Author: Flip van der Enden

Juan Juan – Life Is Short (wanna get stoned)

Vooralsnog is het een mysterie wie er schuil gaat (gaan?) achter de artiestennaam Juan Juan. We weten dat hij (zij?) uit Nederland komt (komen) en vorig jaar aan de Popronde heeft (hebben?) meegedaan.

Grote kans dus dat Juan Juan gewoon Jan heet, of bestaat uit twee Jannen, maar ook dat weten we niet zeker. Wat we wel weten is dat Juan Juan een prima single heeft afgeleverd met Life Is Short (wanna get stoned). De songtitel klinkt filosofisch, maar dat valt erg mee. Juan Juan wil (willen?) gewoon even de dag plukken.

Life is Short citeert uit het Lou Reed songbook. De zang is lui, het tempo landerig, de instrumentatie rudimentair. Tot het einde nadert en er wat meer leven in de brouwerij komt, een dronken koortje, een gitaarduelletje en een tuba, ja dat lees je goed. Het geheel maakt de indruk door één, hooguit twee personen met de losse pols te zijn ingespeeld. Laten we het -ook met oog op de subtitel- coffeeshop-rock noemen, een Nederlandse variant op de slackerrock.

Na het beluisteren van Life Is Short (wanna get stoned ) weten we iets meer van Juan Juan. Hij (zij?) is (zijn?) (een) levensgenieter(s).

Popwarmer: Boy Pablo – Hey Girl

Het is lang geleden dat we iets uit de stad Bergen hebben vernomen. Dat is Bergen Noorwegen niet Bergen Noord Holland. Rond de eeuwwisseling was er een korte periode dat Bergen de ene na de andere succesvolle indie act afleverde. Namen? Röyksopp, Kings Of Convenience, Erlend Øye en Sondre Lerche waren prominente vertegenwoordigers van de Bergen wave.

Bergen is ook de geboortestad van de black metal, maar daar zullen we het verder maar niet over hebben. Na een stille tijd is er nu weer een act uit Bergen wiens succes verder rijkt dan Scandinavië. De naam is Boy Pablo, een combo o.l.v. de Nicolás Muños en zijn broer Gabriel. Aan de namen zie je al dat de broers geen Noorse achtergrond hebben. Hun wieg stond in Chili. De boys scoren miljoenen streams, maar zijn ook live een attractie. Je hebt ze bijvoorbeeld vorig jaar kunnen zien op de Lowlands en/of begin maart nog in de Paradiso.

Het geluid dat Boy Pablo produceert is fris en melancholiek tegelijk. De meeste songs zijn opgehangen aan een lekker jengelende gitaar. Dat geldt ook voor het simpele maar doeltreffende Hey Girl. Boy Pablo heeft tot nu toe alleen nog maar een handvol singles en een enkele EP uitgebracht. Daar komt verandering in. Op 23 oktober verschijnt het debuutalbum van de Bergse band. De titel is Wachito Rico. Dat is Chileense straattaal voor lekker ding.

Hey Girl van boy pablo hoor je nieuw op Pinguin Pop en Pinguin Indie.

Machine Gun Kelly – Bloody Valentine

Machine Gun Kelly is een witte Amerikaans rapper, die zich steeds vaker op het rockpad begeeft. In nieuwe single Bloody Valentine rapt hij zelfs helemaal niet meer. Of zijn oude fans balen weten we niet, maar aan de miljoenen plays en views te zien hoeft hij zich geen zorgen te maken. Alles wijst er op dat zijn transformatie van rapper tot rocker in goede aarde valt.

De jongste hit van Machine Gun Kelly alias Richard Colson Baker  uit Cleveland, Ohio is mainstream rock. Of beter ‘rawk’, want zo Amerikaans als pannenkoeken bij het ontbijt. De rijk geïllustreerde Kelly zingt over de liefde en wordt daarbij ter zijde gestaan door een charmant dameskoortje. Bloody Valentine is -ondanks de medewerking van Blink 182 drummer Travis Barker- ook niet zo ruig als de titel doet vermoeden. De gitaren zijn stevig, maar beschaafd en ook tekstueel blijft MGK binnen de perken van wat betamelijk is.

De song heeft ook niets uitstaande met My Bloody Valentine. Fans van die band worden zelfs ten zeerste aangeraden om met een wijde boog om Machine Gun Kelly heen te lopen.

