Author: Flip van der Enden

ISLAND – Everyone’s The Same

ISLAND heeft het hem weer heeft geflikt. De band kraamt toch al zelden onzin uit, maar overtreft zichzelf met Everyone’s The Same.

Zanger Rollo Doherty schreeuwt het uit alsof hij is bezeten door de geest van John Lennon. (Niet de Lennon van Imagine en Woman, maar die van Come Together en Cold Turkey). De nieuwe single van de Londenaren is een moerassige rocktrack die je eerder zou verwachten van een band uit de Mississippi Delta dan het stroomgebied van de Theems.

De verwachtingen voor een nieuw, tweede album van ISLAND zijn sterk naar boven bijgesteld.

 

Manchester Orchestra – Keel Timing

Single twee van album zes van Manchester Orchestra klinkt als het tweelingbroertje van het begin vorige maand verschenen Bed Head.

Keel Timing heeft een zelfde drive en een vergelijkbare spanning, maar nog meer energie. Ook anders is de adempauze op driekwart van het nummer. Die maakt dat het slot nog harder aankomt.

Zanger Andy Hull noemt Keel Timing een prequel van Bed Head. De tekst gaat over innerlijke groei en de beoordeling van wat positief en wat negatief is.  Bekend terrein dus. De meeste nummers van Manchester Orchestra gaan over de ondraaglijke lichtheid van het bestaan. De songs op het nieuwe album, The Million Masks Of God zijn daarop geen uitzondering. Verschil is wel dat je op de nieuwe nummers kunt dansen.

Wavves – Sinking Feeling

Een goed intro is het halve werk. Gelukkig is de imposante opening niet het enige goede aan Sinking Feeling.

Het eerste nieuwe nummer van Wavves in vier jaar is een superieur staaltje powerpop. Alles klopt aan Sinking Feeling, het intro dus, maar ook het strakke tempo en de gedubbelde leadzang maken indruk. Wat de nieuwe single van de band uit San Diego echter beter dan gewoon goed maakt is de heerlijke gitaarsound; surf met country twang (voor de kenners Dick Dale meets Duane Eddy).

Wavves kennen we als makers van ongepolijste rocksongs die met schijnbare achteloosheid op de luisteraars worden afgevuurd. Vergeleken met ouder werk is Sinking Feeling iets introverter, verfijnder ook in de afwerking. Dat zal met het onderwerp te maken hebben; onaangekondigde depressies. Bandbaas Nathan Williams weet waar hij over zingt en producer Dave Sitek van TV On The Radio voelde hem goed aan. Over een nieuw album nog geen woord.

The Joy Formidable – Into The Blue

Klonk The Joy Formidable drie jaar geleden nog een beetje oudmodisch met hun gitaar gedreven meidenrock. Nu loopt het duo uit Wales precies in de pas met wat er momenteel gaande is in indie-land.

Terugkeersingle Into The Blue is een imposante rocktrack tjokvol gitaaruitbarstingen die mooi contrasteren met de coole zang van gitariste miss Ritzy Bryan en haar bassende partner Rhydian Dafydd.

Op zoek naar  nieuwe uitdagingen zijn Ritzy en Bryan onlangs neergestreken in de Amerikaanse staat Utah. Daar wordt nu hard gewerkt aan wat TJF album zes moet gaan worden. Wanneer de opvolger van AAARTH gaat uitkomen is nog niet bekend, maar afgaande op Into The Blue lijkt het album het wachten waard te worden.

Dry Cleaning – Unsmart Lady

Unsmart Lady is een nieuwe variatie op het thema praat of parlando punk. Hield Dry Cleaning frontvrouwe Florence Shaw op ‘Scratchcard Lanyard’ en ‘Strong Feeling’s haar relaas min of meer onafhankelijk van de muziek. Op Unsmart Lady zijn band en voordracht nauw verweven.

De nieuwe single van Dry Cleaning rockt ook wat steviger dan de twee voorgangers  Florence rept met haar vertrouwde knipoog over hoe je (als vrouw) cool kunt blijven ongeacht de situatie. Over wat ze nu precies zegt lopen de meningen uiteen, is het ‘Fuck Orgie’ of ‘Fad Podgie/No Make Up/Unsmart Lady’?  In het eerste geval kan de band airplay overdag in Engeland wel schudden.

‘New Long Legs’, het door John Parish (PJ Harvey, Eels, Aldous Harding) geproduceerde debuutalbum van Dry Cleaning is uit.

Manchester Orchestra – Keel Timing

Single #2 van album #6 van Manchester Orchestra klinkt als het tweelingbroertje van het begin vorige maand verschenen Bed Head.

Keel Timing heeft een zelfde drive en een vergelijkbare spanning, maar nog meer energie. Ook anders is de adempauze op driekwart van het nummer. Die maakt dat het slot nog harder aankomt.

