Author: Flip van der Enden

GUM – Out In The World

Een van de eerste mensen die Kevin Parker belt als hij er in zijn eentje niet uitkomt is Jay Watson. Als Tame Impala stil ligt trekt Watson op met de band Pond en als Pond het even voor gezien houdt gaat hij zelf aan de slag onder de naam GUM.

Geen stilzitter dus die Jay Watson. Zijn staat van dienst telt nu zes Tame Impala albums, acht met Pond en vier als GUM. Dit alles in een tijdsspanne van zo’n twaalf jaar. In Tame Impala en Pond is Watson meestal achter de drumkit te vinden. In GUM neemt hij vrijwel alle instrumenten voor zijn rekening. Als lid van Pond en Tame Impala mag Watson graag de muzikale geest verruimen, als GUM blijft hij wat dichter bij de aarde. Out In The World is een wat weemoedige midtempo indiepopsong over vergiffenis. Nu er voorlopig geen sprake is van tournees van Tame Impala of van Pond heeft Watson alle tijd om zich volledig op GUM te richten. Zou dus zomaar kunnen dat er dit jaar nog een vijfde album komt van zijn verkapte soloproject. 

Deperuse – The Fifteenth Curse

Een van onze influencers is David Dean Burkhart. Hij heeft playlists op Spotify en Youtube. Die hij vult met de allernieuwste dreampop en aanverwante melodieuze lo fi pop en rocksongs. De man heeft er waarschijnlijk een full time job aan om de krochten van het internet af te struinen op zoek naar muziek die in zijn straatje past.  

Dankzij Dean kwamen we op het spoor van Deperuse, een Rolling Blackout achtige band uit Montreal, Canada. The Fifteenth Curse is de debuutsingle van Deperuse. Dat verklaart waarom er nog vrijwel niks over de band te vinden is.

The Fifteenth Curse is een uitstekend begin, een song ergens tussen dreampop en shoegaze in met zacht jengelde gitaren en een trippy end. Nu maar hopen dat de mannen niet meteen hun beste song als eerste hebben uitgebracht en dat ze nog veel meer nummers van dit kaliber in hun arsenaal hebben. 

Bright Eyes – Persona Non Grata

Lang niks gehoord van Bright Eyes. Zolang zelfs dat Persona Non Grata feitelijk een comeback single is. Ondanks de pauze van negen jaar is er niet veel veranderd in het muzikale universum van Conor Oberst. Hij zingt nog steeds alsof het hem veel moeite kost. Met zijn licht geaffecteerde uitspraak en bibber in zijn stem klinkt Oberst als een countryversie van Cure voorman Robert Smith.

Met zijn akoestische arrangement en accordeon solo’s doet Persona Non Grata traditioneel folky aan. Het nummer sluit wat sound en stijl betreft ook aan bij het succesvolste Bright Eyes album tot dusver, ‘I’m Wide Awake, It’s Morning’ uit 2005. En bij de soloalbums van Conor, die eigenlijk niet heel veel verschillen van wat hij uitspookt met de band waarmee hij in eerste instantie naam maakte.

Later dit jaar zal Persona Non Grata worden gevolgd door een nieuw album van Bright Eyes. Dat is goed nieuws voor fans van de band, maar minder goed nieuws voor fans van Better Oblivian Community Center, de band van Connor Oberst en Phoebe Bridgers, waarmee ze vorig jaar debuteerden. Een tweede album B.O.C.C. zit er door de wederopstanding van Bright Eyes voorlopig niet in. Ach, you can’t win ‘m all.

Ball Park Music – Spark Up

Ball Park Music kennen we van de single ‘The Perfect Life Does Not Exist’, een zonnige meezinger van het soort waar de Australiërs er vrij veel van hebben.

Ball Park Music houdt zich op aan het poppy deel van het Australische indie-spectrum. Het laatste van de inmiddels zes albums is alweer twee jaar oud. Tijd dus voor iets nieuws. Spark Up is de juiste plaat op het juiste moment.  Er gebeurt van alles in dik vier munten die het nummer duurt. Zoveel zelfs dat het wel een potpourri lijkt. Er zijn instrumentale breaks, gitaarsolo’s en talloze tempowisselingen. De drums zijn belangrijk, die stuwen Spark Up naar een onvervalste climax, maar de gitaren mogen er ook zijn. De bas houdt de boel bij elkaar, terwijl de zanger fungeert als de spreekstalmeester van dit muzikale circus. Idereen hads het duidleijk naar zijn/haar zin tijdens de opnamen. 

