Author: Flip van der Enden

Mattiel – Those Words  

Het is alweer twee jaar geleden dat Mattiel iets van zich liet horen. Afgezien dan van een singletje met op de ene kant een cover van The Beastie Boys en op de andere een nummer van The Clash. Met nieuwe single Those Words gaat ze (of eigenlijk gaan ze, want Mattiel is officieel een duo) verder waar ze gebleven was (waren), echter zonder in herhaling te vallen.

De muziek van Mattiel en haar partner in crime, Jonah Swilly is retro maar zeker niet ouderwets. Those Words bijvoorbeeld klinkt als een korte samenvatting van de eerste vijftig jaar pophistorie. Afhankelijk van je leeftijd hoor je rock ‘n’ roll, girl groups, new wave en/of college rock. He gevaar om in clichés te verstrikt te raken weten ze bijzonder knap te omzeilen.

Wat Mattiel ook behoedt voor namaak is de zang. Aline Mattiel Brown is geen geweldige zangeres, maar heeft wel een geweldige stem, eentje met karakter en zeggingskracht.   

Tot zover het goede nieuws. Those Words is een zogenoemde ‘stand alone release’. Van een nieuw album is dus voorlopig nog geen sprake.

Night Beats – Revolution

Het Texaanse Night Beats bestaat al even, tien jaar en vier albums om precies te zijn. Loon naar werken heeft de band nog niet echt gehad. De vraag is of Revolution daar verandering in zal brengen.

Waarschijnlijk niet. Dat laat echter onverlet dat als het gaat om authentieke Amerikaanse garagerock er weinig bands zijn die zo betrouwbaar en bevredigend zijn als de club van Danny Lee Blackwell. De derde single van het binnenkort te verschijnen vijfde album van Night Beats biedt een weelde aan fuzzy gitaren en het soort trage boogie ritme dat terug gaat naar de tijd van de godfather van de Texaanse psych-rock, Roky Erikson. Door een lichte trilling heeft Danny Lee’s stem wel iets weg van die van Marc T-Rex- Bolan.

Een belangrijk verschil met ouder werk van Night Beats is dat Revolution niet klinkt alsof het in een wastrommel is opgenomen, maar in een goed geoutilleerde studio. Dat zou een positieve invloed kunnen hebben op het bereik van de single.

Outlaw R&B, het beloofde nieuwe album van Night Beats volgt begin juni.

 

Pom Pom Squad – Head Cheerleader

Mia Berrin is de aanvoerster van Pom Pom Squad uit Brooklyn. De oogst tot dusver is een tweetal EP’s en een handvol singles.  De rode lijn in het verzamelde werk van Pom Pom Squad is Mia’s expressieve stem, een stel messcherpe gitaren en ironische teksten waaruit blijkt dat Mia’s mannenbeeld niet geheel positief is. Dit alles wordt gegoten in de vorm van Blondie-aanse popsongs.

Deed men alles to voor kort nog gewoon zelf, zo goed en zo kwaad als dat ging. Inmiddels is Pom Pom Squad is opgenomen in de City Slang familie (Calexico, King Hannah en Caribou o.a.).

De kans dat de band nu zal opstoten in de vaart der volkeren is derhalve flink toegenomen.

Mandrake Handshake – Monolith

Het negenkoppige Mandrake Handshake vist in dezelfde vijver als Squid en Old Country New Road. Vaak wordt voor hen de term post punk uit de kast gehaald, maar misschien is studentenrock wel een betere benaming. Campus rock kan ook, genoemd naar de plek waar de meeste muzikanten hebben leren kennen.

Daarnaast zijn de verschillen tussen genoemde bands groter dan de overeenkomsten. En behalve van Gang Of Four en Talking Heads houden ze ook allemaal van Radiohead, de studentenrockband bij uitstek. Een andere overeenkomst is de lengte van hun songs. Zes minuten is niks, zeven minuten zo’n beetje het gemiddelde. Dat zijn eerder hippie dan (post) punk lengtes. 

Mandrake Handshake komt uit studentenstad, Oxford. De bandleden vonden elkander in een belangstelling voor, we citeren de bio; ‘krautrock, funk, Japanse animatie en Latijnse pastorale poëzie’. Het extract van hun mix hebben ze flowerkraut gedoopt. De bandnaam komt van een nummer van de psychedelische rockband The Brian Jones Town Massacre.  Chemische inspiratie lijkt dus ook een rol te spelen. Monolith is pas hun 4e single van

Mandrake Handshake komt dus nog maar net kijken, maar heeft nu al onze warme belangstelling.

Money & The Man – La Balada Del Hombre

La Balada Del Hombre begint met een klassieke flamenco lick. Op elektrische gitaar. Het zet de toon voor een opgewonden standje van een song van net anderhalve minuut. Tussen start en finish ontploft er een klein bommetje.

De Spaanse sfeer wordt goed volgehouden zonder dat er sprake is van een parodie. Dat wil niet zeggen dat de nieuwe single van Money & The Man niet vrolijk stemmend is. Hun lekker lompe polderrock doet je verlangen naar de lucht van bier, zweet en weed. Als dat al op plaat overkomt, kun je nagaan hoe Money & The Man er live wel niet in zal hakken!

