Slowdive – Slowdive (Dead Oceans)
Na twee decennia van copy bands en meerdere shoegaze revivals, vond Slowdive het in 2014 tijd om weer bij elkaar te komen. De band werd gezien als het boegbeeld van een genre dat niet door iedereen even serieus werd genomen; the scene that celebrates itself. Hun live terugkeer klonk geweldig, werd enthousiast ontvangen en deed de band besluiten een nieuw album op te nemen, 22 jaar na hun laatste album Pygmalion.
Terwijl honderden bands over de jaren heen hun geluid hebben gekopieerd of sterk beïnvloed zijn door Slowdive’s etherische geluid, bewijst dit nieuwe album eens te meer dat er niks boven het origineel gaat. Het simpelweg Slowdive geheten album brengt ons in 46 minuten 8 nieuwe nummers die de band in de afgelopen jaren samen heeft geschreven, zonder bemoeienis van buitenaf door platenmaatschappijen of commerciële druk. Het eindresultaat valt zeker niet tegen, ook door de goede productie, mix en mastering, waardoor je hun zware shoegaze sound kraakhelder en met veel definiëring van vooral de drum en bas, maar ook de met effecten overladen gitaren, uit je speakers hoort knallen.
Het album is dromerig en verrassend optimistisch. De kenmerkende schoonheid van Neil Halstead en Rachel Goswell’s gelaagde samenzang, in combinatie met het gelaagde gitaarwerk van Neil en Christian Savill dat druipt van de reverb, delay, phasers en ongeveer ieder effect dat je kan verzinnen. Dit alles ondersteund door een ijzersterke ritmesectie bestaand uit Simon Scott en Nick Chaplin.
Slowdive is niet slechts een ge-update versie of bewerking van het geluid waar de fans zo van houden. Het klinkt opvallend fris en modern, met een meer heldere productie, en strakker dan voorheen. De zanglijnen zijn meer gewaagd en je merkt dat de muziek die ze de afgelopen jaren los van elkaar gemaakt hebben, sterkere muzikanten van ze heeft gemaakt en daardoor een sterkere band.
Openingsnummer Slomo begint met het onmiskenbare Slowdive gitaargeluid, via een fijne instrumentale opbouw naar Halstead’s zang, die vrij snel wordt vergezeld door Goswell. Met Star Roving, dat doet denken aan Souvlaki’s Alison, gaat het tempo wat omhoog.
Don’t Know Why begint een beetje manisch, maar slaat dan om in een perfect dreampop/shoegaze refrein . Even later komt Go Get It met zijn laidback coupletten en het meest catchy refrein van het album, dankzij de mooie over-en-weer zang van Halstead en Goswell over een zware muur van psychedelische ritmes en gitaar venijn.
Het slotnummer is het lange, goed doordachte Falling Ashes met een hoofdrol voor de piano en de steeds terugkerende tekstregels Thinking About Love.
Slowdive fans zullen niet teleurgesteld zijn met dit nieuwe materiaal en dit album met de bijbehorende tournee is een mooi moment voor een hele lading nieuwe fans om kennis te maken met deze band en zich te verdiepen in hun backcatalogus. Tekst Muzine.nl |Damon Fries