Red Hot Chili Peppers – The Getaway (Warner Music)
Op The Getaway nemen Red Hot Chili Peppers afscheid van producer Rick Rubin. Al vanaf Mother’s Milk (1989) was hij een vaste waarde achter de knoppen en wist het geluid van de band in een strak jasje te krijgen. Toch is het nu na zes succesvolle albums tijd voor vernieuwing en dan neem je natuurlijk Danger Mouse. Hij wist eerder bands al U2 en The Black Keys een geluid mee te geven die bij de band paste en daarbij toch een hypermodern klonk. Dat is ook aan de hand op The Getaway.
Het is de tweede plaat met gitarist Josh Klinghoffer die inmiddels een vaste waarde is geworden, al dient gezegd te worden dat de creativiteit van John Frusciante nog wel gemist wordt. De band begon in 2014 aan het album en had een slordige 30 nummers geschreven. De eerste aanzet zonder producer bleek echter te rommelig en nadat Flea zijn arm had gebroken moest de band even op pauze gezet worden. Dat was het moment waarop Danger Mouse in beeld kwam, hij liet ze nieuw werk schrijven, gooide de oude songs weg en dwong de band in het diepe te springen. In zijn capabele handen werkt deze aanpak en The Getaway valt vooral op door het frisse geluid en het overduidelijke plezier in het samenspelen. Nigel Godrich (bekend van vele producties maar vooral van Radiohead) deed de mix en draagt daarbij zorg voor een uiterst transparant geluid. Tekst Mania | Bert Dijkman
LIVEDATUM 02/07 Rock Werchter, Werchter
The Duke Spirit – Kin (Ex Voto Records / Bertus)
Bruiser was in 2010 een overtuigende release van The Duke Spirit. Het viertal uit Londen paart op die release de liefde voor het Engelse 4AD label aan de eigen muziek. In de laatste twee decennia van de vorige eeuw bracht 4AD platen uit van This Mortal Coil, His Name Is Alive en Red House Painters. Muziek die tijd vroeg aan de luisteraar en in alle gevallen onthaastte. De stem van Liela Moss is fraai en past bij de klassieke popmuziek van The Duke Spirit. Voor Kin vroegen de muzikanten Simon Raymonde achter de knoppen. Deze Engelsman is bekend van Cocteau Twins, een van de smaakmakers van het genoemde 4AD. Op debuut Cuts Across The Land (2005) bestond de muziek van het Engelse kwartet nog uit de componenten indierock en shoegaze. Bij opnames in de studio en optredens op de podia speelden de gitaren de hoofdrol. The Duke Spirit rammelde bij momenten. In de loop van de jaren heeft de groep de scherpe kantjes verloren en zijn de kartelrandjes afgevijld.
Op Kin klinkt de groep als vertrouwd, waarbij opvalt dat de elektronica een nog groter aandeel in de sound heeft gekregen. Moss werkt met bassist Toby Butler van The Duke Spirit binnen Roman Remains. Dit gelegenheidsproject maakt electropop waarbij de luisteraar naar de dansvloer wordt getrokken voor een lichtvoetig en niet al te intensief dansje. Bij beluistering van Kin zijn er wat invloeden van Romain Remains bij elkaar geveegd en gebruikt. Bij deze release valt verder het aandeel van de gasten op. Mark Lanegan zingt mee op Wounded Wing, maar is nauwelijks te horen. Het is alsof Lanegan van buiten de studio zijn partij heeft ingezongen. In de mix is dat vage, verre geluid intact gelaten. Een vreemde keus van Raymonde. Sam Windett van Archie Bronson Outfit zingt een duel met Liela op Side By Side. Daarmee is meteen een van de twee rocknummers genoemd. Hands is het andere nummer dar verschilt in tempo en geluid.
Kin is een mooie release zonder grote verassingen. The Duke Spirit is een groep die vooral in thuisland Engeland fans heeft. Kin is geen album waarmee de groep de rest van Europa gaat veroveren. The Duke Spirit zal deze zomer niet op de festival te beluisteren zijn, maar verdient met de ingetogen, gevoelige muziek een aandachtig publiek in de juiste zalen. Jaks Schuit
LIVEDATUM 29/10 London Calling @ Paradiso, Amsterdam