Flip van der Enden, auteur op Pinguin Radio

MICH – Jomo

MICH, de Amsterdamse ‘supergroep’ met o.a. ex Le Le lid Piet Parra, voormalig Aux Raus man Bastiaan Bosma en Sofie Winterson heeft met Jomo misschien wel hun beste single tot dusver uitgebracht. De klank is net zo retro als de rest van hun repertoire, maar het nummer heeft een flair en een fluency die het tot meer maakt dan een geslaagde stijloefening.

Jomo staat voor ‘the joy of missing out’. Je mist meer dan je meemaakt, maar dat is helemaal geen probleem. Integendeel zelfs, meent MICH.

De clip is ook bijzonder. Waarschijnlijk recent gefilmd, want geen mens te bekennen. Wat je wel ziet is een backline op een verlaten industrieterrein en de songtekst woord voor woord geschreven op muren, straten en rondzwervend puin Een graffiti versie dus van Bob Dylan’s beroemde clip van Subterranean Homesick Blues.

Sports Team – Long Hot Summer

Sports Team zit volop in de race voor de titel ‘beste Britse band van dit moment’. Even leek het er op dat het zes leden tellende team deel uitmaakte van de punk revival, maar inmiddels is wel duidelijk dat de band een eigen koers vaart.

Het team flirt wel een beetje met punk. Hun nummers zijn vaak wat ruw en verraden een meer dan oppervlakkige kennis van het werk van Iggy, Lou en The Clash. Ook live mag met name zanger Alex Rees graag wat reuring in de tent brengen. Maar hoe punk ben je als je geboortegrond de campus is van de universiteit van Cambridge? Daarnaast is ironie een wapen – hun vorige week verschenen debuutalbum heet Deep Down Happy. En ironie zit nou eenmaal niet in het arsenaal van de punkbeweging.

Wat Sports Team wel is is onderdeel van de nieuwe gitaargolf. In een tijd dat de meeste van hun generatiegenoten muziek maakt met de laptop sjouwen zij met versterkers, drumstellen en gitaarkoffers. Het wordt gewaardeerd, want aan aandacht en waardering geen gebrek. Dat zal alleen nog maar toenemen, want na M5, Fishing en Here’s the Thing is de bijna ballad Long Hot Summer weer een schot in de roos.

Madlife – Open The Door

Madlife is de nom de plume van Madelief van Vlijmen, een omnivore multi-instrumentaliste uit het Noord-Hollandse Hoorn. Madlife is al even bezig. Een paar singles en een EP gingen aan Open The Door vooraf. Maar ze heeft nu duidelijk haar draai gevonden.

Madlife is alles behalve je zoveelste singer-songwriter, gevoelig meisje met gitaar. Of in haar geval met (staande) bas. Open The Door leent zich dan ook niet voor intieme uitvoering bij het kampvuur. Integendeel. Madlife‘s nieuwe single is bekant een mini-opera. Er gebeurt meer in 4 minuten dan bij menig collega op een heel album. De beat heeft iets Afrikaans, de structuur iets prog-rockerigs, maar het refrein is weer zo poppy als een liedje van Abba. We hebben ooit een naam bedacht voor dit soort eigen wijsjes, Rivella-rock, een beetje vreemd, maar wel lekker!

Fixkes – Dardennen

Hoempapa meets hip hop op de nieuwe single van het Vlaamse Fixkes. Je kent ze vast nog wel van Kvraagetaan (2007). Boven de rivieren hebben we sindsdien niet heel veel meer van Fixkes vernomen. Dat betekent echter niet dat de band al die jaren met de duimen heeft zitten draaien.

Dardennen is weer zo goed, grappig en gek dat het nummer het verdient om ook bij ons te worden gehoord. We verstaan niet alles. Mister Fixkes, Sam Valkenborgh zingt in zijn moerstraal -het Starbroekse dialect- maar genoeg om te weten dat hij een huisje heeft gekocht in de modderfokking Ardennen. ‘Niet om te wonen -doe me dat niet aan- gewoon om te verhuren en af en toe een weekendje te gaan’.

De begeleiding is basic, een fanfare beat, wat gitaar, een banjo en wulps orgeltje. Zo heeft Sam alle ruimte om te vertellen van zijn nieuwe aankoop. Dat doet hij op aanstekelijke wijze. Voor de verhuur moet je hem waarschijnlijk even een PM sturen.

The Blinders – Mule Track

Je zou toch denken dat na 60 jaar rock ‘n’ roll alle mogelijke gitaarriffs wel in gebruik zouden zijn. Niet dus . We willen het intro van Mule Track niet gelijk stellen aan dat van Smoke On The water, Whole Lot Of Love of Daytripper, maar hij mag er zeker zijn.

Gelukkig valt de rest van de nieuwe single van The Blinders ook niet tegen. We kennen The Blinders als een bevlogen indie rockband. Op het bluesy Mule Track gooien de mannen er een paar extra decibelltjes tegenaan, zodat de grens met de hardrock in zicht komt. En dat is helemaal niet verkeerd.

