Author: Flip van der Enden

Black Country, New Road – Sunglasses

Als Eurosonic een wedstrijd was dan zou Black Country, New Road als winnaar uit de bus zijn gekomen. Zeker bij de journalisten. Het optreden van het collectief uit Cambridge in de Martinikerk in Groningen werd door de aanwezige scribenten zeer lovend besproken.

En ze waren er ook allemaal. Voor het eerste optreden van Black Country, New Road in NL gonsde het namelijk al behoorlijk. Ook wij waren op de hoogte van het bestaan van de band, maar hebben heel lang getwijfeld of we ze wel moesten gaan draaien. De drie jonge heren en dames maken niet bepaald radiovriendelijke muziek. Afgelopen weken werd er echter zo vaak en zo veel op debuutsingle Sunglasses gestemd, dat er niks anders opzat dan het nummer te gaan draaien.

Sunglasses is het soort muziek dat wel postrock wordt genoemd. Zodra ergens het woord post opduikt, weet je dat er van een conventionele song niet echt sprake is. Post betekent na, of voorbij. Black Country, New Road is voorbij alles. Punk, jazz, metal, folk noem maar op. En dat alles in één song. Het woord kakofonie dringt zich op. Naast de gebruikelijk bas, drums en gitaren heeft de band ook saxofoon en een viool in de opstelling. De zanger zingt niet, maar draagt een gedicht voor. Black Country, New Road lijkt geen direct voorbeeld te hebben, maar misschien dat oudere luisteraars er iets van de no-wave in herkennen die rond 1980 in zwang was in New York.

Hoe dan ook. Je bent gewaarschuwd.  

 

Grey Daze – What’s In The Eye

Voordat de ‘late great’ Chester Bennington de wereld onveilig maakte als frontbeest van Linkin Park zong hij in Grey Daze. In de vier jaar die Grey Daze actief was -van 1994 tot 1998- bracht de band twee albums uit.

In 2017 maakte Bennington plotseling bekend dat er een Grey Daze reünie op handen was. Ook was er sprake van een derde album. Zijn ongelukkige overlijden op 41 jarige leeftijd – hij pleegde zelfmoord – zorgde voor een abrupt einde aan de plannen.

Met toestemming van zijn weduwe, Talinda Bennington zijn de overlevende bandleden vorig jaar het archief ingedoken. Daar vonden ze een aantal demo’s en half voltooide opnamen van songs die ze in de jaren 90 hadden geschreven met de toen 17 jarige Bennington. Die sessies hebben ze met hulp van Chester’s zoon Jamie alsnog afgemaakt.  

Als het als single vooruitgestuurde What’s In the Eye ook maar een beetje representatief is, wordt het postume album van Grey Daze een plaat van wereldformaat. Op zijn minst herinnert What’s In The Eye ons er weer eens aan dat Chester Bennington een van de beste vocalisten uit de hele hard rock historie is.  Het nog titelloze derde album van Grey Daze wordt dit voorjaar verwacht. 

 

Alex The Astronaut – I Think You’re Great

Alex The Astronaut klinkt als de titel van een kinderboek, maar is de artiestennaam van de 25 jarige Alexandra Lynn uit Sydney. Australië dus. Alexandra had het voor het kiezen. Ze is slim, sportief en muzikaal. Ze kon astronaut worden, voetballer of de muziek in gaan.

Haar balvaardigheid leverde haar zelfs een studiebeurs op aan een gerenommeerde Amerikaanse universiteit. Daar heeft ze wis en natuurkunde gestudeerd. Maar de lokroep van de muziek bleek toch te sterk. Iets van haar wetenschappelijke achtergrond sijpelt nog door in de naam van haar label. Dat heeft ze Minkowski Records gedoopt, naar de man die een diagram bedacht waarin de relatie tussen ruimte en tijd zichtbaar is. 

Van zo’n bolleboos als Alex zou je misschien ook ingewikkelde of intellectuele muziek verwachten, maar dat valt reuze mee. De Astronaut schrijft songs met een positieve lading. Een van haar songs werd opgepikt als strijdlied door de Australische pro homohuwelijk beweging. Met nieuwe single I Think Your Great steekt ze een hart onder de riem van iedereen die wel eens moeite heeft het leven bij te benen.

De stijl waarin Alex haar hartelijke boodschappen giet, heeft wel iets weg van de slackerrock van landgenote Courtney Barnett. Na Australië aan haar voeten te hebben gekregen richt Alex The Astronaut nu haar pijlen op Europa en de V.S. I Think You’re Great  is een schot in de roos.

