Flip van der Enden, auteur op Pinguin Radio

Queen’s Pleasure – Sitter

Het komt niet vaak voor dat we een IJsbreker hebben van Nederlands fabrikaat. Het komt dan ook niet vaak voor dat er een polderrocksong verschijnt van het kaliber als Sitter van Queens Pleasure!

Sitter is pas liedje drie van het Amsterdamse viertal, maar klinkt als het werk van een band die al 23 x het nationale clubcircuit is langs geweest. Zo’n sterke balans van bravoure en vakmanschap hoor je zelden.

Net als debuut single Big Boys Loan mag de drummer aftrappen. Samen met de bassist spreidt hij het bed waarop de zanger en gitarist lekker mogen dollen. En dat laten ze zich geen twee keer zeggen. Het tempo is dat van een wielrenner in de afdaling. Met epo in de aderen. Alsof de geest van Little Richard in de boys is gevaren.

Normaal gesproken had Queen’s Pleasure dit jaar hun Lowlands debuut gemaakt. In een van de kleinere tenten. Als de band zo door rockt zou het niet verbazen als hun Lowlands doop volgend jaar gewoon plaatsvindt in de Alfa!

L.A. Salami – Things Ain’t Changed

Hij heet echt Salami, Lookman Adekunle Salami luidt zijn volledige naam. L.A. komt uit Londen waar hij opgroeide bij een pleeggezin. Zijn wortels liggen in Afrika, maar dat is geenszins te horen.

L.A. maakt klassieke pop met zowel Britse (folk) als Amerikaanse (countryrock) elementen. Al is L.A. een solo-artiest, Things Ain’t Changed klinkt als het werk van een band. Een gitarist en pianist strijden om de aandacht, en een orgelman blijft niet ver achter. Een goed nummer wordt een prima nummer dankzij een heel sterk refrein. Hoewel geen grote naam is L.A. al even bezig. Zijn debuutsingle kwam uit in 2012, zijn eerste album in 2016. Things Ain’t Changed komt van een nieuwe langspeler, nummer drie wordt dat met de tot nadenken stemmende titel The Cause Of Doubt & A Reason To Have Faith (16/7).

Real Derek – TV

Sukkelpop, zo noemen de Real Dereks hun muzieksoort. Waarschijnlijk vanuit de gedachte, laten we de lat lekker laag leggen dan kan het alleen maar meevallen. Wij zijn eerder geneigd om te zeggen, je bent een sukkel als je niet valt voor de charmes van Doortje en Roy.

Er zit wel iets onschuldigs aan de muziek van Real Derek. De band wil bewust niet te professioneel en zeker niet te gelikt klinken. Je kunt hun stijl vergelijken met de naïeve schilderkunst, of een band als Jonathan Richman & The Modern Lovers. Noem ze de zondagsschilders van de polderrockscene.

TV is een mooie proeve van het werk van het duo, speelse losse pols rock met laconiek getimede meidenzang. Je hoort wel dat Doortje en Roy al een tijd samenspelen, ze vullen elkaar perfect aan, de productie is klein, maar gedetailleerd en de compositie avontuurlijker dan bijv. Bricks of Gucci Bag. Dat ze maar lang blijven samenscholen.

Hinds – Just Like Kids (Miau)

Laten vorige single een band horen die snel aan het professionaliseren is, in Just Like Kids (Miau) horen we weer iets van het oude charmante rammelende Hinds terug.

Iets want alles wat de band nu doet is bewust en niet meer omdat ze niets anders konden. Het levert een aanstekelijke single op met een Lou Reed beat, pesterige meidenzang en een lekker chaotisch slot. De vervorming ligt niet aan je speakers, maar wijst er op dat de opname spontaan is gegaan. ‘Niks meer aan doen’, je hoort het de producer zeggen.

Just Like Kids (Miau) staat net als Good Bad Times en Riding Solo op het nieuwe album van de chicas uit España, ‘The Prettiest Curse’ dat over een kleine maand uit zal zijn.

Apneu – This Love Is Better For You

Het Amsterdams Apneu rockt lekker door op This Love Is Better For You, een liedje over een liefde die niet helemaal verloopt zoals de zanger had gehoopt.

Zijn frustratie is gegoten in een song met een uitbundig tempo en gitaren die over het hele geluidsspectrum zijn uitgesmeerd. Het is een soort punk dat Apneu maakt, je hoort het aan de ongepolijste productie, maar de compositie is pure pop. Daarmee treedt de band in het spoor van illustere voorgangers als Hüsker Dü en the Replacements. Je zou Apneu emo kunnen noemen als die term niet zo besmet was. Goed is het in ieder geval wel.

Er ligt ook een album in het verschiet, Silvester wordt de titel. De releasedatum van Apneu album #4 is 11 september.

Big Thief – Love In Mine

Maar liefst twee albums bracht Big Thief vorig jaar uit. Beide albums horen tot het beste van wat er in 2019 is verschenen. Mocht er nog enige twijfel over de kwaliteit en de creativiteit van de band van Adrianne Lenker hebben bestaan, dan namen ze die weg tijdens een adembenemend optreden in Paradiso.

Naar nu blijkt heeft Big Thief vorig jaar meer songs opgenomen dan er plaats was op de albums. Een van de overblijvers is nu uit. Love In Mine – een opname uit de sessies voor het Two Hands album- is de band uit Brooklyn ten voeten uit, een introverte, zacht wiegende ballad met breekbare leadvocals van miss Lenker.

