Editors

Album Reviews: Editors en Radkey

EditorsEditors – In Dream (PIAS)
Het eerste wat opvalt bij beluistering van de nieuwe Editors is dat deze nogal somber klinkt. Nu waren onze Engelse vrienden al nooit de lachebekjes van de familie, daarvoor waren ze teveel beïnvloed door Joy Division, maar nu zien ze het blijkbaar helemaal niet meer zitten. In ieder geval niet met gitaren want de signatuursound van de band, het felle en breed uitwaaierende gitaargeluid, is nagenoeg verdwenen. Daarmee klinkt deze vierde release vooral naar de rustiger en elektronisch georiënteerde songs zoals die op de vorige plaat, The Weight of Your Love, te vinden waren en op de opener van de derde plaat In This Light And On This Evening.

Het vertrek van geluidsbepalende gitarist Chris Urbanowicz echoët dus nog duidelijk na. Daarmee is In Dream ook automatisch een groeiplaatje geworden want het merendeel van de tien songs pakken niet meteen en vergen meerdere keren beluistering. De fans van de eerste twee Editors-platen zullen waarschijnlijk niet al te veel van hun gading vinden op In Dream, een conceptplaat over dromen die zanger Tony Smith het laatste jaar had; de latere fans en liefhebbers van de stem van Smith in combinatie met epische violen zullen juist wel blij zijn met deze plaat. Ik ben alleen benieuwd wat ze van het zwaar door het Bronski Beat nummer Smalltown Boy geïnspireerde Our Love zullen vinden. Tekst ManiaAndre de Waal

LIVEDATA 04+05+06/11 Heineken Music Hall, Amsterdam (uitverkocht)RadkeyRadkey – Dark Black Make-up
 (Strange Loop Records)
Twee jaar terug stuitte ik in de krochten van de indieblogs op een EP van deze drie broertjes Radke(y) uit New York. Het klonk alsof ze nog niet eens uit de oefenruimte waren geweest. Schelle bekkens, valse toontjes en een sound die klonk als een telefoonopname. En toch bleef ik naar Radkey luisteren. Steeds maar weer. Dit soort catchy rommelpunk hadden we sinds de Ramones niet meer gehoord. Vooral de monotone, maar toch aanstekelijke stem van zanger Dee zorgt voor een enorme glimlach op het gezicht van deze toch vaak van zuurheid betichtte recensent.

EP nummer twee had precies hetzelfde effect. De verwachtingen voor de eerste langspeler waren dan ook hoog. Misschien wel te hoog, want wat dachten deze gasten in hemelsnaam? Waar is die jonge hondenenergie gebleven? Waar zijn die catchy as fuck-refreinen? Het is alsof de heren zichzelf plots serieus zijn gaan nemen. Elke punkrockliefhebber weet dat het dan misgaat. Ik zeg het niet vaak, maar Radkey klinkt hier gewoon veel te strak. Veel te serieus. Hoogtepuntjes zijn de snellere tracks, precies de nummers die ook op de eerste twee EP’s stonden. De rest is zeker niet verkeerd, maar mist dat extreme enthousiasme. Milo Lambers

LIVEDATA 21/10 Merlyen, Nijmegen 22/10 Paradiso, Amsterdam 23/10 Ekko, Utrecht 24/10 Ancienne Belgique, Brussel