Author: Flip van der Enden

Sam Fender – Hold Out

Toen Sam Fender nog voor anderhalve man en een paardenkop speelde stond Hold Out al op de playlist. Het nummer was zelfs kandidaat single. Dat plan is nooit doorgegaan. Hold Out haalde zelfs Sam’s eerste album niet. Van weggooien is echter nooit sprake geweest.

Sam heeft gewoon gewacht tot het juiste moment om het nummer uit te brengen en dat is nu aangebroken.  Het debuut is wel uitgewoond wat singles betreft en een tweede album laat nog even op zich wachten. Om toch  iets nieuws uit te hebben vlak voor de zijn Europese tour begint is Hold Out uit de kast getrokken.  

Qua sound had Hold Out makkelijk gepast op het Hypersonic Missiles album. Ook hier klinkt Sam als een jonge Britse Springsteen, inclusief saxsolo. De tekst gaat over het naar de klote gaan als vorm van vlucht uit het druilerige bestaan van een jonge gast in een saai stadje in Noord Engeland. Dat klinkt autobiografisch.

Concert: 2 maart Paradiso, Amsterdam.

Pottery – Texas Drums Part I

Niet alleen is punk terug ook de oude new wave mag zich verheugen in de belangstelling van een nieuwe generatie. Aan de opnamekwaliteit hoor je dat Texas Drums, de nieuwe single van Pottery van nu is, wat sound en stijl betreft had het nummer uit de eerste helft van de jaren 80 kunnen zijn toen bands als B52’s, Devo en Talking Heads op aarde ronddoolden.

Pottery heeft als standplaats Montreal, maar telt leden uit Canada en Engeland. Eén EP heeft de band uit met daarop alle eerdere singles minus Texas Drums Part I. Dat is de voorloper van het eerste album, ‘Welcome To Bobby’s Motel’ (4 april).  Zoals de titel al suggereert is er ook een Pt2. Normaal draaien we lange versies, maar aan deel twee van de Texaanse drums mis je weinig. Pt2 klinkt als Pt1, maar dan met de speakers op de bodem van een echoput. Het geeft wel aan dat Pottery een rebelse/experimentele kant heeft.   

CONCERT: 12 juni Best Kept Secret Festival, Hilvarenbeek.

EOB – Shangri-La

EOB staat voor Ed O’Brien. De goede verstaander etc. Voor wie hier nieuw is. Ed is de gitarist van Radiohead. Als Thom Yorke het hoofd is van Radiohead dan is zeg maar Ed het hart.

Binnenkort verschijnt Ed’s eerste soloalbum. Je kunt je afvragen waarom het zo lang heeft geduurd voordat hij de soloschoenen aantrok. Het antwoord moeten we je schuldig blijven. Ed zet zich in voor diverse goede doelen, doet af en toe een gastoptreden en is mede-eigenaar van een restaurant. Bezig, maar niet echt druk dus.

Omdat Radiohead niet echt  een full time job is, zou je zeggen dat Ed alle tijd heeft om er wat bij te klussen. Het is ook niet zo dat hij in zijn eentje niks kan of te vertellen heeft. Dat wordt wel duidelijk als je het drietal songs hoort verschenen van zijn eerste album onder eigen naam.

Shangri-La is single drie van Earth, zoals het album gaat heten. De eerste twee zijn zogenoemde ambient songs, veel sfeer weinig melodie. Shangri-La is – kort door de bocht- Radiohead met een andere zanger. Ed heeft met het neusje van de internationale rockzalm gewerkt. Producers van het Earth album zijn Flood (U2/New Oder/The Murder Capital e.v.a.) en Catherine Marks (Foals/Killers/The Big Moon e.v.a.). De mix is van Alan Moulder (S.Pumpkins/Interpol/ Beach House). Op de loonlijst staat ook een aantal legendarische Amerikaanse sessiemuzikanten met een jazz achtergrond (Omar Hakim/Nathan East). Ook singer-songwriter Laura Marlin, Portishead gitarist Adrian Utley en Wilco drummer Gllenn Kotech droegen een steentje bij. Uit het Radiohead kamp is alleen bassist Colin Greenwood van de partij. Earth komt uit op 17 april. EOB gaat ook optreden. Een Nederlandse datum is nog niet bekend.

