Author: Flip van der Enden

Hockey Dad – Itch

Na Soccer Mom is er nu ook Hockey Dad. De band komt uit de surf scene van New South Wales in Australië, maar te horen is dat niet. Tenminste niet op Itch.

Itch is een variatie op het thema Creep. De nieuwe single van Hockey Dad is een groots en meeslepend nummer dat zeker in het begin aan de classic van Radiohead doet denken. Is dat een probleem? Misschien voor de advocaten van Yorke en co, maar niet voor luchtgitaristen en liefhebbers van aanstekerballads.

Er zijn twee Hockey Dads, Zach Stephenson en Billy Flemming. Het duo begon in 2013. Samen spelen doen de jeugdvrienden al veel langer. Hockey Dad heeft twee albums uit, de release van Itch kondigt de komst van een derde aan. Die gaat Brain Candy heten en eind mei uitkomen. Itch zou kunnen duiden op een nieuwe sound, minder fuzzy meer classic rock, maar dat is speculeren. Zach en Billy hebben eerder bewezen niet aan voorspelbaarheid te doen.

Glass Animals – Your Love (Déja Vu)

Glass Animals is inmiddels zo populair dat we serieus rekening hielden met de mogelijkheid dat de band voor het grote geld zou gaan. Succes corrumpeert namelijk, want smaakt naar meer en meer.

We zijn dan ook blij te kunnen vermelden dat onze vrees niet terecht was. Glass Animals is lekker indie gebleven. Het intro zet je even op het verkeerde been, want klinkt als een sample van The Day Before You Came van Abba (mooi nummer overigens). Vervolgens ontvouwt zich een spannend en indringend nummer vol intrigerende details, geweldige soundjes en speelse effecten. Opvallend is ook dat er niks retro’s is aan Your Love  ondanks de toevoegsel Deja Vu. Your Love is state of the art elektropop.

Over een nieuw album nog geen woord. Wel gaat Glass Animals weer de ban op.

Concert: Lowlands 2020

Honeymoan – Too Much

Schizofreen is wat kras uitgedrukt, maar soms lijkt het wel of Honeymoan twee inborsten heeft. De een is funky, de ander rocky. De band is op zijn best als beide helften naadloos in elkaar overvloeien. Zoals op Too Much.

De nieuwe single staat net als Weirdo en Still Here op de nieuwe EP, maar steekt er naar onze onbescheiden mening toren hoog boven uit. Too Much heeft een funky basje, zware gitaren en zangeres in de rol van verleidster. Het zal niet verbazen als er binnenkort een single edit van het nummer gaat uitkomen, want halverwege zit er een spacey intermezzo dat radiotechnisch beschouwd makkelijk kan worden gemist. Voor ons indie-anen is dat juist de kers op de taart. Too Much laat ook horen dat Honeymoan ook steeds beter wordt, de uitvoering straalt zelfvertrouwen uit en de songs zelfs is niks minder dan hitgevoelig. Al na twee EP’s dit niveau halen is een gevalletje petje af.

Sports Team – Here’s The Thing

Sports Team vertegenwoordigt de vrolijke kant van de punkrevival. Niet dat hun liedjes nergens op slaan. Here’s The Thing gaat over de dingen -onzin vaak- die kids van nu op hun mauw gespeld krijgen door ouders en autoriteiten.

Maar het springerige tempo, de hoge meezingfactor en de positieve energie maken Here’s The Thing geschikt voor breed gebruik. Van clubs tot kermissen en van radio tot en met de kinderkamer. Punk voor alle leeftijden dus. Op 2 april verschijnt dan eindelijk Deep Down Happy, het debuutalbum van Sports Team dat sinds 2017 garant staat voor een vrolijke noot.

Methyl Ethel – Majestic AF

De naam Methyl Ethyl suggereert een band, of mogelijk een zangeres. Methyl Ethyl is echter de nom de disque van éénling. Een man ook. Jack Webb is de naam van de multi-instrumentalist die sinds 2014 de ene na de andere prettige psycho-popsong de ether in mikt. 

Het voordeel van een eenmansbedrijf is dat je met niemand hoeft te overleggen over wat je volgende stap zal worden. Zo heeft Jack een gevarieerd repertoire opgebouwd dat bij elkaar wordt gehouden door zijn direct herkenbare stem.

Op nieuwe single Majestic AF schakelt Methal Jack over op de elektronica. De basis van bas en drums is onveranderd maar het leadinstrument is nu de synthesizer. Ook qua compositie verandert Jack van richting. Volgden zijn oude songs de bekende couplet, couplet, refrein vorm. De attractie van Majestic AF is de spanningsopbouw. De nieuwe single is de voorbode van een nieuwe EP die Hurts To Laugh gaat heten en op 10 april uitkomt.

The Skinner Brothers – Feels So Right

In de bonus deze week een plaatje van The Skinner Brothers. Gewoon omdat het een leuk liedje is. Het thema van Feel So Right is; jongen ontmoet meisje en wil wat. Meisje wil ook wel, maar heeft al een vriend. De voertaal is cockney. Het koortje doet sterk denken aan Walk On The Wild Side van Lou Reed. 

De gebroeders Skinner zijn (uiteraard) geen broers. De enige echte Skinner is de zanger. Zachary Charles Skinner luidt zijn volledige naam. De band is nu zo’n twee jaar actief. Als we goed hebben geteld is Feels So Right hun 16e single. Er zijn er daarna nog twee verschenen. Van een vaste stijl wil de band niks weten.  Men fladdert van funk naar country en terug naar boogie. De rode lijn is Zach Skinner’s vette Londense accent.

