Sue The Night – Wanderland (Eigen Beheer)
London Grammar meets Fleetwood Mac is het eerste wat door ons hoofd schiet als we Wanderland, het prima tweede album van Sue The Night hebben aangezet. Het tien nummers tellende album is poppy, sprankelend en goed doorwrocht. Suus de Groot heeft haar sound gevonden en dat is duidelijk te horen.
Hoewel er niets tegen de catchy popnummers is waarmee het album opent, spitsen wij onze oren pas echt bij nummer vier, Melody Remedy. Het ritme is anders en intrigeert. Viool hypnotiseert evenals Suus’ stem. De gelaagdheid wekt nieuwsgierigheid op en als een spons zuigen we de muziek in ons op. Dat Sue The Night meer in haar mars heeft dan pakkende pop horen we bijvoorbeeld ook op afsluiter Pity Song, dat live is opgenomen met een eenentwintigkoppig orkest. Zang en sfeer doen een beetje denken aan Half Way Station.
Voor Wanderland dook Sue The Night de studio in met Thijs van der Klugt (Baskerville) en samen met hem leveren ze een zeer consistent en doordacht album af. Het resultaat is een leuke kruising tussen indie en pop dat soms dromerig en melancholisch, soms sensueel, maar vooral aanstekelijk klinkt, hoewel na een aantal nummers ook een gevoel van verzadiging optreedt, wat niet wegneemt dat Wanderland na een aantal luisterbeurten steeds fijner klinkt. Tekst Muzine.nl | The Stepper
LIVEDATA 20/04 Vera, Groningen 23/04 Metropool, Hengelo 05/05 Bevrijdingspop, Assen 01/06 Trix, Antwerpen 10/06 Retropop, Emmen 08/07 Festivalderaa, Zuidlaren 15/07 Zwarte Cross, Lichtenvoorde
Deep Purple – Infinite (earMUSIC / V2)
Het in een fraaie hoes gehulde Infinite is het twintigste studioalbum van Deep Purple en is de opvolger van het goede Now What?!. De vooruitgesnelde singles lieten al horen dat Deep Purple muzikaal nog lang niet versleten is. Zo heeft Time For Bedlam een dreigende ondertoon en is er ook weinig mis met All I Got Is You waarin Gillan laat horen dat hij nog steeds een uitstekend zanger is, die bovendien zijn beperkingen kent.
Een prominente rol op de plaat is weggelegd voor de toetsen van Don Airey en dit zorgt er gelijk voor dat de plaat een grote(re) progfeel heeft. Denk hierbij echter niet dat de klassieke sound losgelaten is, producer Bob Ezrin heeft goed zijn best gedaan om de plaat te laten klinken als een typische Purple plaat met als gevolg dat er ook meer dan genoeg ruimte is voor de gitaarcaperiolen van Steve Morse en de ronkende bas van Roger Glover.
Sterker nog: misschien is het juist hierdoor wel de meest klassiek klinkende plaat post Blackmore. Tien tracks kent het album waarvan de afsluitende Doors-cover Roadhouse Blues wat mij betreft niet nodig was. Buiten de singles laten ook de andere tracks zoals Hip Boots, Birds Of Prey, One Night In Vegas en The Surpising eveneens horen dat de band nog steeds muzikaal zich wil ontwikkelen en echt nog niet afgeschreven mag worden. Het lange toeren kon wel eens afgelopen zijn, maar ik hoop dat, zeker in een tijd waarin het volgens Glover mode is om als oudere muzikant dood te gaan, de band nog jaren doorgaat met het maken dit soort fraaie platen. Tekst Mania | Hermen Dijkstra
LIVEDATA 02/06 Ziggo Dome, Amsterdam 17/06 Graspop Metal Meeting, Dessel