Other Lives – Lost Day

Vijf jaar heeft Other Lives gewerkt aan hun nieuwe album. Maar op 24 april is het eindelijk zover. Dan komt het langverwachte derde album uit. Voor wie het vijftal nog niet kent van met indie evergreens als Tamer Animals en For 12? Other Lives stamt uit Stillwater Oklahoma. Ze zijn met zijn vijven, vier man één vrouw en maken grootse en meeslepende Americana in de stijl die verwant is aan die van R.E.M., The National en Grizzley Bear.

Other Lives is al best beroemd in Nederland, beroemd genoeg om een Nederlandstalige Wiki te hebben. Single Lost Day mag de kar trekken van het nieuwe album en doet dat met verve. De eerste Other Lives single sinds 2015 is een gedragen bijna-ballad die zwaarmoedig op de maag zou liggen ware het niet dat een woordloos refreintje voor de nodige luchtigheid zorgt.

 

CONCERT 18 april Motel Mozaique, Rotterdam.

Johnny Goth – The Better Place

Met zijn ravenzwarte haar en ruim aangebrachte mascara doet Johnny Goth zijn naam alle eer aan. Als de bastaardzoon van Siouxie en Trent Reznor, zo ziet hij er een beetje uit. Maar zo klinkt hij niet. Als je zijn stemmige, beeldende, veelal trage tracks hoort, denk je niet direct aan vleermuizen, vervallen kastelen of nachtelijke schimmen.

Zijn songs zijn ook eerder lichtvoetig dan somber, laat staan duister. Veel van Johnny Goth‘s (meer)stemmig gezongen songs doen bijna klassiek aan, maar dan met synthesizers en gitaren. Hij is er tot nu toe goed in geslaagd om zijn identiteit geheim te houden, meer dan dat hij uit Burbank in Californië komt konden we niet vinden. Dat zal wel veranderen als hij wat bekender wordt.

De jonge Goth is ook een veelpleger. In 2017 bracht hij zijn eerste album uit. Vorig jaar zijn vijfde. Daar staat The Better Place niet op. De single is mogelijk een introductie van alweer een nieuw album. The Better Place is ook een goede eerste kennismaking voor nieuwkomers en nieuwsgierigen met een artiest waarvan we het laatste nog niet hebben gehoord.

…And You Will Know Us By The Trail Of Dead – Something Like This

Wie denk dat een band die zich And You Will Know Us By The Trail Of Dead noemt metal of een andere vorm van hard rock maakt heeft het bij het verkeerde eind. De band maakt zeker geen softe muziek, maar wie wil headbangen, stagediven of gewoon zich even lekker stoer voelen komt bedrogen uit. Tenminste in de studio. Live is een ander verhaal. Dan willen de stoppen nog wel eens doorslaan.

De rock van Trail Of Dead zoals de fans hun helden noemen. Of T.O.D. voor intimi is experimenteel en onvoorspelbaar, maar altijd spannend. Hun muziek heeft de energie van punk en de complexiteit van barok.

Het spoor leidt terug naar 1994 en de Texaanse stadAustin. In de loop der decennia heeft T.O.D. heel wat personeelswisselingen gekend, maar de kern is in al die jaren onveranderd. Conrad Keely en Jason Reece zijn te horen op elk van de 9 + 1 albums die de band heeft uitgebracht. Die + 1 heet ‘The Godless Void And Other Stories’ en is net verschenen. Hoewel de band live gewoon is blijven doordraaien, ze stonden twee jaar geleden nog op Best Kept Secret gaapt er een gat van zo’n zes jaar tussen album IX en de nieuwe. Something Like This is los uitgegeven met videoclip als smaakmaker van het album. En gaat er -zoals het gezegde luidt-  in als jenever in een ouderling.  

Concert: 26 februari –woensdag a.s.!– in de Melkweg in Amsterdam.

Pearl Jam – Superblood Wolfmoon

Veel Pearl Jam fans van het eerste uur moesten even slikken toen ze Dance Of The Clairvoyants hoorde, de eerste single van het eerste nieuwe Pearl Jam album in pak hem beet zeven jaar. Inmiddels zijn de meest aanhangers wel gewend en weten het nummer ook wel te waarderen, maar de all time top 10 Pearl Jam songs gaat-ie niet halen.

Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Deze week is er een tweede track van het Gigaton album online gekomen. Superblood Wolfmoon is meer classic Pearl Jam dan de voorganger. De comments op Youtube zijn dan ook een stuk positiever. Met name over de gitaarsolo van Mike McGready is men zeer te spreken.