 

Twin Peaks – Cawfee

Dat elke Twin Peaks single weer anders klinkt dan de vorige heeft een eenvoudige reden. De band heeft meerdere leadzangers en componisten in de gelederen. Toch is meestal wel de band uit Chicago te herkennen, want wie ook het voortouw neemt Twin Peaks blijft trouw aan zijn rock-country-blues roots.

Cawfee wordt geserveerd door gitarist Clay Frankel. Onder zijn leiding klinkt Twin Peaks als de Stones ten tijde van Sticky Fingers. Lekker morsig dus met zang die net binnen de lijntjes blijft. Een mooie dubbele gitaar solo zorht voor extra aroma. Cawfee is helemaal nieuw.  Dat zou er op kunnen duiden dat de werkzaamheden aan de opvolger van het Lookout Low album zijn begonnen.

Concerten: 14 februari Vera, Groningen. 15 februari Paard van Troje, Den Haag.

Working Men’s Club – Teeth

Het is niet makkelijk in het bos dat ESNS heet om de bomen te onderscheiden, maar wie zoekt kon ook dit jaar zeker iets vinden.

Een van de ontdekkingen is Working Men’s Club, een ruwe diamant uit Engeland. De band rockt retro op een rafelige en rusteloze manier. Kenners zullen in hun songs invloeden herkennen van bands als The Velvet Underground, The Fall en in casu nieuwe single Teeth ook Alan Vega’s Suicide. Muziek uit de tijd dus dat hun (groot)ouders zo ongeveer de leeftijd hadden van de bandleden nu.

Working Men’s Club, ontstaan op een muziekopleiding in Manchester telt vier leden. Sydney Minsky-Sargeant, Mairead O’Connor (ex-Moonlandingz), Rob Graham (ex-Drenge) en Liam Ogburn. Teeth is de tweede single van de band en is behalve in de versie die wij draaien ook beschikbaar in een remix van de in elektronische kringen welbekende Anthony Naples. Album is in aantocht. 

Westerman – Blue Comanche

Will Westerman is een Britse twintiger die de nodige faam heeft verworven met melodieuze, intieme luisterliedjes. Slaapkamerpop is de nieuwe term voor het genre dat Will beoefend. De slaapkamer is waar hij zij songs schrijft en opneemt. De slaapkamer is de geijkte plek om naar zijn muziek te luisteren.

Wie thuis muziek maakt kan niet al te veel lawaai produceren anders gaan de buren klagen. Dat verklaart het bescheiden volumeniveau van Westerman‘s songs. Blue Comanche kan aangenaam kabbelen op de achtergrond. Wie echter oplet wordt rijkelijk beloond met een nummer dat het oor streelt met zijn bijna vochtige drumsound, klaterende keyboards en atmosferische zang. Maar misschien nog wel het mooist is de mijmerende gitaarsolo.

Westerman stond op ESNS, maar is daar een beetje te onder gegaan in het geweld. Een album is in de maak hopelijk gevolgd door een nieuw bezoek aan ons land. 

Regal Lily – Goldtrain

Gold Train van Regal Lily is een nummer waarvan we nu al weten dat het verzet gaat oproepen, dat de player vol gaat stromen met negatieve reacties. Dat moet dan maar, want wat hier gebeurt is te bijzonder om links te laten liggen.

Regal Lily is een meidentrio uit Tokyo dat een soort shoegaze maakt. So far niks aan de hand. De zangeres van het drietal zingt echter -zoals de meeste J en K-pop zangeressen- met een meisjesstemmetje. En daar zit het euvel. Je moet er namelijk van houden. Of de tijd nemen om er aan te wennen. Op de song zelf valt weinig af te dingen en de gitaren worden zeer vaardig en met smaak bespeeld, maar ja dat lolita stemmetje.

Regal Lily blijkt ook niet alleen. Er is in Japan al een tijdje sprake van een explosie van hard tot stevig rockende meidenbands. Waarschijnlijk heeft de scene wel een naam, maar ons Japans is te roestig om die te kunnen achterhalen. Laten we het voorlopig op Manga rock houden.  

Het lijkt een kwestie van tijd voordat de Manga rockettes ook in het westen van zich zullen laten horen. Het is gewoon te goed en opvallend wat de dames doen. Baby Metal -meer een gimmick dan een band, maar wel leuk- heeft hier al op festivals gestaan en ook meidenmathrock band Tricot is al aan onze kusten gesignaleerd. Maar er is dus nog heel veel meer waar zij vandaan komen. Je bent bij deze gewaarschuwd.

