Chadwick Stokes – The Horse Comanche (Nettwerk Music Group / Ruff Shod)
Chadwick Stokes is lid van de indiebands Dispatch en State Radio, bands die in Amerika een stevige fanbase hebben. Met die bands doet hij al lange tijd grote podia in de VS aan, en is hij zeer politiek geëngageerd. Voor zijn solocarrière besloot hij het roer echter eens om te gooien. Hij heeft een reeks van intieme huiskamerconcerten gedaan, en tijdens die tour heeft hij de songs voor zijn nieuwe album geschreven, en meteen live uitgeprobeerd. Zo vormde zich een persoonlijk album, verder uitgewerkt met topproducers als Samuel Beam (Iron & Wine). Met dit in je achterhoofd verwacht je een heel sober en rustig album, maar dat blijkt heel erg mee te vallen. Een groot deel van de liedjes heeft een erg positief geluid en is bovendien flink opgefraaid met mooie arrangementen. Dit resulteert in een album dat aan de ene kant erg fijn voor op de achtergrond is, maar bovendien vol met mooie luisterliedjes staat. Het is op een prettige manier gevarieerd, van vrolijke liedjes als Prison Blue Eyes, tot het wat psychedelische Hazy Maze. Tot slot is de tekstuele thematiek erg interessant. Stokes heeft zich gebaseerd op een verhaal over het paard Comanche dat de enige overlevende van The Battle of Little Bighorn was. Stokes zag daar een levensles in en zingt ons toe: ‘we are on the great adventure of our lives, but we hardly know it’. Het titelnummer vormt hiermee het hoogtepunt van een verdienstelijk folkalbum. Arnout de Vries
LIVEDATA 08/05 Zwerver Café, Oostend (BE)
Jimmy Sommerville – Homage (Cherry Red)
“There’s a massive glitter ball in my head and it has never stopped turning”, zou voormalig Bronski Beat- en Communards-zanger Jimmy Sommerville onlangs gezegd hebben. “Toen ik naar mijn nieuwe album luisterde deed het me denken aan de tijd dat ik als 15-jarige, zittend op de rand van mijn bed, het vinyl uit de hoes haalde en het op mijn platenspelertje legde”. Hiermee heeft hij, wellicht onbedoeld, in twee zinnen zijn zesde en nieuwe album samengevat. Homage bevat namelijk twaalf tracks die niet hadden misstaan in de tijd dat de hitlijsten er nog toe deden en ook singletjes met zijn vertolkingen van Don’t Leave Me This Way en Never Can Say Goodbye enorm goed verkochten. Sommerville heeft eigenlijk alleen maar gedaan wat hij zelf zo graag wilde. Een werkwijze die hij, naar verluidt, niet meer heeft gehad sinds de ontbinding van zijn Communards in 1988. Eigenlijk zijn het allemaal mooie excuusjes voor een artiest die een poosje heeft stilgestaan maar dat doet waar hij goed in is. Het resultaat? Een dozijn discostampers en zo catchy als de neten. Sterke voeten die op deze muziek niet in beweging komen en ach, Nile Rodgers doet toch ook al bijna veertig jaar hetzelfde? Homage doet de disco-tijden herleven en laat zich goed smaken op de betere ‘foute’ feestjes. Jeroen Bakker