Zanger Andy Hull noemt Keel Timing een prequel van Bed Head. De tekst gaat over innerlijke groei en de beoordeling van wat positief en wat negatief is.  Bekend terrein dus. De meeste nummers van Manchester Orchestra gaan over de ondraaglijke lichtheid van het bestaan. De songs op het nieuwe album, The Million Masks Of God zijn daarop geen uitzondering. Verschil is wel dat je op de nieuwe nummers harder rocken en daardoor prima passen op Pinguin On The Rocks!

Crumb – Trophy

Crumb is gespecialiseerd in wazige, nadrukkelijk onnadrukkelijke luisterliedjes die het ene oor in gaan, maar vlak voor de uitgang van het andere oor blijven plakken. Songs als Lockett, Part II en Ghostride zijn ware oorwurmen gebleken en hebben Crumb helpen doorstoten naar de hogere echelons van de indie-wereld.

De band uit Boston maakt nu aanstalten om met een opvolger te komen van het opvallend succesvolle debuutalbum, Jinx (2019). Nieuwe single Trophy laat horen dat er niet veel, maar wel iets is veranderd. Waar de oude songs zo gepolijst klonken dat ze glommen komt Trophy met de ruwe randjes in tact. Nog steeds klinkt Lila Ramani als een nazaat van de sirene die het schip van Odysseus op de klippen wilde laten lopen, maar wie goed luistert hoort nu ook de onheil in haar stem.

Together Pangea – Gates of Heaven

Gates of Heaven is al een jaar of zes een hoogtepunt in de live-set van Together Pangea. Waarom de band nu pas de moeite heeft genomen om het nummer op (de virtuele) plaat te slingeren mag een raadsel heten. Maar beter laat dan nooit en zo.

Misschien hebben ze zo lang geaarzeld omdat Gates Of Heaven een cover is. Het origineel is  van de Duitse gothic countryzanger Dad Horse Ottn a.k.a. The Dad Horse Experience.

Op het origineel hoor je een oude man met een banjo. In de versie van Together Pangea domineren de elektrische gitaren. En hoe! De track lijkt live opgenomen tijdens een maanloze nacht ergens in de moerassen van de Mississippi Delta met The Witch Queen Of New Orleans a.k.a. Marie Laveau a.k.a. Mama Roux als producer.

Gates Of Heaven komt van een binnenkort te verschijnen nieuwe EP van de rockers uit Santa Clarita, California.

LowaddictsSoundsystem – Night and Day

LowaddictsSoundsystem is een genre-bending electro-trio uit de lage landen. Maar dat is niet de reden dat ze zo heten. De bandnaam is geïnspireerd door het zo node gemiste polderfestival waar Dillan, Maaike en Tessa tot de ontdekking kwamen dat er eigenlijk maar twee soorten muziek zijn: goede en slechte.

Mocht je nog niet bekend zijn met de zwoele zomeravond pop van LowaddictsSoundsystem is Night & Day een uitstekend opstappunt. De nieuwe single heeft alles wat LowaddictsSoundsystem boven het festivalveld doet uitsteken; sterke liedjes, aanstekelijke beats en overtuigende zang.

Night & Day is ook geen toevalstreffer, de band heeft een hele berg nummers van dit kaliber op voorraad. Aangezien LowaddictsSoundsystem live ook dik in orde schijnt te zijn lijkt het slechts een kwestie van tijd voordat we het trio zullen zien op de plek van conceptie.

Fletcher Gull – Transgressive Soliloquy

Wie van onalledaagse muziek houdt is bij Fletcher Gull aan het juiste adres. Je hoeft alleen maar naar de titels van zijn songs te kijken – Hypothermia/ Deciduo/Heaven Is Just Around The Corner- om te weten dat je van hem geen sentimentele liefdesliedjes hoeft te verwachten.

Met nieuwe single Transgressive Soliloquy doet hij er nog een schepje bovenop. Volgens de auteur is zijn nieuwe single ‘een bespiegeling over de eigentijdse manier van leven en door technologie veroorzaakte vervreemding’. Over de tekst kan je verschillende bomen opzetten, maar laten we het bij de muziek houden.

Fletcher noemt Leonard Cohen en Flaming Lips als lichtende voorbeelden. Van de eerste heeft hij de filosofische inslag, van de tweede zijn genre overschrijdende composities. In de praktijk zijn Fletchers songs toegankelijker dan je op basis van deze beschrijving zou kunnen denken.

Transgressive Soliloquy mag dan geen meezinger zijn, mee neuriën kan makkelijk en is na een paar keer luisteren zelfs vrij moeilijk te vermijden. Dat maakt de zanger-componist uit het Australische Wollongong niet alleen interessant, maar ook veelbelovend.