The Libertines – Anthems For The Doomed Youth (Virgin/EMI Records)
Toen The Libertines in 2002 debuteerden met Up The Bracket werden ze onthaald als de nieuwe hoop in de Britse popmuziek. Met een mengeling van een dosis Sex Pistols, een vleug The Smiths en een flinke scheut The Clash – niet in het minst omdat Mick Jones beide albums van de band produceerde – was er een band die weer songs met een hoofdletter S wisten te schrijven.
De kracht van de band lag in de gecombineerde talenten van Pete Doherty en Carl Barat die alle songs een meerwaarde gaven. Doherty bleek echter een enfent terrible met een zwaar drugsprobleem. Beide heren gingen het solopad op (met respectievelijk Babyshambles en Dirty Pretty Things) tot in 2010 ineens een reunieoptreden werd aangekondigd. De shows op het Reading en Leeds festival waren een groot succes. Toch hebben we vijf jaar nog moeten wachten op een nieuwe plaat en dat komt omdat Doherty pas sinds begin dit jaar definitief lijkt te zijn afgekickt.
Anthems For The Doomed Youth is een waardige opvolger van de twee eerder verschenen albums. De heren klinken nog steeds urgent, hebben het songschrijven beslist niet verleerd en producer Jake Gosling geeft ze een lekker authentiek rammelend geluid mee. Een geslaagde wederopstanding die maar weinigen voor mogelijk hebben gehouden. Tekst Mania | Bert Dijkman
The Fratellis – Eyes Wide, Tongue Tied (Cooking Vinyl/V2 Benelux)
Een megahit kan een behoorlijke vloek zijn. Denk aan Radiohead die Creep niet meer live wil spelen. Ook The Fratellis kunnen er over meepraten; meeschreeuwer Chelsea Dagger werd tien jaar geleden een enorme hit, en komt nog steeds op vele feesten en partijen voorbij, maar na dat grote succes raakte de band steeds meer op de achtergrond. Eyes Wide, Tongue Tied is het vierde album en hiermee lijkt de band meer dan ooit te willen zeggen: wij zijn meer dan dat feestnummer!
We horen al meteen een onheilspellende piano-intro in de opener Me and the Devil (tevens het hoogtepunt). Het leidt een licht episch, mooi opbouwend nummer in waarin Jon Fratelli zingt zijn ziel te zullen verkopen. Het lijkt een statement tegen religie, maar muzikaal lijkt het ook een statement. Het staat namelijk behoorlijk ver van de springerige pub-rock af waar ze bekend mee werden. Zo vinden we verder op het album ook nummers die juist behoorlijk folky aandoen (Impostors, Desperate Guy) of meer richting Beatlesque rock gaan, met in Dogtown zelfs een regelrechte knipoog naar Come Together.
Toch zijn ze hun oorsprong niet helemaal vergeten. Baby Don’t You Lie to Me is minstens zo aanstekelijk en dansbaar als Chelsea Dagger, en Too Much Wine zal het op concerten ook goed doen als stampende Status Quo-pastiche. De nadruk is echter wat meer op sfeer en melodie gekomen, en de muziek is over de gehele linie een tandje rustiger. We kunnen dus wel stellen dat de band zijn wilde haren heeft verloren en dat geeft ze een heel mooi nieuw gezicht. The Fratellis zijn absoluut meer dan dat ene feestnummer. Arnout de Vries
LIVEDATA 23/10 De Kreun, Kortrijk 26/10 Paradiso, Amsterdam