Het eerste wat opvalt aan Superblood Wolfmoon is de energie. De band speelt en Eddie zingt alsof tijdens de opnamen de studio in brand stond. Met zijn heldere opbouw en tot meebrullen dwingende refrein klinkt Superblood Wolfmoon als een in een rockkostuum geklede popsong. Voeg daar aan toe dat het nummer ook bij iedere draaibeurt beter wordt en je baalt nog eens extra dat je te laat was met tickets kopen voor de concerten in de Ziggo op 22 en 23 juli.  Rock Wercher is nog niet uitverkocht, daar staat Pearl Jam op 2 juli. Het Gigaton album verschijnt op 27 maart.

Brooke Bentham – Control

Brooke Bentham is een 23 jarige singer-songwriter uit South Shields, een kustplaats in Noord Engeland. Eind deze maand brengt Brooke haar debuutalbum uit (Everyday Nothin 28/2). Daar mag wel even bij worden stilgestaan. Brooke kan namelijk wel wat. En heeft ook ‘het’, die ondefinieerbare eigenschap waarmee we het kaf van het artistieke koren scheiden.

Songs schrijven en zingen doet Brooke al sinds haar 15e. Eerst alleen voor de spiegel, daarna voor familie en vrienden en sinds een jaar of vier voor het eggie. Ze zingt over de leven, haar leven. Brooke begon als folkie, maar kwam er allengs achter dat haar songs gebaat waren bij meer volume. Dus heeft ze haar akoestische gitaar ingeruild voor een elektrische en een stel gelijkgezinde muzikanten om zich heen verzameld. Brooke blijft binnen de introverte perken, maar rockt luid genoeg om tot achterin de zaal te worden gehoord.

Nieuwe single Control gaat over de onrust in haar hoofd die mede het gevolg is van de constante stroom verontrustende berichten op internet. Enig doemdenken is onze Brooke niet vreemd. Dat donkere randje hoor je ook terug in haar muziek. Control echoot 90’s grunge. Een sterk refrein waakt ervoor dat het nummer niet onder zijn eigen gewicht bezwijkt.

Net als o.a. Sam Fender en Declan McKenna maakt Brooke Bentham deel uit van een nieuwe generatie Britse rockers die meer wil dan alleen maar entertainen. En daar heel goed in slaagt.

 

Concert: 21 maart Paradiso (kleine zaal), Amsterdam.

The Strokes – Bad Decisions

Vergeet wat we zeiden over de eerste single van het nieuwe Strokes album. Het vrijwel gitaar-loze At The Door week zo af van hun gepatenteerde New York rocksound dat we serieus rekening hielden met de mogelijkheid dat The Strokes in navolging van Arctic Monkeys stijlbreuk zou plegen. Met als gevolg verwarring en tweespalt tussen de die-hard fans.

Bad Decisions is The Strokes zoals we ze kennen en waarderen, een zwaar op de gitaar leunende grootstedelijke rocksong met de geur van uitlaatgassen en de glans van neon in natte straten. Alle paniek is dus voor niets geweest. Waarom Casablancas c.s. ons op het verkeerde been hebben gezet met de eerste single van het nieuwe album? Wie het weet mag het zeggen. Of zouden ze toch….

Album Release: The New Abnormal (producer Rick Rubin) 10 april.

Concert: 12-14 juni Best Kept Secret, Hilvarenbeek.

Robin Kester – Remove and Delete

Niet dat haar songs niet weten te boeien, zeker weten van wel. Maar de kracht van Robin Kester is haar stem. De van oorsprong Limburgse singer-songwriter heeft een timbre -zijdezacht en licht rokerig- dat zelfs als ze een telefoonboek zou voorlezen nog zou boeien. Dat weten we al sinds haar eerste singles. Maar Robin heeft nu in de persoon van Marien Dorleijn een producer gevonden die precies weet hoe je zo’n stem het best tot haar recht laat komen. ‘Een verstandshuwelijk’ noemt Robin haar artistiek affaire met de Moss voorman. Degene die ze heeft gekoppeld moet maar snel een huwelijksbureau beginnen.

Remove And Delete, de eerste vrucht van hun samenwerking (de tweede als je de Moss remix van Blossom meetelt) is een gracieus wiegend winterlied met een slot waarin Robin de grond langzaam lijkt te ontstijgen. 

Remove And Delete staat op de binnenkort te verschijnen EP, This Is Not A Democracy.