Author: Flip van der Enden

Luwten – Control

Luwten is een controlfreak. En perfectionist. Daarom vallen er best wel lange witjes tussen haar releases. Wat ze doet moet goed zijn en haar lat ligt hoog. Gelukkig wordt het nooit helemaal stil. Terwijl de fans geduldig wachten op nieuwe muziek van Tessa ‘Luwten‘ Douwstra zelf verrijkt ze regelmatig het werk van anderen met haar inspirerende aanwezigheid. Zo is ze te horen op recente albums van De Staat, Klangstof en San Holo.

Nieuwe single Control gaat over het loslaten van de behoefte aan controle. Over anderen vertrouwen en betrekken bij het productieproces. Dat moet ze vaker doen, denk je als je het resultaat hoort. Control is een glanzende elektropop track, arty maar niet gekunsteld. Poppy maar niet popi. En natuurlijk weer machtig mooi gezongen.

Luwten lijkt het niet in zich te hebben om ooit van de daken te gaan schreeuwen, maar Control is al een stuk minder introvert dan de songs op haar debuutalbum uit 2017. Je kunt er zelfs een beetje op dansen, zij het voorzichtig en het liefst (check de clip) met je zelf.

Harmony Byrne – Sweeter Than Sugar

Het is opvallend hoe veel begenadigde vrouwelijke indie-artiesten Australië de laatste jaren voortbrengt. In het goede gezelschap waar in Harmony Byrne zich voegt treffen we talenten als Angie McMahon, Julia Acklin, Alex The Astronaut en the queen of the scene Courtney Barnett.

Behalve land van herkomst, geslacht en voorkeur voor de gitaar hebben de dames niet veel gemeen. Ieder heeft een eigen sound. Harmony – ze heet echt zo- rockt in de lijn van Patti Smith en PJ Harvey met hier en daar een bluesy accent. Ze kan goed zingen en geweldig schreeuwen. Dat laatste moet soms, want ze heeft wel het een en ander te verwerken als voormalig Mormoonse. ‘I grew up singing in church and then grew up again singing in pubs’. Tien jaar treedt ze nu op en dat is te horen aan haar  uitgekristalliseerde songs.

Aan de hoesfoto van haar debuutalbum, Heavy Doors kan je zien dat Harmony er niet op uit is om de dingen mooier te maken dan ze zijn. Met nat achterover gekamd haar kijkt ze in de lens alsof ze wel peultjes lust. Maar laat je niet afschrikken. Harmony Byrne is je nieuwe vriendin.

Buzzard Buzzard Buzzard – Double Denim Hop

Toen Double Denim Hop van Buzzard Buzzard Buzzard ruim een jaar geleden uitkwam was de respons okay, maar niet overweldigend. Het aantal views op Youtube bleef echter maar toenemen net als de plays op Spotify. Meestal is het zo dat na een maand de koek wel op is, maar Double Denim Hop bleef maar volk trekken.

‘Misschien een leuk idee om een disco versie uit te brengen’ zal iemand in het bandkamp hebben gedacht. Zo gezegd zo gedaan. Artistiek gezien had de band het best mogen laten. Commercieel gezien blijkt het een gouden zet. Want wat wil het geval? Het origineel van Double Denim Hop staat weer volop in de belangstelling en lijkt alsnog een hit te gaan worden. En terecht.

Double Denim Hop is retrorock op zijn best. De tijd waar Buzzard Buzzard Buzzard naar terug reist is het begin van het zevende decennium van de vorige eeuw. De bands waar het Britse kwartet de kunst van heeft afgekeken zijn Creedence Clearwater Revival en T. Rex. En The Bay City Rollers, een glitterband van het ietwat foute soort, maar een invloed al was het maar omdat de vader van twee van de bandleden, de broers Tom en Ed Reese hun drummer was.

Khruangbin – Pelota

Er is enige tweespalt in het Khruangbin fan-kamp. Een deel van de aanhangers loopt niet erg warm voor de recente releases van hun helden. Te poppy te funky te afwijkend van de musica exotica waarmee het Texaanse trio zo’n jaar of vijf geleden de indie wereld aan hun voeten kreeg.

