Author: Flip van der Enden

Pearl Jam – Dance Of the Clairvoyants

Na bijna 30 jaar en 10 albums gooit Pearl Jam het over een andere boeg. “We’ve opened some new doors creatively and that’s exiting”, zegt bassist Jeff Ament die het druk heeft op de nieuwe track. Vrees niet fans. De grunge koningen zijn nog steeds te herkennen in Dance Of the Clairvoyants, al was het maar omdat de stem van Eddie Vedder er een uit duizenden is.

De eerste single van het eerste nieuwe studioalbum in 7 jaar van Pearl Jam is dus geen opgevoerde rocktrack of doorvoelde aanstekerballad. Maar wat dan wel? Dance Of the Clairvoyants doet -zeker het einde- nog het meest denken aan de hortende en stotende new wave van bands als Talking Heads en Devo. Erg eighties dus.

Het is even wennen, maar na een paar draaibeurten is de stap minder groot dan je eerst dacht. Wat Dance Of the Clairvoyants vooral is, is een zeer interessant begin van het vierde decennium in het bestaan van één van de beste bands ooit. Dat belooft dus wat voor  Pearl Jam album nummer 11, Gigaton dat op 27 maart uitkomt.

Concert: 22 & 23 juli Ziggo Dome, Amsterdam met in het voorprogramma White Reaper.

De Wolff – Nothing’s Changing

Niet dat DeWolff het nou zo moeilijk heeft gehad, integendeel, maar plots gaat het het Limburgse trio wel heel erg voor de wind. De band begint 2020 met een authentieke hit en een uitverkochte show in Paradiso.

Die hit, It Ain’t Easy hebben we even overgeslagen. Als we zeggen dat hij dankzij Radio 2 de hitparade is ingeklommen begrijp je wel waarom. Nothing’s Changing is wel ons kopje thee. Het korte edoch krachtige bluesrock werkje komt net als de hit van een nieuw album, Tascam Tapes dat door de Pablo, Luka en Robbin ‘on the road’ in de Mercedes Sprinter is opgenomen op een antieke 4 sporen cassetterecorder.

De ‘distortion’ die je hoort op Nothing’s Changing komt dan ook niet van een moderne plug-in, maar is een mooi meegenomen bijeffect van de beperkingen van de opnameapparatuur. Het ‘Tascam Tapes’ album was bedoeld als ludiek tussendoortje, maar lijkt nu een bestseller te worden. Zo gaat het in de muziek, altijd anders dan je denkt.

Demob Happy – Mother Machine

Het laatste deel van een trilogie noemt Demob Happy frontman Matt Marcantonio de nieuwe single van zijn band. Deel een is Less Is More, deel twee Autoportrait, en het slotstuk heet dus Mother Machine.

Demob Happy heeft Mother Machine bewust als laatste gepland, omdat het  nummer iets laat horen van de nieuwe richting waarin de band zich ontwikkeld. Dat nieuwe geluid lijkt gebaseerd op de glamrock van de vroege jaren zeventig van de vorige eeuw.  De beat van Mother Machine doet sterk denken aan die van Suzi Quatro’s ‘Can The Can’. De gitaren en koortjes vormen een ‘wall of sound’ zoals 10cc produceerde ten tijde van ‘Wall Street Shuffle’, terwijl de  leadzang gender fluïde klinkt, zoals toen bij Bowie en Bolan.

Het zou echter een vergissing zijn de song als retro weg te zetten. De invloeden zijn slim verwerkt en eigen gemaakt. Het eindresultaat is dan ook geen ode aan lang vervlogen tijden, maar een relevante update van een tijdloos geluid/genre. Niet dat we er nog aan twijfelden, maar met Mother Machine laat Demob Happy definitief  horen een van de interessantste rockbands van de jaren 20 te zijn.

Equal Idiots – 16

Met de release van nieuwe single 16 kondigt het Vlaamse fun punkduo Equal Idiots de release aan van een fonkelnieuw album.                21 februari is de dag waarop ‘Adolescence Blues Community’, de opvolger van het juichend ontvangen debuutalbum ‘Eagle Castle BBQ’ moet gaan uitkomen. 

De albumtitel suggereert twee dingen. A) dat Thibault en Pieter nog niet volwassen zijn of dat vooralsnog weigeren te worden. En B) dat er verdriet in het spel is, waarschijnlijk liefdesverdriet. Het eerste is goed te horen aan 16, een lekker onbesuisd nummer met een opgeschroefd tempo en een pesterig schoolpleinrefrein. Het tweede kan er op duiden dat het in 16 geuite voornemen van ‘I’m Gonna Make You Mine’ niet is gelukt. 16 is ook wel erg jong voor vaste verkering.

 

Juniore – Ah Bah D’Accord

Twee jaar geleden alweer scoorde het Franse Juniore een solide Pinguin hit met Panique. Eind vorig jaar verscheen er een nieuwe single plus het bericht dat Anna Jean en haar secondanten weer komen spelen (zie onder). Goed nieuws dus.

Ah Bah D’Accord klinkt als een Panique part deux, een Franstalige neo new wave song met prominente surf bas, analoge synths et chanté a la yé yé’. Dat is de klassieke vrouwelijk zangstijl geïntroduceerd in de ‘années soixante’ door zuchtmeisjes als Francoise Hardy en France Gall.

Het zou logisch zijn als er een derde album verschijnt van Juniore, maar daar over zwijgt internet vooralsnog.

Concert: 4 april Melkweg. Amsterdam.

The Black Lips – Rumbler

We leerden Black Lips kennen als een intuïtieve band, die er maar een beetje op los rockte. Als je dat lang genoeg volhoudt ga je vanzelf in de juiste toonsoort spelen, tegelijk beginnen en eindigen en liedjes schrijven met kop en staart.

