Father John Misty – Pure Comedy (Bella Union)
Josh Tillman heeft zich in de loop der jaren ontwikkeld tot een van de grote indie-rocksterren. In zijn hoedanigheid van Father John Misty maakte hij al schitterende platen; zijn derde, Pure Comedy, is misschien wel briljant. Al in 2003 debuteerde Tillman, toen hij zich, geboren in Rockville, Maryland, eenmaal in Seatlle gevestigd had.
Zijn platen werden steeds beter, met als voorlopig hoogtepunt Vacilando Territory Blues in 2009, maar toen was Tillman al als drummer ingelijfd bij Fleet Foxes. Gepokt en gemazeld door het wereldsucces van Fleet Foxes ontpopte Tillman zich vervolgens als een enigmatische, ja priester-achtige verschijning: Father John Misty.
Tillman graaft diep in zijn ziel op Pure Comedy, een puur persoonlijke album. Hij zingt over zijn innerlijk leven in de moderne metropool Los Angeles en ziet alles langzaam afbrokkelen. Opener en titelsong Pure Comedy heeft in die zin net zo’n dwingende intensiteit als Rufus Wainwrights Going To A Town (2007) en voort gaat Tillman, zingend vanuit zijn hart en spaarzaam begeleid door piano, gitaar, bas en gestopte drums, maar uitbundig door zwaarmoedige en onheilszwangere strijkers. Het levert, in een co-productie met Jonathan Wilson, een schitterend geluidsbeeld op, modern maar ook verwijzend naar klassieke jaren zeventigplaten van Jackson Browne, Elton John en The Beach Boys.
Tillman rijgt het ene hoogtepunt aan het andere, het zou dwaas zijn er een uit te tillen – of het moet het dertien minuten klokkende Leaving LA zijn. De dertien soul-searching songs tezamen – op vinyl een dubbelaar – zijn een zinderende luisterervaring. Pure Comedy kan niet anders dan een van de beste platen van 2017 zijn. Tekst Mania | Wiebren Rijkeboer
LIVEDATUM 12/11 Ancienne Belgique, Brussel
Future Islands – The Far Field (4AD)
Met doorbraakplaat Singles (2014) had Future Islands natuurlijk nog de wind van dat legendarische Letterman-optreden in de rug. Gelukkig kon de band varen op een ijzersterke plaat en die optelsom zorgde ervoor dat de groep uit Baltimore zorgvuldig een eigen niche kon creëren. Eentje met een sierlijst van synthpop, een fraai afgewerkte vloer van rock, met daarbinnen de charismatische frontman Samual T. Herring als stralend middelpunt.
Binnen die kaders wordt er ook op The Far Field weer gewerkt. Aan het geluid is weinig veranderd, al lijkt er soms iets meer lucht te zitten in de nummers. Alsof de band haar eigen vel al wel gevonden had, maar er nu pas echt lekker inzit. De opgekropte energie van Singles mis je daardoor op sommige momenten, maar daar staat wel een plaat tegenover die een nog kleurrijker beeld laat zien van een band waar we toch al geen genoeg van konden krijgen. Tekst Mania | Martijn Koetsier
LIVEDATA 30/06 Rock Werchter, Werchter 18-20/08 Lowlands, Biddinghuizen