Bright Eyes – One and None

Na drie nummers kunnen we vaststellen dat het nieuwe album van Bright Eyes een gevarieerd geheel gaat worden.

Persona Non Grata was een neutrale binnenkomer, een pianoballade met een folky inslag. Single twee, Forced Covalescence een midtempo track met elektrische gitaar en een strijkje. Single drie is weer anders.

One and None is een in galm en echo effecten gehulde ballad met hoofdrollen voor elektrische bas en orkest. Die bas wordt overigens bespeeld door Flea van de Peppers. De rode draad tussen de songs is de eigenzinnige -sommigen zullen zeggen eigenaardige- stem van Conor Oberst.

Bright Eyes was een van de eerste bands die hun albumrelease uitstelden vanwege de Corona-crisis. Album # tien zou nu in januari 2021 uitkomen. Als de band echter in dit tempo singles blijft uitbrengen hebben we de hele plaat al in september binnen. Ons hoor je niet klagen.

Concert; 27 augustus Paradiso, Amsterdam. (ovb)

Liz Lawrence – California Screaming

Liz Lawrence is een oude bekende in Pinguinland. De Britse gitarist-zangeres verbleef maandenlang in de Graadmeter met None Of My Friends, een song over de ontdekking ineens volwassen te zijn. Liz komt uit het Bombay Bicycle kamp. Daar zong ze op de achtergrond en deed ze wat gitaarwerk. De BBC kan op zoek naar vervanging, want het ziet er naar uit dat miss Liz het te druk gaat krijgen met haar eigen winkel.

Na een succesvol tweede album, komt ze nu met een ijzersterk begin van hoofdstuk 3 van haar solo-carrière. Nieuwe single, California Screaming is een mid-tempo rocker met een apart gitaargeluid en een meeslepende solo. Die speelt Liz zelf.

Liz componeerde haar nieuwe single tijdens een verblijf in L.A. Daar at ze een keer in een restaurant met op alle vier muren een TV die op Fox News stond. Het station meldde de ene dreiging na de andere ramp, ‘killer bees’, doden door vaping, schietincidenten. Het gewone dagelijkse menu dus van een Amerikaanse 24/7 nieuwszender. Liz heeft 10 dagen lopen hyperventileren van de angstaanjagende berichten. En dat was nog voor de corona crises en de moord op George Lloyd . Kan je nagaan hoe ze zich nu voelt. Maar, zoals een kunstenaar betaamt luchtte Liz haar hart in een song.

De titel, California Screaming is natuurlijk een woordspeling op de evergreen van The Mamas & The Papa’s.

Beans – Stride

We hebben er weer één! Een Australische gitaarband. Net als King Gizzard, Rolling Blackout Coastal Fever en Tangerine zijn ook de songs van de band Beans v/h Baked Beans uit Geelong luxe alibi’s om lekker tekeer te kunnen gaan op de gitaar.

Dat doet de band met smaak en vol overtuiging op Stride, waarvan we helaas alleen nog maar de radio-edit kunnen draaien. Het nummer staat wel in de volle zes minuten durende glorie op Youtube. Beans rockt nogal retro en ook op een Southern manier met een mooie organische sound en ambachtelijke insteek.  

Stride is de eerste single van het tweede album van de vijf koppige band. De plaat gaat All Together Now heten en op 26 juni uitkomen.

Deradoorian – It Was Me

Angel Deradoorian is ex lid van The Dirty Projectors. Maar dat is niet te horen. Onder eigen naam maakt Deradoorian duistere, hypnotische muziek. Dat doet ze met minimale middelen.

In het intrigerende It Was Me hoor je niet veel meer dan een bas, drums, gitaar en stem. Onderkoeld en met mate. Een groot deel van het nummer bestaat uit ook het herhalen van de titel. Op papier klink dat wellicht wat saai, maar de praktijk pakt bijzonder boeiend uit. Spanning, maar dan zonder sensatie. It Was Me komt van album twee van de multi-instrumentaliste, Find The Sun.

Angel is van Armeense afkomst. Beide ouders zijn kunstenaar. Het is dus niet vreemd dat dochterlief ook een artistiek pad heeft gekozen. Tot 2012 was ze bassiste/zangeres van The Dirty Projectors. De goede periode dus. Daarna is ze voor zichzelf begonnen. In 2015 maakte Angel haar eerste solo-album met hulp van leden van Vampire Weekend en Ra Ra Riot. Find The Sun nam ze op met haar vriend, percussionist en ‘soundhealer’ Samer Ghadry.