Pelota, single 3 van album 4 zou de strijdende kampen weer bij elkaar kunnen brengen. De sfeer is weliswaar meer latin dan Thais of Turks, maar anders dan op Time (You & I), So WeWon’t Forget en de EP die Khruangbin met neo soul zanger Leon Bridges maakt is Mark Speer weer de baas.

De gitarist domineert van eerste tot de laatste noot. Tussendoor pakt hij ook nog een paar prima solo’s. Laura zingt in het Spaans over een Baskisch spel, Pelota, dat zou lijken op het Friese kaatsen. De clip van de nieuwe Spaanstalige single van het trio uit Texas is geïnspireerd door een Japanse tekenfilm. Veel mondialer dan dit wordt het niet.

IDLES – Grounds

Zeggen dat Grounds van IDLES er in hakt is een understatement. Niet dat het nummer extreem hard is, maar de gitarist heeft of een nieuwe standje op zijn versterker gevonden of een nieuwe combi van pedalen waardoor zijn gitaar nu klinkt als een kruising tussen een opgevoerde motorfiets en een kettingzaag.

Zijn collega van De Staat zal groen aanlopen van jaloezie. Daar doet de nieuwe single van IDLES nog het meest aandenken aan De Staat. In een strenge bui. En met een andere zanger, want niemand zal de grofkorellige stem van Joe Talbot verwarren met die van iemand anders. De man heeft zo’n power dat zelfs als hij een gedichtje uit het poesiealbum van zijn nichtje zou voorlezen je nog een stapje terug zou doen. De rest van de band kan hem nu eindelijk aardig bijbenen.

Met Grounds en het eerder verschenen Mr Motivator maakt de band uit Bristol de grond bouwrijp voor de release van hun derde album. IDLES loopt een paar platen voor op de directe concurrentie, Fontaines DC, Murder Capital en Shame en dreigde door de nieuwkomers te worden ingehaald. Dat gevaar lijkt geweken. De twee singles wijzen er op dat IDLES met het in september te verschijnen Ultra Mono album een nieuwe standaard gaat neerzetten in het eigentijdse postpunk landschap.

From Ashes to New – What I Get

Matt Brendenberry is oprichter en enig vast lid van From Ashes To New, een rap rock forrrmatie uit de stad Lancaster in de Amerikaanse staat Pennsylvania.

Er wordt maar één coupletje gerapt op nieuwe single What I Get. De rest van de speeltijd gaat op aan rock (rawk) van het epische soort. Je ziet de handjes al in de lucht gaan als het refrein wordt ingezet door een mannenkoor van flinke omvang. Tegen het einde trekt de gitarist nog even van leer om er voor te zorgen dat het nummer niet te poppy wordt. Maar dan is het zaad al naar binnen toe. What I Get schreeuwt hit. Dat zal ook niet de eerste zijn. From Ashes to New is sinds 2013 al zo’n zes keer in de Hot 100 van vakblad Billboard gesignaleerd.

What I Get staat op From Ashes to New album 3, Panic dat je kunt pre-orderen door de link te volgen onder clip.

Cashmyra – Zichzelf Oplost

Cashmyra is een meisje met gitaar. Alleen is die gitaar ingeplugd en staat de versterker op elf.  Haar drummende toeverlaat heet Djai-Mac Wolthof.  

De rudimentaire begeleiding geeft Cashmyra alle ruimte om haar zegje te doen en doet ze zeer overtuigend. Dat zal geen nieuws zijn voor wie Cashmyra in 2018 in de finale van de Grote Prijs heeft gezien of voor de jury die het duo vorig jaar de Pop Groningen Talent Award toekende. Wie dat allemaal heeft gemist kan binnenkort zijn/haar schade inhalen als het vervolg verschijnt van Cashmyra‘s solodebuut EP, die in 2017 uitkwam.

De thema’s van haar liedjes zijn liefde, verlangen en pijn.  ‘Altijd een beetje boos om alles en juist daarin zit comfort’, licht de dichteres verder toe.

Zodra het licht weer op groen gaat en er weer gewoon kan worden opgetreden gaat Cashmyra de baan op met een show met naast muziek ook fotografie, design en film. Alles van de hand van de kunstenaar zelf. Op 16 oktober komt de plaat uit. Voor toerdata check haar site. 

