Author: Flip van der Enden

Bombay Bicycle Club – I Can Hardly Speak

De break van vijf jaar heeft Bombay Bicycle Club duidelijk goed gedaan. De nieuwe songs zijn gretig, afwisselend en laten een band horen die niet heeft stil gestaan. Neem I Can Hardly Speak, alweer track vier van het nieuwe album. Aan de stem van Jack Steadman herken je Bombay Bicycle Club, maar sfeer en tempo zijn duidelijk anders dan op de andere nieuwe liedjes.

I Can Hardly Speak gaat over hoe moeilijk het soms is om je gevoelen in woorden uit te drukken. Ook tekstueel zijn de Bombays gerijpt. Kortom na vier nieuwe nummers is wel duidelijk dat de 5e van Bombay Bicycle Club een zeer sterk album gaat worden. Misschien wel een kandidaat voor de eindejaarlijstjes. ‘Everything Else Has Gone Wrong’ verschijnt a.s vrijdag, de 17e.

Op 19 maart kan je band kunnen gaan zien in de Melkweg. Tenminste als je op tijd een kaartje hebt gekocht. Voor alle anderen is het hopen op een herkansing.  Zou zomaar kunnen dat die gaat plaatsvinden in de AFAS.  

MICH – Morning

MICH is wat je noemt een supergroep. De leden hebben hun sporen al ruimschoots verdiend, zij het niet noodzakelijk met muziek. Rimer Londen en Sofie Winterson wel, respectievelijk als producer, lid van Lele, Bastian en Comtron en als maakster van een tweetal machtig mooie droompop album. Piet Parra zat ook LeLe, maar is vooral bekend als grafisch ontwerper. Bastiaan ‘Baby’ Bosma is film en documentairemaker en oud Aus Raux. Drummer Mick Johan tenslotte is kunstenaar, auteur en ex hoofdredacteur van Vice. 

MICH maakt dronepop. Drone niet als in op afstand bestuurbaar vliegding, maar als in aanhoudende grondtoon. In Indiase klassieke muziek zit vaak een drone. De drone van MICH komt uit de shoegaze en is geïnspireerd door bands als The Cure, Dead Moon en The Jesus & Mary Chain. 

Met zijn echoput zang, hypnotische gitaren en new wave beat is Morning een geslaagde uitbouw van de sound van het twee jaar oude debuutalbum. MICH album 2 volgt later deze maand.

Human Barbie – Be Careful What You Wish For

Human Barbies, ze bestaan echt. Meiden die zich hebben net zo lang hebben laten verbouwen tot ze als twee druppels water op de beroemde pop lijken.

Waarom Chris Hackman zijn nieuwe project Human Barbie heeft genoemd is onduidelijk. Er is namelijk weinig plastics aan de vier Human Barbie tracks die tot dusver zijn verschenen. Hackman gaat er zelfs prat dat hij analoog werkt. Dat verklaart de warme sound van nieuwe single Be Careful What You Wish For, een dromerige track die in het verlengde ligt van de licht psychedelische luisterliedjes die bands als The Byrds en The Beach Boys eind jaren zestig produceerden.

Human Barbie beoefent een genre dat je bedroom pop zou kunnen noemen. Dankt Garage rock zijn naam aan plek waar de bands oefenden, ook de stijl van Human Barbie is beïnvloed door de locatie waar wordt gewerkt, de slaapkamer dus. Dat verklaart ook de zachte toon van de muziek. Men moet het volume wel bescheiden houden anders gaan de buren klagen. En ja die wat nerdy man in de clip is Chris Hackman.

Sons of Apollo – Fall To Ascend

Godenzoon Apollo stond bekend om zijn schoonheid. Laten we zeggen dat Sons Of Apollo het niet van hun uiterlijk moeten hebben. Het gebrek aan sex-appeal maken de mannen echter meer dan goed met loodzware metal van het progressieve soort.

Kenners weten in welke hoek ze het moeten zoeken als we vertellen dat twee bandleden uit Dream Theatre komen. Omdat ook de anderen een muzikaal strafblad hebben, wegens de streken die ze uithaalden bij bands als Gun & Roses, de Yngwie Malmsteen Band en The Winery Dogs is het niet overdreven om Sons Of Apollo een supergroep te noemen.

De verwachtingen zijn altijd hoog gespannen als een aantal topkrachten de koppen bij elkaar steekt. Wees gerust Sons of Apollo stelt niet teleur. Beter nog, de eerste single van het nieuwe album (MMXX) doet het water in de mond lopen en voedt het vermoeden dat de opvolger van Psychotic Symphony wel eens een heel fijn plaatje kan gaan worden.

Fall To Ascend is 5 minuten en 12 seconden ronddolen in heavy metal heaven. De song begint klassiek in de vuistpomp stijl. Halverwege volgt een serie solo’s op gitaar en keyboards -deels ook simultaan- die de track richting jazzrock/fusion trekken. Speciale vermelding verdient het rekenwonder achter de drums. Het slotstuk is weer ouderwets pompen geblazen.

Vanaf volgende week is MMXX van Sons Of Apollo bij de betere  dealer af te halen (tegen betaling) als dubbelvinyl in uitklaphoes en/of als 2-cd in speciale glansverpakking. 

Concert: 21 maart Effenaar Eindhoven.

The Front Bottoms – Camouflage

The Front Bottoms komen uit New Jersey. Dat kan je horen aan de markante manier waarop ze de R (erw) uitspreken. De sound van de band is de ene keer punky en de andere meer folky. Ook het woord emo wordt wel in verband gebracht met het tot duo geslonken kwartet. Wat alle liedjes gemeen hebben is dat ze nogal lange teksten hebben, veelal slimme en grappige lyrics over leven en dood en alles wat daar tussen zit.  