Mule Track komt van het nieuwe, tweede album van de band uit Manchester dat op 7 juli onder de titel ‘Fantasy Of A Stay At Home Psychopath’ overal verkrijgbaar zal zijn.

Remo Drive – Ode To Joy 2

Wie kent het niet ‘Alle Menschen Werden Bruder’, de Ode An Die Freude uit Beethoven’s 9e symfonie? Erik en Stephen Paulson van Remo Drive in ieder geval wel. Vandaar de 2 die ze achter hun nieuwe single Ode To Joy 2 hebben geplakt.

Beethoven’s Ode To Joy is een product van de Verlichting, een welgemeend eerbetoon aan de goedheid van de mens. De Joy in Ode To Joy 2 van Remo Drive is de roes tengevolge van drank en drugsgebruik. Deze Ode is dus ironisch om niet te zeggen cynisch.

Zanger Erik Paulson constateert dat zijn vrienden bijna altijd in een roes verkeren, van het blowen, van het zuipen of allebei. Dat was al zo toen hij nog studeerde en dat is nog steeds zo nu hij vaak op tournee is. Hij begint zich daar steeds meer aan te ergeren. Niet dat hij zelf geheelonthouder is, maar om nou je hele leven in een roes te verkeren. Daar past hij voor.

Een boeiend onderwerp voor een boeiende rocksong. Net als Beethoven’s 5e heeft Ode To Joy 2 een geweldig intro, een grof scheurende gitaar. Tempo en instrumentatie zijn verder bescheiden zodat de tekst goed verstaanbaar is. Het zwierige refrein lijkt – o ironie- gemaakt om lekker mee te brallen.

Ode To Joy 2 staat op Star Worship, album nummer 3 van de band uit Minneapolis dat de 26ste van deze maand uitkomt.

MAITA – Someone’s Lost Their Goddamn Wallet

Maria Maita-Keppeler is de spil van MAITA, een band uit Portland Oregon die net zijn eerste album heeft uitgeworpen. Het label is Kill Rock Stars, dat enige faam geniet als lanceerbasis voor Elliot Smith, Sleater-Kinney en The Decemberists.

Aan titels als I’m Afraid Of Everything, Can’t Blame A Kid en niet op de laatste plaats Someone’s Lost Their Goddamn Wallet kan je zien dat teksten belangrijk zijn en dat nogal van persoonlijke aard. Uit het leven van Maita gegrepen zeg maar.

De band rockt bescheiden, doch indringend. Maita zingt makkelijk en heeft een prettige stem. De toegevoegde waarde aan Someone’s Lost Their Goddamn Wallet is de klaterende gitaarriff. Dit lied over vergankelijkheid staat samen met nog tien andere levenswijze nummers op MAITA‘s debuutalbum, Best Wishes.

Lucy Rose – Question It All

Van de vele singer-songwriters die Joni Mitchell als heilig beschouwen is Lucy Rose een van de meest getalenteerde. En productieve. De Britse Lucy Rose Parton is alweer toe aan haar vijfde album. Haar zevende als je een live en een remix album meetelt.

De albums zijn ook opvallend gevarieerd. Lucy speelt afwisselend piano, gitaar, solo, met kleine of iets grotere band. Question It All begint met een zingende bas en doet om die reden denken aan de platen die Joni Mitchell maakte met Jaco Pastorius. Het gaat hier echter om inspiratie en niet om imitatie. Question It All is een luxueuze ballad vol mooie details, door de schrijfster gezongen met een stem die zowel teder als trefzeker is.

Singer-songwriters hebben een voordeel ten opzichte van de meeste bands. Hoe ouder ze worden hoe beter ze klinken. Zeker als ze zoals Lucy Rose het experiment niet uit de weg gaan.

Remo Drive – Ode To Joy 2

Erik an Stephen Paulson van Remo Drive kennen hun klassiekers, Ode To Joy is de Engelse benaming voor het bekendste deel van Beethoven’s Negende, ‘Alle Menschen Werden Bruder’.

Behalve de titel Ode To Joy, die ze om verwarring te voorkomen hebben voorzien van een 2 hebben de song van Remo Drive en het opus van Ludwig weinig met elkaar gemeen. Beethoven’s Ode An Die Freude is een eerbetoon aan de mensheid, die van Remo Drive gaat over bovenmatig drank en drugsgebruik.

Zanger Erik Paulson baalt er van dat zijn vrienden bijna altijd in een roes verkeren, van het blowen, het zuipen of allebei. Dat was al zo toen hij nog studeerde en dat is nog steeds zo nu hij vaak op tournee is. Niet dat hij nu geheelonthouder is, maar zijn schuldgevoel groeit.

Een boeiend onderwerp voor een boeiende rocksong. Er is nog één overeenkomst met Beethoven’s 9e. Ode To Joy 2 heeft ook een geweldig intro, een grof scheurende gitaar. Tempo en instrumentatie zijn verder bescheiden zodat de tekst goed verstaanbaar is. Het zwierige refrein lijkt – o ironie- gemaakt om lekker mee te lallen.

Ode To Joy 2 staat op Star Worship, album nummer 3 van de band uit Minneapolis dat de 26ste van deze maand uitkomt.