The Jayhawks – Paging Mr. Proust
Hollywood Town Hall (1992) geldt als het onbetwiste meesterwerk van The Jayhawks. Goede tweede is Sound Of Lies uit 1997, maar daarbij moet opgetekend worden dat de tandem Mark Olson/Gary Louris defunct was en de gave powerpop-achtige liedjes op die plaat geheel op het conto van Louris geschreven moeten worden. Weer bijna twintig jaar later keert Louris met zijn Jayhawks terug naar het geluid van Sound Of Lies; met Paging Mr. Proust keert de band terug naar zijn glorieuze verleden.
Dit is niet alleen mogelijk gemaakt door de klassieke bezetting (minus Olson), maar mede door co-producers Tucker Martine en R.E.M.’s Peter Buck. The Jayhawks zelf zijn intussen in blakende vorm en sleet zit er, opgericht in 1985, nog niet op. Op Paging Mr. Proust krijg je de vintage Jayhawks-sound, wat betekent: gouden melodieën, vlekkeloze harmoniezang, klassieke countryrocksongs en scherp gitaarwerk van Louris op zijn Gibson SG.
In Lost The Summer klinkt de band heavier dan voorheen en Ace wordt gedomineerd door gitaarfeedback, maar songs als Quiet Corners & Empty Spaces, The Devil Is In Her Eyes, Lies In Black And White en de mooie met mellotron versierde afsluitende ballad I’ll Be Your Key doen fantastische tijden herleven. Paging Mr. Proust is een onverwachte, maar niettemin welkome terugkeer van The Jaywhawks aan het americana-front met een bijzonder relevante (jaarlijstjes)plaat. Tekst Mania | Wiebren Rijkeboer
LIVEDATA 10/09 Take Root Festival, Groningen 19/09 TivoliVredenburg, Utrecht 20/09 De Roma, Antwerpen
77 Bombay Street – Seven Mountains (Gadget Records)
“Come join our club of optimistich people”, zingt Matt Buchli in het derde nummer van het album. En inderdaad, een club van optimische mensen is de perfecte omschrijving van 77 Bombay Street, de band die hij samen met zijn drie broers vormt. Seven Mountains is een uitermate vrolijk album, waar de levenslust van afspat. Toegegeven: je moet er tegen kunnen, de overdaad aan majeurakkoorden.
Het gaat om vier twintigers die hun band hebben vernoemd naar het Australische adres waar ze een aantal jaar hebben vertoefd. In hun eigen land, Zwitserland, hebben ze met hun voorgaande albums al aardig wat awards binnengesleept en gaat hun muziek als zoete broodjes over de toonbank. Niet zo verrassend als je hun radiovriendelijke mengeling van folk, rock en pop hoort.
Tijd voor de rest van Europa dus, en dat zou zomaar kunnen lukken met Seven Mountains. Het is een album dat gekleurd is door de gestrande relatie van zanger Matt Buchli. Rasoptimist als hij is heeft dat echter maar weinig invloed op de sound van de band. Ook zijn negatieve ervaringen weet hij om te zetten in een en al positiviteit. Liedjes als Painted, Bombay en Amazing Day stralen juist een enorme gelukzaligheid uit. Vier jongens die de wereld lachend tegemoet zien en het onheil met hun muziek kunnen verdrijven.
Toch heeft de relatieproblematiek zijn sporen achtergelaten. Zelfs bij de grootste optimist brengt een negatieve ervaring ook andere, diepere emoties teweeg. Verdriet, vertwijfeling, en een gevoel van onmacht. Ook de zanger van 77 Bombay Street ontkomt er niet aan. Hij uit zijn verdriet in de groots opgezette opener Seven Mountains, waarbij de theatraliteit van de muziek zijn verbetenheid mooi vormgeeft. Het gevoel van onmacht wordt op zijn beurt juist omgezet in stevig scheurende gitaren, waaroverheen Buchli in Waterproof panikerend een insectenplaag probeert tegen te houden: “They’re creeping over my front porch / they’re flying onto my porch / they are attacking my brain cells / the bugs I forge”.
Het zijn echter uitzonderingen. In de rest van de liedjes wordt de vertwijfeling af en toe kort benoemd in de teksten, maar het leeuwendeel is feelgood-muziek. Liedjes om goedkeurend op mee te bewegen, liedjes om gezellig mee te neuriën, maar ook liedjes die wat diepgang ontberen en zelden uit de bocht vliegen. Het viertal weet dat echter te compenseren met hun vaardigheid om pakkende liedjes te schrijven, met hun smaakvolle arrangementen, en vooral met hun onbedwingbare enthousiasme. Daarmee is Seven Mountains een prima album ter afwisseling van je donkere Joy Division-platen of je complexe The Mars Volta-platen. Arnout de Vries