De meeste bands worden wat gezapig na een album of vier, vijf. Ball Park Music dus niet. De band heeft het nog steeds zijn heupen en komt met een song die je even doet vergeten dat de buitenwereld behoorlijk boos is momenteel.

Kevin Morby – Gift Horse

Kevin Morby begint een oude bekende te worden. Gift Horse is het derde of vierde nummer dat we van het oppikken. Muziek maken doet Morby al vanaf zijn tiende, serieus sinds zijn 17e. Toen gaf hij gehoor aan de lokroep van de grote stad, New York City. Hij verliet zijn school voortijdig en vertrok van Kansas City naar Brooklyn waar hij in diverse bands speelde voordat hij voor zichzelf begon.

Daar woont hij nog steeds. Morby is nu begin dertig en de trotste maker van een zestal albums. Zijn bekendste nummer tot dusver is een ode aan zijn geadopteerde thuisstad, het bijna tien minuten durende Harlem River.

Morby‘s stijl was al vroeg uitgekristalliseerd. Zijn songs zijn veelal traag van tempo, tekstrijk en fraai geïllustreerd. Een beetje Lou Reed-achtig misschien, maar dan zonder venijn. Gift Horse staat niet op een van zijn albums. De tekst is cryptisch zoals een singer-songwriter met een literaire inslag betaamt, maar schijnt te gaan over de geneugten van het live optreden. Extra sneu daarom dat Kevin zoals zoveel collega’s zijn wereldtournee voor onbepaalde tijd heeft moeten uitstellen.

KALEO – Alter Ego

Deze week weer eens een lekker ouderwets rock ‘n’ roll plaatje als Breekijzer, Alter Ego van het IJslandse KALEO. Ja dat lees je goed IJslands. Wie denkt dat er in IJsland alleen maar esoterische, artistiek verantwoorde postfolk wordt geproduceerd a la Bjork en Sigur Ross mag zijn vooroordeel overboord gooien en zijn luchtgitaar uit het vet halen.

Alter Ego klinkt zoals de oudjes rockten en met oudjes bedoelen we dan bands als Aerosmith, AC/DC en Free. Rock dus met een flinke scheut blues. Zanger JJ Julius Son heeft de perfecte stem voor de stijl. De vijf KALEO‘s zijn aan hun achtste jaar bezig en niet zonder succes mogen we wel stellen. Eén van hun songs, ‘Way Down Now’ heeft op Spotify het astronomische aantal van 399 miljoen plays gehaald. En counting. Nee dat is geen typefout.

Nu moeten we er bij zeggen dat ‘Way Down Now’ een ballad is, want zo gaat dat in het hardere band-segment, die scoren vooral met langzame nummers. Deze Jezus hit staat op het debuutalbum van KALEO uit 2016. Dit jaar verschijnt dan eindelijk de langverwachte opvolger. KALEO album 2 gaat ‘Surface Sounds’ heten en komt op 5 juni uit.. Alter Ego is daar een voorbode van.

Dat de band zo lang over album twee heeft gedaan is natuurlijk niet vreemd, Als je debuut zo gigantisch aanslaat wil je dat de opvolger ook een succes wordt. Nu is het onverstandig te denken dat KALEO ooit een tweede hit zal scoren van het kaliber van ‘Way Down Now’. Maar als er meer tracks als Alter Ego op het nieuwe album staan dan hoeven ze zich geen zorgen te maken.

Porridge Radio – Circling

Na een paar ‘makkelijke’ IJsbrekers gaan we deze week voor song van een band die vast niet iedereen kan bekoren, maar zo eigen en bijzonder is dat we ze graag een kontje willen geven. De band heet Porridge Radio en komt uit Engeland, uit Brighton om precies te zijn.  

Ze zijn met zijn vieren, drie meiden en een drummer van het mannelijke geslacht, maar er is een duidelijke aanvoerder, Dana Margolin. Zij zingt, speelt gitaar en schrijft alle nummers. In 2016 bracht Porridge Radio een eerste album uit. ‘Rice, Pasta and Other Fillers’ -opgenomen in de schuur van de drummer- was niet echt een succes, maar zette de band wel op de kaart. De daaropvolgende tour vestigde de naam van Porridge Radio als avontuurlijke live-act en band met grote potentie.