Algiers – We Can’t Be Found

Algiers is enig in zijn soort. Dat weten we natuurlijk al sinds het debuutalbum van de tussen Londen en Atalanta Georgia pendelende band.

Met nieuwe single We Can’t Be Found worden we nog een extra met de neus op dat feit gedrukt. Wie of wat anders combineert rock en blues en (post)punk en gospel en geëngageerde teksten tot songs van stadionformaat? Inderdaad niemand. Helaas is originaliteit geen voorwaarde voor succes anders zou Algiers wel in De Kuip staan in plaats van in de kleine zaal van Paradiso.

Met zijn langzaam oplopende spanning, new wave galm en de bevlogen zang van Franklin James Fischer, die beschikt over longkracht 10 is We Can’t be Found Algiers op zijn toegankelijkst en om die reden een prima uithangboord voor het ‘There Is No Year’ album, dat deze week is uitgekomen.

Concert: 13 februari Paradiso, Amsterdam.

Philip Sayce – Spirit

Na het poppy uitstapje van vorige week trakteren we het Pinguin Rockvolk deze week op een werkje van steviger aard, de nieuwe single van de Canadese bluesrocker Philip Sayce.

Spirit is precies wat de bluesdokter voorschrijft voor de donkere dagen als deze. Sayce‘s Spirit heeft de drive van een goederentrein, bezielde leadzang en een refrein dat zelfs door toondove rockers makkelijk is mee te zingen. Maar Spirit heeft vooral heel veel gitaar, zowel van het ritmische als van het solistische soort.

Nog even iets over de maker dezes. Philip Sayce is 43 jaar geleden geboren in Aberystwyth in Wales. Op zijn 2e werd hij door zijn ouders ontvoerd naar Toronto, Canada. Daar werd hij door diezelfde ouders blootgesteld aan een muzikaal menu dat vooral bestond uit platen van Eric Clapton, Dire Straits en Ry Cooder. Door eigen schuld raakte Phil verslingerd aan de muziek van  Jimi Hendrix, Stevie Ray Vaughn en de drie blues koningen, BB, Albert en Freddie King. In 1997 begon hij aan een driejarig verblijf in de band van Jeff Healy. Ook heeft Philip nog een tijd miss Melissa Etheridge mogen begeleiden. 

Wie nog mocht twijfelen aan zijn vaardigheid op de elektrische gitaar wijzen we graag op het feit dat gitaargod Eric Clapton Philip in 2013 vroeg om te komen optreden op zijn befaamde Crossroads Guitar Festival in het New Yorkse Madison Square Garden. In 2006 bracht Philip Sayce zijn eerste album uit. Afgelopen vrijdag verscheen zijn 9e, Fits Me Good met daarop uiteraard ook onze nieuwe Breekijzer.

The Districts – Cheap Regrets

Een paar protestsongs maakt nog geen trend. Maar het beginnen er wel opvallend veel te worden. Logisch, want er is ook heel wat om je zorgen om te maken. Van brandende werelddelen en nieuwe enge ziektes tot en met gevaarlijke wereldleiders.

Om het bij ons eigen straatje te houden. Sam Fender, Declan McKenna en Algiers hebben allemaal recentelijk in de Graadmeter gestaan met een maatschappijkritisch nummer. Aan dit rijtje mag ook The Districts worden toegevoegd. De band uit Philadelphia, die recentelijk songs uitbracht over het wapengeweld in de VS (Loving Protector Guy) en naastenliefde in een egocentrische samenleving (Hey Jo) komt nu met een nummer over vervreemding.

Cheap Regrets is een danstrack voor denkers. Zanger-componist Rob Grote wil mensen laten dansen op een song die gaat over hoe ze langs elkaar heen leven. De middelen die de band hanteert om dat doel te bereiken zijn een gruizige discobeat, sexy synths en opzwepende gitaren. Wie na drie minuten nog niet staat te swingen wordt daar alsnog toe gedwongen als de band het energieniveau nog een paar tandjes opschroeft. Dit alles gehuld in een galm die Cheap Regrets een geslaagde (alweer) eighties feel geeft.

Alle genoemde nummers komen op het nieuwe, vierde album van The Dictricts, You Know I’m Not Going Anywhere. Het album is door de band zelf geproduceerd met hulp van Keith Abrams en gemixt door Dave Fridmann (Tame Impala, Flaming Lips, MGMT). De releasedatum is 3 maart.  

Concert 7 mei Ekko, Utrecht.