachtige dromerige gitaar klanken de ruimte en rustig wordt de muziek opgebouwd. De lage stem van Marie wordt zo nu en dan aangevuld door de hogere stem van Amber. Ook in het gitaarspel vullen ze elkaar prachtig aan. Soms gaan de nummers beheerst los en stuiteren de dames over het podium maar meestal staan ze op hun plek naast elkaar en kunnen we genieten van deze heerlijke goedvolle folky muziek. Intieme teksten vol dagboekfragmenten en psychische en persoonlijke verhalen, we komen het vaker tegen, maar zo mooi als deze twee jonge vrouwen het brengen horen en zien we niet vaak. In België wonnen ze al de Studio Brussel Nieuwe Lichting en ik kan me niet aan het idee onttrekken dat we ook in Nederland nog veel moois van ze gaan horen en zien.
Een andere jonge vrouw met potentie kunnen we even later gaan zien in Huize Maas. Hier staat Kynsy, een alternatieve pop zangeres uit Ierland. Haar liedjes klinken verzorgd en zitten ingenieus in elkaar. In de media presenteert ze zich als brutaal en afwijkend maar live kleurt ze vooral binnen de lijntjes en vind ik het een minder spannend gebeuren dan ik had verwacht. Gelukkig brengt een appje van een vriendin uitkomst want zij staat in Vera en daar speelt Francis of Delirium.
En inderdaad, dit ligt veel meer, zo niet helemaal, in mijn straatje. Indie rock in de stijl van Car Seat Headrest en soortgelijke bandjes. Een echte Vera band dus en helemaal op zijn plek hier. De rustig rockende coupletten worden afgewisseld met harder gespeelde refreinen zoals we kennen in dit genre. Mooie liedjes met jaren ‘90 gitaar invloeden vaak heerlijk rockend. Hier mogen ze voor mij het hele festival wel mee vullen. Deze band gaat vast en zeker terug komen naar Groningen en dan ben ik er zeker weer bij.
En van het ene mooie bandje kan ik zo door naar de volgende want even verderop speelt zo meteen The Bug Club uit Wales. Het zijn strak gespeelde garage rock nummers die ze brengen en wauw wat doen ze dat goed! Vol energie worden de puntige melodieuze liedjes het publiek geslingerd. De band speelt super strak en omdat de liedjes lekker kort zijn houden ze de aandacht goed vast. Hoe kan het toch denk ik dan dat deze nummers nog niet bestonden, zo ingenieus in elkaar gezet, zo heerlijk gespeeld. Wat een geluk dat we hier bij mochten zijn. Nog een bandje dat graag terug zie in de zomer. Ik gok dat ze inmiddels geboekt zijn voor Best Kept Secret!
En dan is het tijd voor Ila die ik vanmiddag al een mooie show zag geven. Ila is de 25 jarige Belgische zangeres Ilayda Cicek met haar drummer en bassist/gitarist. Ik heb met een bevriend stel afgesproken in het Allround poolcentrum, niet bepaald een mooie zaal waar de band zo los zal barsten. Als we onze biertjes gehaald hebben begint de band met dreigende tonen zijn show. Ook hier horen we harde refreinen afgewisseld met met rustige stukken maar anders dan bijvoorbeeld Francis of Delirium zit hier veel spanning in de nummers. Meestal worden nummers rustig opgebouwd om vervolgens te exploderen en soms knallen ze al vanaf de eerste noten keihard de zaal. Maar niet alleen muzikaal klinkt het stevig en dreigend, ook de stem van Ila draagt hier aan bij. Haar stem klinkt het ene moment lief en even later gooit ze alles er uit, heel mooi die afwisseling in intensiteit. Bij momenten doet het me denken aan PJ Harvey om een richting aan te geven maar eigenlijk heeft Ila dit niet nodig. Ze staat met deze band volledig op eigen benen, en hoe. Voor mij een van de mooie ontdekkingen dit festival!