Josephine Odhil – Fly On The Wall

Het is mogelijk dat je Josephine Odhil eerder hebt gehoord, als Odille of als frontvrouw van The Mysterons, het exotische zusje van Jungle By Night. Het is zo goed als onmogelijk dat je niet veel meer van haar gaat horen.

Haar debuut als Josehine Odhil is namelijk van een betoverende schoonheid. Iets dat ook al is opgevallen in diverse buitenlanden. Een Portugese site spreekt van ‘mystieke en charismatische stem. En een zorgvuldige een boeiende melodie’. Een Brits blog roemt de ‘tedere gitaar, de vluchtige synths die voor een ongelofelijke lichtheid zorgen’. En onze vrienden van 3v12 noemen Josephine in één adem met bands als Melody’s Echo Chamber en Beech House. We mogen dus wel stelen dat de release van Fly On The Wall niet onopgemerkt is gebleven.

illuminati hotties – MMMOOOAAAAAYAYA

Een nieuwe naam (voor ons dan) en wat voor een! illuminati hotties is een punkkwartet uit L.A. De dame en heren hebben al drie albums uitgebracht die niet niets hebben gedaan, maar ook weer niet zoveel dat ze onze kust hebben bereikt.

MMMOOOAAAAAYAYA lijkt een ander lot beschoren. Bij punk denk je al snel aan een beetje boze boys en girls die iets op hun lever hebben, maar de hotties zijn van de fun. Dat gold al voor oudere liedjes maar helemaal voor het aanstekelijke MMMOOOAAAAAYAYA. Nog even over de band en zijn naam. Het hotties (je schrijft de bandnaam in kleine letters) lijkt enigszins ironisch bedoeld, want als je de foto’s bekijkt zie je dat de bandleden het niet van hun uiterlijk moeten hebben. Niet dat ze lelijk zijn, verre van, maar hot is anders.

Het illuminati komt waarschijnlijk ook met een vette knipoog, want verwijst naar een van de oudere complottheorieen, dat een geheimgenootschap al sinds het einde van de 18e eeuw aan de onzichtbare touwtjes trekt. Een voorganger van QAnon dus.

Voor de muziekbeleving maakt dit allemaal dus niks uit. Als je niet vrolijk wordt van MMMOOOAAAAAYAYA moet je misschien eens bellen met een hulplijn.

Sports Team – Happy (God’s Own Country)

Happy (God’s Own Country), het eerste nieuwe nummer van Sports Team in het inmiddels al niet meer zo nieuwe jaar is een kort, bondig en stevig rockend nummer over de hoop op een normale -dus lockdown vrije- zomer. We hopen met ze mee.

Al heeft de band de afgelopen periode benut om songs voor een nieuw album te schrijven, zal het nog wel even duren voordat we de opvolger van Deep Down Happy in onze (virtuele) handen hebben. Eerst komt er nog een verzameling met B-kantjes en andere los spul dat ze tussen 2016 en nu hebben opgenomen, maar nog niet fatsoenlijk uitgebracht. Het plan is een vinyl-album dat alleen bij speciaalzaken te koop zal zijn. 

Eind dit jaar pikt de band de tour-draad weer op in de hoop dat ze volgend jaar weer op de festivalweides te zien zullen zijn.

Cheekface – We Need A Bigger Dumpster

Uit ervaring weten we dat niet iedereen geporteerd is van Cheekface. Bij het slacker trio uit L.A. gaat het namelijk vooral om de tekst. De muziek is ook prima, maar als je niet naar de woorden luistert mis je veel.

We Need A Bigger Dumpster gaat over verveling, paniekaanvallen, enge ziektes en Fritos. ‘Allemaal zaken die ons dagelijks bezighouden’. Vooral Fritos” (maïschips) licht zanger-tekstschrijver Greg Katz toe.

Onder het laagje absurdistische humor schuilt een serieuze song. ‘Everything Is Fine’ luidt het refrein, ‘Until It Isn’t’ hoor je hem erbij denken. Rockers zullen waarschijnlijk passen, maar de psychologen, cultuurfilosofen en letterkundigen onder u zullen smullen.

The Surfing Magazines – Sports Bar

In Engeland wordt The Surfing Magazines gezien als supergroep, want bestaande uit leden van (bij ons sterk ondergewaardeerde) Slow Club en The Wave Pictures. Hier is de eerste een beetje en de tweede nauwelijks bekend niet waardoor de voorsprong die ze thuis hebben vervalt.

Het is zelfs niet uit te sluiten dat de bijband de hoofdbands voorbij gaat streven qua populariteit in de lage landen. Het plezier waarmee de muzikanten Sports Bar hebben gemaakt spat er vanaf. Dat is ook het grootste verschil met de songs op het vier jaar geleden verschenen debuutalbum van The Surfing Magazines. Daarop hoorde je weliswaar dezelfde mix van garagerock met surf en sax, maar de songs waren niet half zo uitbundig en goed gemutst als Sports Bar. De lol zit ook in de tekst over werken in een sports bar en rijden in een sports car.

Het onlangs aangekondige nieuwe album van The Surfing Magazines gaat Badgers Of Wymeswold heten en volgt 30 juli.