Voor de fans en verzamelaars. Ook vers verschenen is een vijftal banddemo’s van songs waarvan er twee nooit eerder zijn verschenen en drie terecht zijn gekomen op het solo-album van Adrianne. Je vind ze onder de titel Demo’s vol. 1 op Bandcamp. De opbrengst gaat naar de touring crew van Big Thief, die nu noodgedwongen zonder inkomen thuis zit.

Protomartyr – Worm In Heaven

Nee het is niet Nick Cave die je hoort, maar hij lijkt er wel op. Worm In Heaven is het eerste of meer normaal gezongen nummer van Protomartyr. Meestal scandeert of declameert Joe Carey zijn teksten, maar op de nieuwe single van zijn band treffen we hem op een meditatief moment. Had hij best eerder mogen doen. Zingen.

Worm In Heaven is weer een geslaagd nummer van de post-punks uit Detroit. Goed Carey is geen Pavarotti, maar hij kwijt zich goed genoeg van zijn taak. En het mag natuurlijk niet te mooi worden. Het is tenslotte punk.

Net als vorige single ‘Processed By The Boys’ heeft ook Worm In Heaven een apocalyptisch thema. De ik figuur neemt afscheid van het leven, “I Did Exist, I Was There’. Het is verleidelijk de tekst te interpreteren in het licht van de huidige situatie, maar waarschijnlijk is het nummer al vorig jaar geschreven. Daarnaast gaan vrijwel alle songs van Protomartyr over het naderende einde der tijden. Voor licht vermaak ben je bij de band aan het verkeerde adres. Worm In Heaven is het slotnummer van het nieuwe Protomartyr album, ‘Ultimate Succes Today’ dat staat voor 17 juli.

The Black Moods – Sunshine

The Black Moods met Sunshine. Wat is het nou denk je dan, zijn we somber of schijnt de zon? De sombere bui overheerst helaas. De Sunshine uit de titel is de naam van een mevrouw. De band is een beetje boos op haar, want trots en eigenwijs en niet geheel van onbesproken gedrag.

Kortom de uitstekende nieuwe single van uit Arizona afkomstige trio The Black Moods gaat over de liefde, of het verlies daarvan. De vorm waarin de mannen hun ongenoegen hebben gegoten is rock, of beter op zijn Amerikaans uitgesproken ‘rawk’. De song is geschreven door zanger/gitarist Josh Kennedy en producer Johnny Kakarzis a.k.a Johnny K. Hij is een bekende naam in het zware muziek segment. K werkt o.a. samen met Megadeth, 3 Doors Down en Staind. Sunshine is het titelnummer van het nieuwe en derde album van de sombere rockers.

Fontaines D.C. – A Hero’s Death

Een goede tip voor pub en popquizers, als je niet weet hoe een nummer heet, vul dan de tekst in, die het vaakst wordt herhaald. Negen van de tien keer is dat de titel.

Maar dus niet bij A Hero’s Death, de nieuwe single van Fontaines DC.

Zanger/tekstdichter Grian Chatten herhaalt meteen aan het begin van het nummer de strofe “Life Ain’t Always Empty” wel zes keer. In totaal komt de regel dertig keer voorbij. A Hero’s Death, het titelnummer van album 2 van de Ierse punkpoets laat zich nog het best omschrijven als een preek, een opsomming van goede raad en levenswijsheden met het zinnetje “Life Ain’t Always Empty” als mantra. De oude punks mochten dan een nihilistische kijk op de wereld hebben, de postpunks, in ieder geval deze club uit Dublin straalt positivisme uit.

Tenminste dat is de bedoeling, maar in Chatten’s performance hoor je ook twijfel. De muziek staat volledig in dienst van de tekst. Er zijn geen breaks, geen solo’s, geen tempowisselingen. De enige versiering bestaat uit een koortje.

Voordat je denkt dat is wel heel serieus allemaal, ik pas even. A Hero’s Death swingt een kangoeroe. En de titel? Die komt uit een toneelstuk van de Ierse schrijver Brendan Behan. Literatuur dus en daarom voor meerderlij uitleg vatbaar.

Rolling Blackouts Coastal Fever – Falling Thunder

Om maar meteen antwoord te geven op de prangende vraag, is de nieuwe single van Rolling Blackouts Coastal Fever beter dan ‘French Press’? Helaas ook Falling Thunder haalt niet het niveau van onze eerste kennismaking met de band uit Melbourne.

Maar hij is wel weer erg goed! Bands zouden eens moeten overwegen hun beste nummer er niet gelijk uit te gooien, maar even te bewaren. Dat is natuurlijk moeilijk, want trots en zo. En ook een dilemma. Je wilt immers meteen goed voor de dag komen, maar wel het overwegen waard. Het gevaar dreigt anders een one hit wonder te worden.

Dat is gelukkig niet gebeurd met Rolling Blackouts Coastal Fever. Falling Thunder is het derde en waarschijnlijk laatste nummer dat uitkomt voor de release van het nieuwe album, ‘Sideways To New Italy’, dat op 5 juni uitkomt. Eerder verschenen ‘Cars In Space’ en ‘She’s There’.

Falling Thunder is misschien wel het meest poppy nummer van de Australische band tot nu toe. Het meerstemmig gezongen refrein is zonnig en onbekommerd en beslist hitgevoelig. Maar hoe mooi ze ook zingen bij RBCF, het gaat uiteindelijk om de gitaren. Ze hebben er niet voor niks drie. Nou dat zit wel snor, de gitaristen drukken van meet af aan hun stempel op het nummer en steken ook daarna nog regelmatig de kop op voor breaks en solo’s. Falling Thunder mag dan wel geen nieuwe ‘French Press’ zijn, het nummer belicht wel een kant van RTBC die we nog niet kenden. En dat is ook winst.