The Darkness – Last Of Our Kind (V2 Benelux)
De meest spraakmakende Britse rockband van de afgelopen twaalf jaar is zonder enige twijfel The Darkness. Geen band uit Engeland wist sinds The Spice Girls zoveel exemplaren van het debuutalbum in Amerika te verkopen. Onlangs is het vier-koppige rockmonster onder leiding van de broertjes Dan en Justin Hawkins weer losgebroken om Last Of Our Kind op ons los te kunnen laten.
Hoewel er nog altijd gegronde redenen bestaan om deze band niet al te serieus te nemen worden we in de openingstrack Barbarian toch echt verrast met een belangrijk stukje geschiedenisles. The Darkness neemt ons mee naar het jaar 800, een tijd waarin de Deense Vikingen het op Angelsaksisch Engeland gemunt hebben en waarin kopstukken als Ivar de Beenderloze en Halfdan Ragnarsson er flink op los hakten. Het had weinig gescheeld of Engeland was in Deense handen gevallen. Met de door, van Transformers bekende, Nick Roche getekende bijbehorende clip wordt alles op zodanig weerzinwekkende wijze gevisualiseerd dat zelfs een bruut en monsterlijk stel als GWAR van kleur zou verschieten.
Je zou bijna voorbijgaan aan het muzikale vernuft dat er zoal op Last Of Our Kind te vinden is. En natuurlijk liggen de diverse invloeden uit de roemruchte jaren zeventig er dik boven op en zeker dat het gitaarwerk in Open Fire regelrecht van The Cult is gejat. Maar zelfs dan blijft er nog steeds genoeg te genieten voor de liefhebber van de betere over-the-top-rock.
Hoewel hier met afstand de allerlelijkste hoes (red. meningen kunnen verschillen) van 2015 is afgeleverd en dan we zijn nog maar net halverwege het jaar. Verder lijkt het er sterk op dat de band een andere muzikale weg is ingeslagen. Je zou ze bijna serieus gaan nemen en ach… Dat we de mysterieuze verdwijning van een drummer al eens tegenkwamen bij Spinal Tap zal vast en zeker op toeval berusten. Jeroen Bakker
Neal Schon – Vortex (Mascot label Group)
Vanaf 1975 maakte Neal Schon veertien langspeelplaten met Journey. Daarnaast werkte hij mee aan releases van Paul Rodgers, Jan Hammer en Bad English. Onder eigen naam verschenen er negen albums. De reeks releases op naam van Neil Schon is lang en indrukwekkend. Daarbij is de rij artiesten waar hij als gastmuzikant mee heeft gewerkt minstens zo imposant. Joe Cocker, Sammy Hagar, The Allman Brothers Band en Betty Davis, het is maar een greep uit de te noemen namen. In 1969 sloot Schon op 15 jarige leeftijd aan bij Carlos Santana en werkte mee aan twee albums van Santana. Het verhaal gaat dat Eric Clapton hem vroeg om mee te spelen in Derek and The Dominos.
Vortex is een dubbelaar, twee schijfjes met in totaal achttien nummers. Bijna honderd minuten met vooral instrumentale progrock. Negen instrumentale nummers op elk schijfje. Neal Schon is een gitarist met een eigen geluid, maar hij schuwt niet om in andere genres te winkelen. Eternal Love op het eerste schijfje is een pianoballade. Na vier progrock nummers met veel gitaarsoli is er een nummer met gevoelig pianospel. In Irish Cream speelt Schon leentjebuur bij The Edge van U2. Met groot gemak tokkelt hij een Iers sausje door het nummer.
Op het tweede schijfje neemt Schon pas gas terug in het zevende nummer Mom. Het is een akoestische ballade van 1.35 minuut. Twee nummers later brengt afsluiter White Light de rust terug in de huiskamers. Bijna drie minuten rustig gitaarspel om de honderd minuten nieuwe muziek af te sluiten. Vortex is een release van een geweldige gitarist. Schon laat fantastisch gitaarspel horen, maar slaagt er in honderd minuten niet een keer in om te verrassen. Vortex is vooral voor de fans die Neal Schon al tientallen jaren volgen. Jaks Schuit
https://soundcloud.com/mascotlabelgroup/cd1-04-el-matador/s-ypy4I