Nadat we rustig terug gelopen zijn naar de grote Markt was het even puzzelen wat we zouden gaan doen, er staat zoveel leuks tegelijk geprogrammeerd en ik had me voorgenomen om vanavond keuzes te maken om zo af en toe een optreden in zijn geheel te bekijken. En eigenlijk waren we het direct eens, we gaan naar Temple Fang. Over deze fantastische band uit Amsterdam had ik al veel gehoord maar het was er nog nooit van gekomen om ze ergens te zien spelen. En waar past dit beter dan in Studenten sociëteit Vindicat. In theorie zou dit geen match moeten zijn maar als je daar wel eens binnen bent geweest weet je wel beter. De zaal van Vindicat is een goor en duister hol waar het stinkt naar zweet en verschaald bier, en dan heb ik het nog niet eens gehad over de toiletten, maar dat is een ander verhaal. Terwijl mijn vriend de student achter de bar wat zit te stangen begint Temple Fang aan zijn heidense eredienst. Langzaam en dreigend begint de muziek die naarmate de tijd vordert steeds meer kleur krijgt. Rustig maar super intens wordt er toegewerkt naar uitbarstingen die dan nog even weer worden uitgesteld, er gebeurt ondertussen van alles in de warme psychedelische sound van deze super groep. Harde riffs, heerlijke gitaarsolo’s en beukende drums komen voorbij in het psychedelische geluid. Na 20 minuten is het eerste nummer nog bezig en we beginnen te beseffen dat we één lang muziekstuk aan het ondergaan zijn. We proberen te bedenken hoe dit te noemen maar eigenlijk gebeurt er te veel om het in een woord te vangen. Lichte ambient metal vond ik wel een mooie maar beukende stoner met intense psychedelische invloeden is ook passend. Natuurlijk moeten we denken aan bands als the Grateful Dead, Motorpsycho, Hawkwind en Jimi Hendrix. Maar waarom zouden we, net zo lief dompelen we ons onder in de heerlijke reis waarin Temple Fang ons meeneemt. Wat een band, wat een geluid, echt, on-Nederlands goed! Wauw!!!
Samen met andere vrienden die we hier troffen moeten we besluiten wat we nu gaan doen, blijven we hangen om straks het nog harder rockende Psychonaut uit België te gaan zien of gaan we naar Vera waar Public Display of Affection te zien zal zijn. We zijn er snel uit, de ene helft blijft hier en ik ga met een paar mensen naar Vera. Even een ander geluid, even een andere sfeer en na de band begint de afterparty en daar hebben we ook wel zin in.
Maar eerst Public Display of Affection, het is een internationaal gezelschap dat is neergestreken in Berlijn. En zo klinken ze ook. Denk Bauhaus meets Lene Lovich, denk Nina Hagen. Aan het einde van deze avond krijgen we een afwisselend optreden met een jaren 80 geluid voorgeschoteld waarin de zangers zingt, schreeuwt en uitdagend over het podium heen en weer danst. De gitaren klinken kil en de bas dreunt repeterend zoals we dat mogen verwachten. Toch is het een warme show die goed valt bij het publiek. Lekker dansen, lekker opzwepend en een goede opmaat voor wat nog komen gaat.
Want na dit laatste optreden op de vrijdag begint traditioneel de afterparty met dj De Rode Jager en dat is feest. Dikke Dennis, die we vooral kennen als mascotte van de Eindhovense band Peter Pan Speedrock is met hem mee gekomen. Inmiddels zijn we niet de enige mensen die al een avond aan het bier drinken zijn en er is dan ook niet veel voor nodig om de stemming er goed in te brengen. Alles komt voorbij in de set, als het maar fout is of als je er maar flink op los kunt gaan. Tot diep in de nacht zingen we mee met André Hazes, Luv en alle andere hits uit de Foute top 100. We pogoën op Madonna en Nirvana en we brullen mee met Queen. Echt even helemaal los en super gezellig met alle vrienden en bekenden die hier zijn. Zouden we vaker moeten doen! En zo eindigt ook deze avond waarin ik weer intens heb mogen genieten van verrassende en heerlijke optredens. Morgen Noorderslag!
Tekst: Jan Berends