Sports Team – Camel Crew

Wij zeggen ‘doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg’. Opvallen is in ons calvinistische landje een doodzonde. Onze bands zijn daarom vaak wat bescheiden. Een beetje te. Rock ‘n’ roll en bedeesheid is een slechte combinatie. In Engeland houden ze wel van een beetje bluf. En vinden ze ambitie ook geen vies woord. Een band als Oasis is daar mede groot geworden door de grote bek van de gebroeders Gallagher. Ook Sports Team steekt niet onder stoelen of banken dat ze rijk en beroemd willen worden, de nieuwe Oasis.

Om rijk te worden kunnen ze beter een ander genre gaan beoefenen, maar beroemd moet kunnen. Sports Team is waarschijnlijk net even te ruw voor de massa. Aanvankelijk werd de band opgevoerd als lid van de nieuwe post punk golf net als Fontaines DC, IDLES en The Murder Capital. De band is zeker bekend met het erfgoed van Iggy, Lou en The Clash. Maar Sports Team is te onrustig en levenslustig om zich in een hokje te laten duwen. Los daarvan hoe punk ben je als je geboorterond de campus is van de universiteit van Cambridge?

Wat Sports Team wel is is onderdeel van de nieuwe gitaargolf. In een tijd dat de gros van hun generatiegenoten muziek maakt met de laptop sjouwen zij met versterkers, drumstellen en gitaarkoffers. Het wordt gewaardeerd, want aan aandacht en waardering geen gebrek. Dat zal alleen nog maar toenemen, want na M5, Fishing en Here’s the Thing is het brutale Camel Crew weer een schot in de roos. Het debuutalbum van Alex, Oli, Al, Rob, Ben & Henry heet Deep Down Happy en is nu uit.

Caleb Landry Jones – I Dig Your Dog

Een filmacteur zit doorgaans langer in zijn caravan te wachten op de volgende take dan dat hij voor de camera staat. Caleb Landry Jones heeft de dooie momenten tijdens de opnames van zijn meest recente films gebruikt om zijn debuutalbum te schrijven. 

Je kunt Jones kennen van zijn rollen in o.a Breaking Bad, X-Men en Twin Peaks. Zijn muziek is veel te weird om een carrièreswitch te overwegen, maar we mogen blij zijn dat hij gehoor heeft gegeven aan zijn muze. 

The Mother Stone is een heel bijzonder album, een opera-achtig geheel dat je zou kunnen omschrijven als een kruising tussen Mozart’s Die Zauberflöte en Bowie’s Hunky Dory. Waarschijnlijk waren er ook geestverruimende drugs in het spel. 

I Dig Your Dog is een van de minder extreme songs van het album en daarom een goede introductie tot de barokke wereld van Caleb Landry Jones, die 30 jaar geleden ter wereld kwam in Garland, Texas. Landry Jones‘ plaatdebuut gaat geen groot succes te worden. Tenminste niet op afzienbare termijn. The Mother Stone is wel zo’n album dat ooit zal worden herontdekt en erkent als miskend meesterwerk.

Pale Honey – Killer

Pale Honey komt uit Ikea country, uit Gothenburg om precies te zijn. Er zijn twee Pale Honey‘s. Tuva zingt en speelt gitaar en keyboards. Nelly is de drummer.

Het grootste succes van het damesduo verscheen in 2017, drie jaar na hun debuut. Het is een doemversie van ‘Lay Your Love On Me’. Het is best moeilijk om de esprit uit een Abba song te halen, maar het is Tuva en Nelly goed gelukt. De meiden moeten sowieso de eerste vrolijke noot nog kraken. Waarschijnlijk gaat dat nooit gebeuren, want zonlicht past niet in het gothic universum waarin de meiden zich ophouden. Dat is gothic a la Siouxie en de oude Cure en niet op zijn Within Temptations.

Killer Scene laat horen dat Pale Honey steeds beter wordt in het oproepen van duistere geesten. In een woud van synthesizers en gitaren dwaalt Tuva rond als ware ze de reïncarnatie van Kleinduimpje. Zonder witte steentjes.

Killer Scene is een voorteken van album drie van de bleekneusjes dat later dit jaar zal verschijnselen. Deo Volente staat Pale Honey op ESNS 2021.