Bloc Party – Hymns (Infectious / PIAS)
Hymns staat symbool voor de hergeboorte van Bloc Party. Onenigheden zorgden lange tijd voor onrust binnen de groep. De band stopte. En begon weer. Gordon Moakes en Matt Tong vertrokken, Justin Harris en Louise Bartle kwamen. Zanger Kele Okereke en gitarist Russell Lissack bleven.
Vergeet het geluid van Helicopter, Banquet en Song For Clay. Ja, live komen ze voorbij en nog steeds even fantastisch en aanstekelijk als altijd. Maar Hymns is anders, aftrappend met het opzwepende en elektronische The Love Within. So Real is niet veel later ingetogen fraai, opgevolgd door de soulvolle rock ’n roll groove van The Good News, het zweverige Fortress en Massive Attack’s Unfinished Sympathy look-a-like Different Drugs. Het sterke Living Lux sluit als nummer elf de rij. Het album schiet qua geluid en genres de nodige kanten op, waarbij alles nog maar nét aan elkaar blijft hangen. Maar wel weer aan de goede van de streep. Als altijd eigenlijk. Tekst Mania | Jelle Teitsma
LIVEDATA 02/03 Q-Factory, Amsterdam 05/03 La Madeleine, Brussel 17/06 Best Kept Secret, Hilvarenbeek
King Charles – Gamble For A Rose (Kobalt/V2)
In 2007, toen King Charles een jonge twintiger was, kwam hij terecht in de Londense folkscene. Die bestond uit artiesten als Mumford and Sons, Noah and the Whale, en Laura Marling. Naast hun muzikale verwantschap vormden ze ook één grote vriendengroep; ze speelden met plezier bij elkaar en tourden samen. Laura Marling heeft zelfs zowel een relatie met de zanger van Mumford & Sons als met de zanger van Noah and the Whale gehad. Het zijn ook artiesten waarvan bekend is dat ze veel samen deden en daarnaast artiesten die flink zijn doorgebroken. Dat King Charles daar ook bij hoort is echter nauwelijks bekend. Hij is tot nog toe altijd in hun schaduw gebleven.
Het is wat vreemd als je bedenkt dat hij in 2009 zelfs de ‘International Songwriting Competition’ heeft gewonnen, gejureerd door o.a. Tom Waits en Jeff Beck. Aan zijn schrijvaardigheid ligt het dus niet. Het probleem is echter dat zijn debuutalbum nogal op zich laat wachten. Loveblood verschijnt pas in 2012, als de folkhype al zowat weer op zijn retour is. Bovendien is het achteraf bezien niet het album dat de zanger wilde maken. Hij is naar zijn eigen mening niet trouw aan zichzelf gebleven. Daarom besluit King Charles om toch eindelijk het album te maken dat hij had moeten maken nadat hij die felbegeerde songwriters-prijs won. En daarvoor zoekt hij zijn oude vrienden weer op.
Gamble for a Rose is namelijk geproduceerd door Marcus Mumford, frontman van Mumford & Sons, en bevat bijdragen van andere leden van Mumford & Sons en Noah and the Whale. Daarmee doet het ook al snel denken aan het werk van beide bands. Dat kan aanvankelijk weliswaar overkomen alsof hij dergelijke artiesten kopieert maar in de praktijk maakte hij zulke muziek in 2007 zelf ook al, samen met diezelfde mensen. Dit is precies het album dat hij in zijn hart al jaren wilde maken. En dat zorgt voor oprechte, gepassioneerde muziek.
King Charles heeft ook genoeg eigen identiteit om het bekende folk-geluid uit Londen in een ander jasje te stoppen. Charles pakt de zaken anders aan, verwacht dus geen Mumford-banjo’s. De muziek ligt dichter bij de meeslepende dramatiek van Dry the River, met een licht-barok sausje à la Fanfarlo. King Charles blijkt in zijn teksten een onvervalst romanticus, waar de soms zwierige begeleiding perfect bij past.
In de opener, Loose Change for the Boatman, is er op liefdesgebied echter nog sprake van een pijnlijke breuk. Het resulteert in een emotioneel nummer dat zeer intiem begint maar opbouwt naar een climax waarin King Charles al zijn pijn eruit speelt. Na dat nummer is de zanger namelijk al snel weer met andere vrouwen bezig. “Well you floated into the room as I started to play / Oh my mind went blank and my fingers lost their way”, verzucht de zanger verliefd in het titelnummer.
Het is slechts een voorbeeld van de romantische teksten waar Gamble for a Rose vol mee staat. Op momenten wel erg sentimenteel, maar het blijft net aan de goede kant van de lijn doordat King Charles ze zo gepassioneerd over weet te brengen. Die passie wordt ook volop uitgestraald in de muziek. Soms zorgt het voor een vleugje kitscherigheid, maar over de gehele linie is Gamble for a Rose een overtuigende, uitbundige folkplaat, waarmee King Charles toch nog zijn belofte heeft waargemaakt. Te laat voor een grote doorbraak, maar dat is een kleinigheid. Tekst Arnout de Vries