Pixies – Head Carrier (PIAS)
Nummertje zes van Black Francis en consorten: Head Carrier. Pixies gaan terug naar de basis, terug naar het geluid wat de Amerikanen zo populair maakte tussen 1986 en 1993. Surfer Rosa, Doolittle, Bossanova en Trompe le Monde werden in die periode uitgebracht, waarbij de eerste – Surfer Rosa – als een waar rockdocument kan worden omschreven. Bone Machine, Gigantic en uiteraard Where Is My Mind? zijn nummers die altijd en overal een eervolle vermelding zullen krijgen. Tijdens elke gelegenheid, tijdens elk concert en festival. Surfer Rosa werd een blauwdruk van het latere werk.
En dan aankondigen dat Head Carrier ons mee terugneemt naar die vervlogen, tumultueuze rockperiode. Het twaalfkoppige monster trapt af met de vuige, onbezonnen titelsong Head Carrier. Classic Masher is vervolgens Springsteen-achtig sterk. Americana, the sixties, zoet, derhalve verre van pretentieus. Dat Francis met zijn 51 jaar nog een aardig woordje meeschreeuwt bewijst hij op het harde en wraakzuchtige Baal’s Back. Vervolgens gaat het tempo omlaag tijdens zowel Might As Well Be Gone als Oona, waar ik mijzelf erop betrap dat ik in beide gevallen continu aan het heen en bewegen weer. “Please, I wanna be in your band!”, zingen Francis en Paz Lenchantin tijdens Oona.
Lenchantin, de nieuwe Argentijnse bassist van de band, bewijst op Head Carrier dat ze een uitstekende aanwinst voor Pixies is. Qua baslijnen én stemgeluid. Deze zesde is een groeiplaat die absoluut doet terugdenken aan de vroege jaren van Pixies. Met een ietwat soft randje, maar dat geeft niet. Tekst Mania | Jelle Teitsma
LIVEDATA 25/11 Lotto Arena 27/11 HMH, Amsterdam
Bon Iver – 22, A Million (Jagjaguwar)
Het was nogal schrikken, toen Justin Vernon in 2012 aankondigde zijn succesvolle project Bon Iver voorlopig in de ijskast te parkeren. Als hij in de jaren erna gevraagd werd wanneer we eindelijk weer eens nieuw materiaal konden verwachten deelde hij doodleuk mee dat het er misschien wel nooit meer van zou komen. En ergens vond ik dat eigenlijk best een mooi idee, na de absolute perfectie van Bon Iver, Bon Iver uit 2011.
Onbevredigend, dat wel, maar het was tegelijkertijd ondenkbaar dat de eenzame hoogte waarop die plaat zich bevindt nog eens gehaald zou worden… laat staan overtroffen. Want wat kun je nog doen die wanneer je die ultieme breekbare perfectie al in je handen hebt? De ene optie is om het angstvallig in je handen te houden, doodsbang dat je het laat vallen. De andere? Die angst vol in het gezicht uitlachen en al die perfectie in duizenden scherven zelf op de grond kapotsmijten.
Tussen al die scherven mogen we nu de nieuwe Bon Iver bij elkaar rapen. Dat je je daarbij af en toe lelijk snijdt aan bizar gestapelde en vervormde harmonieën en botte beats zou op het eerste gehoor afstotend kunnen werken. Maar het bijzondere talent van Vernon blijkt op 22, A Million zo onverwoestbaar dat je eigenlijk geen moeite hoeft te doen zijn feilloze gevoel voor hemelse melodieën te vinden. Het sleept je mee een nieuwe wereld in, een waarvan je niets wist dat-ie bestond maar waar je na het horen van 22, A Million nooit meer weg wilt. Tekst Mania | Martijn Koetsier
LIVEDATA 23/01/2017 TivoliVredenburg, Utrecht 08/02/2017 Vorst National, Brussel