Op het drie jaar oude ‘Satan’s Grafitty Or God’s Art’ album was dan ook nauwelijks de band te herkennen die in 2007 doorbrak met ‘Good Bad Not Evil’, een album vol gedrogeerde rock ‘n roll songs, laat staan de anarchistische gezelligheidsvereniging die in 2002 debuteerde met een verzameling op hol geslagen punkdeuntjes.

Op het binnenkort te verschijnen 9e Black Lips album gaat de band uit Atlanta, Georgia op de country tour. Zij het met behoud van de hen zo typerende Franse slag. Nashville hoeft dus geen concurrentie te vrezen.

Rumbler is de derde single van ‘Sing In A World That’s Falling Apart’ (24/1), maar de eerste die we konden downloaden. Rumbler heeft net als Gentleman en Odelia alle ingrediënten van een traditionele cowboy song, een mondharmonica, stalen gitaren en het tempo van een galopperend paard. De losse zang en het The Clash-achtige refrein verraden het punk/garage verleden van de Lips, die na 20 jaar misschien wel hun wilde haren zijn verloren, maar niet hun streken.

Bleeker – Disaster

Als je dat zo ziet staan, Bleeker en Disaster denk je nou dat zal wel een puist teringherrie zijn. Maar dat valt reuze mee. Of tegen als Slayer je favoriete band is.

Disaster is powerpop op zijn best, melodieus, meezingbaar en hitpotent. Een verre neef van Bowie’s Life On Mars zou je kunnen zeggen.

Bleeker komt uit Canada uit een gehucht in Ontario om precies te zijn, De twee broers die de band begonnen hadden de keuze tussen het boerenbestaan of de rock ‘n’ roll. Gelukkig hadden ze talent en drive en de juiste muzikale opvoeding met albums in de ouderlijke platenkast van o.a. Jimi Hendrix en Joe Walsh. Dus de keus was niet moeilijk.

In den beginne was Bleeker (Ridge) een stevige coverband. Daarna gingen ze potig eigen werk spelen en scoorde ze een kneiter van een hit met Highway.  Het debuutalbum was ook aan de zware  kant. Voor album twee lijken de boys het over een andere boeg te gaan gooien. Die van de powerpop dus. Geen onverstandige keuze gezien de kwaliteit van Disaster.  Er is dus een nieuw album op komst. Wat en wanneer weten we nog niet. In de gaten houden dus deze ruimte. 

The Men – Children All Over The World

Voor een punkband was The Men altijd al opvallend veelzijdig en melodieus. Instrumentaaltjes en uitstapjes richting surf en country waren geen uitzondering. Toch komt het nieuwe sound die de band laat horen op Children All Over The World als een verrassing.

De songs van The Men klinken vaak als veredelde demo’s. Dat geldt ook voor Children All Over The World. Maar dan wel als demo van Van Halen of van Foreigner. Het nummer zit ergens tussen Why Can’t This Be Love en Cold As Ice in. Classic rock dus met een dikke knipoog naar de  ‘eighties’.

Voor je denkt The Men zijn gek geworden. Niet gekker dan ze al waren. De lo-fi sound van Children All Over The World waarborgt het indie-karakter, net als de ontregelende gitaarsolo, die giert als een laagvliegende F16.

Ook de lengte van bijna zes minuten is niet erg commercieel. Children All Over The World is net als de zes andere songs op het nieuwe album, Mercy (14/2) live opgenomen in de studio. Even wennen dus, deze eerste single van het achtste album van de mannen uit Brooklyn, maar dan heb je ook wat

RAT BOY – REWIND

RAT BOY is de artiestennaam van de 23 jarige Jordan Cardy uit het Britse plaatsje Chelmsford.  Uit zijn muziek lijk je te kunnen opmaken dat Jordan een ADHD’er is. Een vermoeden dat wordt bevestigd door het feit dat hij zijn naam, song- en albumtitels consequent met schreeuwende hoofdletters schrijft.

Doorgaans maakt RAT BOY indie-rock met een beat en heel veel toeters en bellen. Op nieuwe single REWIND neemt het rattenjong gas terug met als resultaat een mooie weemoedige ballad waarop we nog wel degelijk de fan herkennen van The Clash, The Beastie Boys en de oude Peppers.

Standje opgefokt heeft RAT BOY geen windeieren gelegd. Na een redelijk ontvangen debuut brak hij vorig jaar door met zijn ‘INTERNATIONALLY UNKOWN’ album. Toch zal het geen toeval zijn dat zijn populairste track tot nu toe een halve ballad is, het sterk aan The Streets doen denkende LAIDBACK.

RAT BOY lijkt daar een les uit getrokken te hebben. REWIND staat op een gloednieuwe EP, GOVERMENT VACATION, die een stuk minder opgefokt dan de voorgangers. En dat bevalt goed.  

Concert: 9 mei Bitterzoet, Amsterdam

Wild Nothing – Foyer

De muziek van Wild Nothing klonk altijd al zo retro als de neten, maar met Foyer doet vooraanstaand lid, Jack Tatum er nog een schepje bovenop.

Alsof er sinds 1982 niets meer is gebeurd op muzikaal vlak. Het zou niks verbazen als Tatum de inboedel van Gary Numan of The Human League heeft overgenomen. Aan niets is te horen dat het 2020 is. Is dat een probleem? Helemaal niet. Als song is Foyer erg sterk, analoge synthesizer sounds verouderen op de een of andere manier ook niet en Jack Tatum is gewoon een fijne zanger.

Foyer komt van de nieuwe vijf tracks tellende EP, Lauging Gas die ergens in februari moet uitkomen. Uiteraard ook op vinyl.