Band Of Horses – Why Are You OK (Interscope / Caroline)
Wachten wordt beloond. En hoe. Na de fantastische plaat Mirage Rock uit 2012 is er nu Why Are You OK. Een titel die we te danken hebben aan de zoon van Ben Bridwell die per ongeluk een e-mail verstuurde aan zijn leraar met deze woorden in de tekst. Als we de titel van dit album om zouden moeten vormen in een reflectieve vraag, dan zou het antwoord vrij simpel zijn: because Band Of Horses brought out a new album so we are more than OK now.
De in Seattle gevormde band, die we mogen afkorten als Horses, heeft het weer voor elkaar gekregen om een fijne collectie van nummers te produceren. Hoewel voorgaande albums vaak werden opgenomen in verlate boshutten of huizen aan het strand zo werd dit album in de studio voltooid. Twaalf tracks die er voor zorgen dat je gedurende 50 minuten de muzikale bevestiging krijgt dat deze Amerikanen er voor zorgen dat je je door hen zo OK voelt. Het is iets nieuws dat we horen maar herkennen ook zeker (en gelukkig) de blueprint van ouder werk. Frontman Ben Bridwell werkte tijdens de nachtelijke uren door aan zijn album om zo overdag te kunnen meeten met voormalig Columbia Records en collaborator van onder andere Johnny Cash, Rick Rubin. Samen met Rubin en producer Jason Lytle, die we kennen van de indie band Grandaddy, kwam deze plaat tot stand die het meer dan waard is om op repeat te worden gezet. Tekst Mania | Linda Rettenwander
LIVEDATA 19/06 Best Kept Secret Festival, Hilvarenbeek 02/07 Rock Werchter, Werchter
James McCartney – The Blackberry Train (Kobalt / V2 Benelux)
Het is een zegen en een vloek: de zoon van een beroemdheid zijn. Aan de ene kant opent het heel gemakkelijk vele deuren voor je, maar aan de andere kant word je de rest van je leven almaar vergeleken met je ouders. Het wordt je bijzonder moeilijk gemaakt om een eigen identiteit te creëren die volledig losstaat van je ouders. Toch doet James McCartney er een aardige poging toe. Jawel: hij heeft in het verleden regelmatig met zijn vader (Paul, die van The Beatles) samengewerkt, maar uiteindelijk toch zijn eigen weg gezocht. Hij was al in de dertig toen hij aan de slag ging met zijn eigen muziek en dat lijkt een bewuste keuze. James heeft goed nagedacht over het pad dat hij wil volgen.
Opmerkelijk genoeg loopt dat pad niet zoals je zou verwachten. McCartney is natuurlijk op en top Brit, maar zijn muzikale weg lijkt vooral door Amerika heen te gaan. Zijn tienerjaren heeft hij in de jaren ’90 beleefd, maar in zijn muziek zijn er maar weinig britpop-invloeden te horen, en des te meer invloeden van de Amerikaanse alternatieve rock uit die tijd. Bovendien was het niet zijn eigen vader die hem inspireerde om de gitaar op te pakken maar, jawel, Michael J. Fox in Back to the Future.
Het maakt de keuze voor de vermaarde Steve Albini (o.a. producer van Nirvana’s In Utero) als geluidstechnicus tot een volkomen logische. Met die keuze is het meteen duidelijk wat James McCartney op dit album wilt doen: zo nu en dan lekker stevig rocken. Zo komen op Paralysis en Ballerina de ruwe gitaren om de hoek kijken. McCartney combineert dit met degelijke composities en wisselt het af met kleinere, gevoelige liedjes en ook af en toe een pakkend popliedje. Maar zelfs in de popliedjes zijn Paul en zijn Beatles nooit in de buurt, opener Too Hard doet bijvoorbeeld veel meer denken aan de Amerikaanse jangle-pop uit de nineties.
James McCartney heeft met The Blackberry Train dus een gevarieerde en zeer degelijke rockplaat gemaakt. Met dit tweede album bevestigt hij dat hij prima op eigen benen kan staan. Niet elk liedje is even overtuigend, maar op de beste moment rockt de muziek heerlijk weg of raakt het de juiste gevoelige snaar. En vooruit, zo af en toe komt de Engelsman in James toch naar boven: Ring a Ring o’ Roses is een fraai staaltje Engelse folk, en meteen het hoogtepunt van een verder prima album. Arnout de Vries