Muse – Drones (Warner)
‘Your ass belongs to me now!’, schreeuwt een sergeant. Luttele secondes later schiet er een karakteristieke Muse-riff langs. Het nummer Psycho klinkt hecht, hard en bot. Muziek en tekst combineren wat dat aangaat goed: na inventarisatie van de teksten blijkt dat Drones een conceptalbum (hallo Pink Floyd!) is geworden. Een soldaat wordt getraind tot meedogenloze moordmachine. Empathie verdwijnt volledig, alles wat er in de wereld gebeurt, scheelt de hoofdpersoon feitelijk geen zier meer.
Die muzikale botheid geldt vrijwel voor alle nummers. Producer Robert John ‘Mutt’ Lange (onder andere verantwoordelijk voor het hechte geluid van albums van rockacts AC/DC, Def Leppard, Foreigner) heeft daar zeker (geweldig gitaargeluid) invloed op gehad.
Muse grijpt op hun zevende album naar eigen zeggen een beetje terug naar z’n roots. Onbevangen en compromisloos. Minder vol en minder massaal. Minder piano- en synthesizergedreven, maar juist meer rechtlijnige, puntige, meedogenloze rock met her en der losse flarden uit een keyboard. Dat was op de volgeproduceerde vorige albums toch wel anders.
Hoe dat dan klinkt? Mercy is gestoeld op een verzengende akkoordenreeks die ingenieus gecombineerd is met een verfijnd Queenkoortje. Opener Dead Inside klinkt op eerste gehoor wat lichtvoetiger van toonaard, het is eightiesrock à la Duran Duran. Maar toch wordt daar wel een gierende Bellamy-solo aan toegevoegd. De powerriff van The Handler loopt over in een toespraak van John F. Kennedy en het poppy Defector brengt de luisteraar naar misschien wel het beste nummer van dit album: Revolt. Dit nummer is Muse in topvorm, inclusief killerriff, inclusief toffe tempowisseling, inclusief verslavende zanglijn.
Daarbij lijkt het trio meer dan ooit te doen waar ze zelf zin in hebben. Neem de gemiddelde lengte van de nummers: die is lang. The Globalist blijkt een 10 minuten durend ronddolend epos, het rauwe Reapers en het rustige Aftermath (met een te gekke opbouw) tikken de zes minuten aan. Het slotstuk grijpt zelfs terug op middeleeuwse koorzang en plaatst de sufgebeukte luisteraar weer op aarde. Het is een beetje zoals die sergeant meldt in Psycho: ‘wij zijn in control en jullie luisteren toch wel. Luisteraar: your ass is ours’. Toegegeven? Ze hebben nog gelijk ook. Tekst Mania | Dennis Dekker
LIVEDATA 12/06 Pinkpop, Landgraaf 28/06 Rock Werchter, Werchter
British Sea Power – The Decline Of British Sea Power (Golden Chariot Records/Bertus)
In 2003 verscheen debuut The Decline Of British Sea Power. De groep uit Brighton scoorde met deze release alleen maar positieve recensies. In de tijd van Britrock viel de groep op door de volwassen rockmuziek. Natuurlijk waren er invloeden te noemen, maar groepen als The Cure, Joy Division en Pixies misstaan niet op een muzikaal c.v.
Rock, punk en post-punk, uiteindelijk kwamen de criticasters in de recensies op deze etiketten. De groep maakte in de loop van de jaren vijf langspeelplaten en naast veel optredens waren er drie soundtracks. In 2015 besloot de groep dat het tijd was voor een feestje. Het debuut werd in hetzelfde jasje opnieuw uitgebracht aangevuld met een schijfje b-kantjes. Twaalf extra nummers voor een carrière van twaalf jaar, getrokken van singels en in 2004 verschenen E.P.’s. Opvallend bij de release van The Decline Of British Sea Power is de nog steeds sterk klinkende rockmuziek. Geen moment klinkt de muziek gedateerd.
The Decline-Era B-sides, het tweede schijfje, is een muzikaal feest. Geen van de nummers klinkt als een routineus in elkaar gespeeld b-kantje. British Sea Power heeft de andere kant van de singels gebruikt om muzikale paden verder te verkennen. BSP, zoals de groep door fans in Engeland wordt genoemd, zal doorgaan op die lang geleden ingeslagen wegen. The Decline Of British Sea Power is een pas op de plaats, een terechte terugblik. Deze jubileumschijfjes zullen niet alleen de fans plezieren. Voor iedereen die de groep in 2003 en de jaren daarna heeft gemist, is deze release de perfecte manier om een van de leukste groepen uit Engeland te leren kennen. Jaks Schuit