Flo Morrissey – Tomorrow Will Be Beautiful (Glassnote/Caroline)
Pas 20 is ze, maar zowel in binnen- als buitenland heeft Flo Morrissey met haar volle lippen, lange bruine haren, nog langere benen en loepzuivere stem diepe indruk achtergelaten. Zo ook in Groningen, waar de Londense singer-songwriter begin 2015 tijdens Eurosonic een halfvolle zaal in het Groninger Forum vol verrukking en ontzag huiswaarts liet gaan. Pop, folk en indie worden subtiel gemengd en overgoten met een jaren ’60 geluid dat herinneringen oproept aan grote namen als Joni Mitchell en Vashti Bunyan, terwijl ook Kate Bush, Karen Dalton en Lana del Rey qua sfeer, stemgeluid en tijdloosheid moeiteloos in dat rijtje passen. Haar debuutalbum Tomorrow Will Be Beautiful is van een zeldzaam hoog niveau en bevat louter pareltjes van nummers, zoals het breekbare en emotionele Show Me en de al eerder uitgebrachte single Pages Of Gold. Vooral die laatste neemt je mee terug naar vervlogen tijden. Het moet ontzettend raar lopen wil deze grote belofte, doch klein van stuk, niet worden ingelost. Tekst Mania | Jelle Teitsma
Lifehouse – Out of the Wasteland (Ironworks Music/V2 Benelux)
Zo’n tien jaar na de doorbraak van de grunge (Nirvana, Pearl Jam, etc.) is er een stroom aan bands die onder post-grunge worden geschaard. Een denigrerende term, want veel rockliefhebbers vinden het maar een slappe kopie van de grunge, zonder de oprechtheid ervan. Het gaat hierbij om bands als Nickelback, 16 Doors Down en Creed, maar ook Lifehouse onderging dat lot. Net als veel andere post-grungebands scoorden ze grote hits (denk aan Hanging By a Moment) maar werden ze onder de critici weggehoond als een soort ‘Pearl Jam light’.
Toch heeft de band zich niet uit het veld laten slaan. Ondanks de nodige kritiek blijft de band steevast om de paar jaar een nieuw album uitbrengen. Het laatste album, Almeria, werd echter wel heel slecht ontvangen en was commercieel gezien een enorme flop. De band besloot om niet te toeren, maar voor een tijdje uit elkaar te gaan en zich op andere dingen te richten. Zanger Jason Wade richtte zich op een solo-album, en schreef daarvoor tientallen liedjes in tal van genres, maar merkte op een gegeven moment dat hij zijn liedjes toch wel heel erg graag weer met zijn band zou opnemen. Lifehouse kwam daarom, tot opluchting van de fans, weer samen en ging de studio in om Out of the Wasteland op te nemen. Met één verschil: gitarist Ben Carey is er niet meer bij.
Een hele voorgeschiedenis dus, die eigenlijk precies aangeeft hoe het album klinkt. Het is heel goed te horen dat veel liedjes op Out of the Wasteland aanvankelijk solomateriaal waren. Ook is duidelijk te horen dat de gitarist afwezig is (de zanger doet nu zelf het gitaarspel). Een groot deel van het album bestaat namelijk uit kleine, intieme liedjes. In de nummers waarin er wel een rockgeluid wordt neergezet voel je dat er iets mist. De stevigere nummers weten gewoonweg niet te overtuigen zonder het gitaarspel van Carey.
Gelukkig draait het dus voornamelijk om de rustige kant van Lifehouse, die al eerder in hun carrière zo nu en dan naar voren kwam. In 2005 scoren ze met het intieme You and Me één van hun grootste Amerikaanse hits. Out of the Wasteland ligt in het verlengde van dat nummer en voelt meer als een akoestisch popalbum, met af en toe een klein rockrandje. Jason Wade wist altijd al veel emotie in zijn teksten te leggen, maar dit album voelt persoonlijker dan ooit. Het is allemaal weliswaar nogal gelikt geproduceerd, maar de liedjes komen oprecht over. Zonder gitarist Ben Carey draait het helemaal om Wade en dat was wellicht precies wat hij wilde en de verandering die Lifehouse nodig had. Arnout de Vries
LIVEDATA 15/09 Melkweg, Amsterdam 16/09 Oosterpoort, Groningen 17/09 Tivolivredenburg, Utrecht