The Love Compartment – Coconut & Crab (Noisesome Records / Caroline Benelux)
The Love Compartment lijkt in eerste instantie een wat zoetsappige bandnaam, maar is eigenlijk een gevatte woordspeling op ‘glove compartment’, de Engelse term voor een handschoenenkastje. Het is dus een band met humor, maar die zit slechts subtiel in de teksten verwerkt. Het gaat om een Leuvens vijftal, dat vooral geïnspireerd is door Amerikaanse muziek. Ze doen nog het meest denken aan een poppy variant van Wilco; toegankelijke pop/rock met lichte americana-invloeden. Toegankelijk, maar zeker niet oppervlakkig. Zo zijn er de vermakelijke teksten, en staat de plaat bovendien vol met pakkende, melodieuze liedjes. Van de opzwepende meezinger Spare Parts tot de rustige afsluiter Love U More, waarbij het heerlijk wegdromen is. Erg prettig is de heldere productie, wat de muziek net wat meer laat sprankelen. Uitdagend of spannend wordt de muziek weliswaar nergens, maar wie op zoek is naar aangenaam in het gehoor liggende popliedjes, is bij The Love Compartment aan het goede adres. Op Coconut & Crab is de kwaliteit continu hoog, en daarmee is het een knap debuut. Arnout de Vries
The Minus 5 – Dungeon Golds (Yep Roc Records)
Bijna een jaar na de release tijdens de Record Store Day 2014, is de extreem gelimiteerde vinylplaat Dungeon Golds van The Minus 5 nu ook in een digitale variant uitgebracht. Het materiaal van dit album is eigenlijk afkomstig van de uit 5 platen bestaande box-set die toen in een oplage van 750 stuks verscheen. En eerlijk gezegd wijkt een deel van het nu uitgebrachte album ook nog eens af van de uitvoeringen zoals die in de box te vinden waren. Scott McCaughey, oprichter en creatieve leider van The Minus 5 die voor de R.E.M.-fans geen onbekende zal zijn, heeft de tracks nog eens onder handen genomen. Een mooie manier dus om de fans van Michael Stipe’s ter ziele gegane bandje nog eens te prikkelen en te bewegen om tot aanschaf over te gaan. Ze zullen er geen spijt van krijgen. McCaughey heeft met de iedere keer roulerende samenstelling een stel geweldig interessante muzikanten om zich heen verzameld die wel raad weten met de diverse rootsgeoriënteerde stijlen.
Wat te denken van Peter Buck, Jeff Tweedy of de recentelijk overleden (Small) Faces-toetsenist Ian McLagan? Daarnaast komen we ook nog enkele leden van The Decemberists tegen in het rijtje muzikale begeleiders of moet je ze eigenlijk bandleden noemen? Je kunt in ieder geval wel bedenken in welke muzikale hoek we ons begeven maar met de leuke tekstverwijzingen naar The Who’s My Generation in de gelijknamige track, of de Byrds-achtige Rickenbacker gitaarpartijen in Hold Down The Fort wordt het album ook nog eens zeer interessant voor de wat oudere muziekliefhebbers die in de jaren zestig zijn blijven hangen. Zo zit er dus voor iedereen wel iets bij in deze ‘best of the box’-verzameling. Jeroen Bakker