Miss Deradoorian maakt geen muziek voor de hitparade en rijk zal ze er ook niet van worden, maar ze verdient het alleszins om te worden gehoord. Bij deze dus.

FEWS – Heaven

Scandi Kraut punkrockers worden ze genoemd. Dat is veel info in één zin. Dat Scandi slaat op de regio van herkomst, Scandinavië dus. Kraut komt van Krautrock, een Duitse prog-rock stroming uit de jaren zeventig, blijkbaar een bron van inspiratie van FEWS. En punk verwijst waarschijnlijk naar de attitude van de band. Maar klopt het ook?

Drie van de vier bandleden komt inderdaad uit Scandinavië, uit Zweden om precies te zijn, maar ze wonen in Londen en hun zanger is een Amerikaan. Op ouder werk zullen ze vast invloeden vertonen van bands als Can en NEU!, maar Heaven doet vooral aan de oude new wave denken, aan bands als U2, The Sound en Gang Of Four. Meer post-punk dan hard core punk dus.

Waar het echter allemaal op neer komt is de vraag, is het goed? Jazeker! Heaven is een gitaar overgoten rocksong, lekker nasaal gezongen door die Amerikaan en fanatiek voortgestuwd door de Zweedse ritme boys.

FEWS brengt sinds 2015 muziek uit, singles, EP’s en twee albums. Heaven komt van een nieuwe EP, DOGS geheten die voor begin juli op de releaselijst staat.

Car Seat Headrest – Martin

De fans zijn verdeeld over het nieuwe album van Car Seat Headrest. De overstap van gitaren naar synthesizers is voor sommigen net een brug te ver.

Over één song is met het wel eens. Martin valt bij iedereen in goede aarde. Het is dan ook geen toeval dat van alle nieuwe nummers Martin het best aansluit bij eerder behaalde successen als Drunk Drivers, Bodies en Fill In The Blank. Toch gebeuren er ook in Martin nieuwe dingen. Je hoort synthetisch bewerkte drums, gefilterde zang en zelfs een trompetsolo. Maar Martin’s karakter is analoog.

Car Seat baas Will Toledo had zelf ook zijn twijfels over de nieuwe stijl. Aanvankelijk had hij de songs voor het Making A Door Less Open album allemaal met synths opgenomen. En daarna het hele album nog een keer op de oude manier. De versie die uiteindelijk het daglicht zag, bestaat uit songs van beide sessies. Car Seat Headrest blijft dus een band in beweging. Dat dat de juiste instelling is, daar zijn de fans het wel over eens.

KennyHoopla – Plastic Door

Terwijl zijn oud IJsbreker How Can I Rest In Peace etc. nog steeds gaat als de welbekende speer, heeft KennyHoopla alweer een nieuwe single uit. Een hele EP zelfs, genoemd naar zijn doorbraakhit.

 Plastic Door heeft nog wel de geur van bands als The Cure en Bloc Party, die zo duidelijk de inspiratie vormden voor How Can I Rest In Peace etc, maar meer niet zo open en bloot. Kenny klinkt nu vooral als Kenny; donker getinte sprokkelpop met uiteenlopende invloeden als dubstep, new wave en P-funk.

Het is nu wel duidelijk dat we te maken hebben met een groot en uniek talent. Wie daar nog aan twijfelt moet Kenny’s EP maar eens aanklikken. Je zult niet alleen verbaasd zijn over de diversiteit van de zes songs, maar ook over de autoriteit die de nummers uitstralen. En dat terwijl hij eigenlijk nog maar net komt kijken. Zijn totale output bestaat uit nog maar negen nummers!

Zo’n talent als Kenneth La’Ron blijft natuurlijk niet lang onopgemerkt. Hij heeft sinds kort een deal met een mega-label. Hopelijk laten zijn platenbazen hem lekker zijn gang gaan, maar waarschijnlijk zullen ze hem gaan koppelen aan rijke rappers, wereldberoemde dj’s en befaamde producers. Zo gaan die dingen. Maar mocht KennyHoopla worden opgezogen in de wereld van het grote geld hebben we altijd zijn debuut EP nog.