Het zegt wel iets dat The Skinner Brothers door Carl Barat zijn gevraagd als voorprogramma van The Libertines.  Als ze zich niet te intiem met hen inlaten kan het best wel wat worden met The Skinner Brothers. Mochten ze toch aan de drank en drugs bezwijken dan laten ze een handvol erg leuke liedjes achter. Waaronder dus Feels So Right. 

Enter Shikari – The Dreamer’s Hotel

Enter Shikari meldt zich weer. Dat mag ook wel, want het vorige album, The Spark is alweer drie jaar oud.

The Dreamer’s Hotel is Enter Shikari zoals we ze kennen, luidruchtig, chaotisch, hard, opwindend en eigenwijs. Het is bewonderenswaardig hoe een band die toch ook alweer zo’n dikke tien jaar meedraait nog zo vurig en verwoestend klinken kan. ‘I Think It Has A General Exitement To It’, zegt zanger Rou Reynolds in een recent interview in wat het  understatement van het jaar moet zijn.

The Dreamer’s Hotel is de eerste single van het nieuwe Enter Shikari album Het achtste studioalbum van de Britse onruststokers gaat Nothing Is True & Everything Is Possible heten en is vanaf 18 april over te koop/streamen..

Faces On TV – Time After Time

Time After Time, de nieuwe single van Faces On TV is geen cover van de Cindy Lauper classic, maar een werkje uit eigen doos van Faces On TV anchorman, Jasper Maekelberg.

Jasper is -voor wie het nog niet weet- de spin in het Vlaamse popweb. Dat je waarschijnlijk wel eens hebt gehoord van Balthazar, Bazart, Warhaus en J Bernhardt is mede te danken aan Jasper. Hij is bij alle acts betrokken als  producer dan wel mixer of beiden. De positie waarin hij zich bevindt is vrij ideaal. De lessen die hij leert tijdens de opnames van Faces On TV kan hij in praktijk brengen als hij met anderen in de studio bezig is. En andersom. De sound van Time After Time is dan ook niks minder dan geweldig. En herkenbaar als het werk van de producer van de Vlaamse eredivisie.

Ook de tourmees van Faces On TV hebben hun vruchten afgeworpen. Jasper is steeds beter gaan zingen. Als er een keer kampioenschappen kopstemzingen worden georganiseerd zal de voorman van Faces On TV gegarandeerd heel hoog eindigen. Het gemak waarmee hij de toonadders beklimt is indrukwekkend. Dat er maar snel een tweede album moge volgen.

Concert: 11 april Melkweg. Amsterdam.

KennyHoopla – how will i rest in peace if ‘m burried by the a highway ?//

‘Who Says A Funk Band Can’t Play Rock’ is een van de betere tracks uit de Parliament/Funkadelic catalogus. Ook vanwege de tekst. Het nummer gaat over het vooroordeel dat Afro-Amerikaanse muzikanten geacht worden altijd zogenaamde zwarte muziek te maken. We citeren de George Clinton compositie, omdat de IJsbreker van deze week een nummer is van een Afro-Amerikaanse muzikant. Kenneth La’Ron is zijn echte naam. KennyHoopla zijn alias (dat hij heeft hij van Spongebob;).

KennyHoopla maakt dus geen funk, soul, jazz, disco of rap. Als zijn nieuwe single ergens op lijkt -en dat doet-ie- dan is het wel de Britse new wave van begin jaren 80.  Als je het intro hoort van how will i rest in peace if ‘m burried by the a highway ?// verwacht je dat Robert Smith van The Cure gaat zingen en niet een gast uit de ghetto van Cleveland, Ohio. 

Fans van KennyHoopla’s vorige single ‘Sore Loser’ zullen even moeten wennen, want How Wil I Rest In Peace is compleet anders. Net zo als dat ‘Sore Loser’ anders was dan de single daarvoor. Etc. Vijf tracks heeft KennyHoopla nu uit, alle vijf een andere smaak. De rode lijn is de urgentie van zijn performances. Kenny doet overigens alles zelf, componeren, musiceren en produceren, de hele mikmak.

Of het beleid is om per release een andere stijl uit te proberen of dat hij  gewoon nog zoekende is, is niet helemaal helder. Dat we hier te maken hebben met een enorm talent is dat wel.

The Blinders – Circle Song

Er zit een nieuw album aan te komen van The Blinders. Even ter verfrissing van het geheugen. The Blinders is een flink rockend trio uit Noord Engeland dat zichzelf op de kaart zette met een veelbelovend debuutalbum waarop je kunt horen dat Alex Turner een van hun grootste helden is. Het album, Columbia kwam twee jaar geleden uit. Daarvan werd het sterke Brave New World werd een bescheiden Pinguin hitje.   

Op de eerste single van hun nieuwe album neemt The Blinders wat gas terug. Circle Songs is een ballad, maar wel een krachtige in een stijl die aan de late Beatles doet denken.

Als compositie is Circle Song misschien een beetje gewoontjes. De uitvoering is dat absoluut niet. Thomas Haywood – gezegend met een van de fijnste stemmen van de nieuwe generatie Britse rockers- zingt zijn veters uit zijn schoenen. Bonuspunten zijn er ook voor de klassieke gitaarsolo. De eerste single van het tweede album van The Blinders smaakt naar meer. En dat was dus precies de bedoeling.

Album The Fantasies Of A Stay At Home Psychopath is uit op 8 mei.