De verwachtingen waren dan ook hoog hooggespannen voor album twee. Dana kan opgelucht adem halen, want de reacties zijn unaniem lovend. Het is nog wat vroeg om nu al over jaarlijstjes te beginnen, maar Every Bad is zeker een kandidaat.

Het is niet makkelijk om de muziek van Dana en co te beschrijven. Wat ons er natuurlijk niet van weerhoudt om toch een poging te wagen. Porridge Radio klinkt als….een kruising tussen Big Thief en The Cure. Niet helemaal natuurlijk, maar in die hoek moet je het zoeken.

Op het album staan vrijwel geen zwakke plekken, de meeste songs zijn IJsbreker waardig, we hebben Circling gekozen omdat het de nieuwste single is. Zoals gezegd Porridge Radio maakt geen makkelijke muziek en we zullen ook zeker commentaar krijgen. Aan de andere kant, we zijn geen Sky Radio en allemansvriendjes zijn er al genoeg.

Holy Wave – I’m Not Living In The Past Anymore

Ondanks het feit dat Holy Wave toch al weer zo gauw een jaar of tien meedraait is de band tot nu toe aan onze aandacht ontsnapt. En niet alleen aan de onze, want van echte successen is nog geen sprake.

Misschien dat de multi-instrumentale Texanen het daarom nu over een andere boeg gooien. De band wilde nog wel eens zweverig zijn, meer sound dan songs. Onder gunstige chemische omstandigheden kan dat goed uitpakken, maar aan de meer nuchter ingestelde luisteraar ging het grotendeels voorbij. De nieuwe single van Holy Wave met de toepasselijke titel I’m Not Living In The Past Anymore heeft een kop en een staart, een lekkere drive en een memorabele melodie. Psychedelisch is nog steeds de beste beschrijving van hun stijl, maar men blijft dit keer met beide benen op de grond. Album Interloper staat voor 5 mei.

Protomartyr – Processed By The Boys

Misantropen worden ze genoemd, de leden van de uit Detroit afkomstige post-punkband Protomartyr. De heren geven inderdaad weinig blijk van een positief mensbeeld, maar wie geeft ze momenteel ongelijk?

Processed By The Boys is nieuw wat betekent dat er een vijfde album in aantocht is van Joe Casey en zijn doemrockband. Processed By The Boys is opgehangen aan een zware rif die vrijwel constant wordt herhaald. Het ritme is bonkig en de zangpartij monotoon, maar gedreven. Mede door Casey’s donkere stem doet het nummer wel aan oude Birthday Party denken.  Aan Nick Cave voordat hij ging croonen. Uniek en apart is de sax die halverwege opduikt. Om de bijbehorende clip te begrijpen is een cursus Braziliaanse populaire cultuur een vereiste.

En waarover zingen zij? Over het einde der tijden. Hoe of wat houden ze in het midden, misschien wel ‘a foreign decease washed up un our shores’. Profetisch? Niet echt. Veel vertrouwen in de toekomst heeft Protomartyr nooit gehad. Deo Volente verschijnt ‘Ultimate Succes Today’ op 27 mei.

Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs – Rubbernecker

Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs maakt metal voor mensen die eigenlijk niet van metal houden, maar niet vies zijn van een bak herrie op zijn tijd. In zijn logheid en met zijn loodzware riff doet Rubbernecker wel aan de oude Black Sabbath denken. Een band die het eveneens meer van sfeer dan van pyrotechniek moest hebben. Wat overigens niet wil zeggen dat Pigs x7 een probleem heeft met de instrumentbeheersing.

Ondanks de zeven Pigs in de bandnaam zijn er maar vijf muzikanten. De band komt uit Newcastle, de stad waarvan de inwoners Geordies worden genoemd. Newcastle heeft een lange popgeschiedenis die begint bij The Animals. Andere beroemde Geordies zijn o.a. Brian Johnson van AC/DC, Sting en de band Venom, de grondleggers van de black metal.

Rubbernecker is een voorproefje van het derde album van Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs, Viscerals waarvan de releasedatum 3 april is.