The Front Bottoms is vrij succesvol in de V.S. Daar buiten heeft men nog wel het een en ander in te halen. Dat zal te maken met voornoemde R en de lange lappen tekst die voor non-natives niet altijd even makkelijk te volgen zijn. Wat is bijvoorbeeld ‘Fruit Of The Profane Communion’, een strofe uit Camouflage? Het strak gespeelde, maar compositorisch alle kanten opschietende Camouflage lijkt te gaan over de behoefte om niet te willen opvallen. Dat is dus niet echt gelukt. The Front Bottoms werken momenteel aan de opvolger van het Going Grey album uit 2017.

Chartreuse – Woman, I’m Crazy

Chartreuse is een drie man een één vrouw sterke band uit Birmingham. Het kwartet maakt stemmige muziek in de trant van The National en Nick Cave.

De eerste optredens vonden al in 2014 plaats. De eerste releases stammen uit 2019. De band is dus niet over één nacht ijs gegaan. Dat verklaart de rust van de performance en de hoge kwaliteit van de productie van Woman, I’m Crazy, een stemmige (en autobiografische) song over eenzaamheid en de angst voor waanzin.

De zang en tekst zijn van  Harriet Wilson. Op andere songs op de debuut EP met de opbeurende -maar niet heus- titel, Even Free Money Doesn’t Get Me Out Of Bed tekent  Michael Wagstaff voor beiden. Chartreuse is de naam van een gebergte in Frankrijk, maar ook van een likeur. Waarschijnlijk zal de bandnaam geïnspireerd zijn door het hartverwarmende opkikkertje. Plannen voor een album en/of tour zijn nog niet naar buiten gebracht. Wel is er een platendeal. Er is dus wel degelijk hoop voor Chartreuse.

The Front Bottoms – Camouflage

The Front Bottoms is een vrij ongrijpbare band uit New Jersey. Wat stijl betreft willen hun songs nog wel eens uiteen lopen, van punk naar folk met emo als tussenstation.

De link is dat alle liedjes nogal tekstrijk zijn, veelal slimme lyrics over leven en dood en alles wat daar tussen zit. De bezetting is ook alles behalve statisch. Momenteel zijn er nog maar twee leden over van de band die begon als kwartet. Live zijn meestal er zes Front Bottoms.

Ondanks alle fluctuaties is The Front Bottoms vrij succesvol in de V.S. Daar buiten slaat de band minder aan. Dat heeft alles te maken met die lange lappen tekst waarvan de strekking lang niet altijd even helder is. Wat is bijvoorbeeld ‘Fruit Of The Profane Communion’? Het strak gespeelde, maar compositorisch alle kanten opschietende Camouflage lijkt te gaan over de behoefte om niet te willen opvallen. Dat is dus niet gelukt.

The Front Bottoms werken momenteel aan de opvolger van het Going Grey album uit 2017.

James Righton – The Performer

James Righton is de voormalig toetsenist- zanger van Klaxons, een band die hun rock injecteerde met een stevige dosis dance en alleen al voor het nummer Golden Scans vermelding verdient in de popencyclopedie.

Na drie albums waarvan eigenlijk alleen het debuut naar wens scoorde, hield Klaxons op te bestaan. Righton was de enige van het drietal die muzikaal relevant bleef als platenmaker, componist voor film en theater en als sessiemuzikant/co-writer. Hij werkte o.a. met the Chemical Brothers.

The Performer is de titelsong van zijn tweede album, dat op 20 maart uit gaat komen op het label van Soulwax. The Performance is een sophisticated nummer -met een duidelijke seventies feel- dat wel doet denken aan de vroege Roxy Music. Of aan de nieuwe Arctic Monkeys. Dat laatste is geen toeval. Righton is als gitarist/keyboardspeler te horen op het Tranquility Base Hotel & Casino album van de band van Alex Turner.

 

PS. Mocht je je afvragen waar het intro zou sterk aan doet denken, volgens ons is dat Cold As Ice van Foreigner.

PS2. James is getrouwd met actrice Keira Knightley.

Marcus King – The Well

Marcus King is een 23 jarige zanger-gitarist uit South Carolina die waarschijnlijk nooit een echte hit zal scoren, maar over vijftig jaar nog steeds werk zal hebben.

De jonge King maakt het soort muziek dat zelden hip is, maar nooit ouderwets; een eigen gebrouwde mix van blues, country en soul. Met zijn eerste twee albums sloeg Marcus de V.S. aan de haak. Met zijn 3e, El Dorado gaat hij ook de rest van de wereld aan zijn gelaarsde voeten krijgen. Dat we dat met zo’n zekerheid durven te beweren komt omdat Marcus zijn El Dorado album opnam onder bezielde leiding van Dan ‘Black Keys’ Auerbach.

Op zich is dat geen garantie voor succes, maar het helpt natuurlijk wel. En hoe! Luister maar naar de vier songs die al online staan. Het volledige album volgt 17e. King zal met open armen worden ontvangen door het Americana publiek, door de oude blues boys, de mannen met paardenstaarten en ruitjesoverhemden. Maar ook onder zijn generatie (Z) genoten zal de jonge gitaargod heel wat zieltjes weten te winnen. Ter introductie draaien we het nummer The Well, een uptempo bluesnummer met een monster riff en alle ruimte voor de kleine King om even goed uit te pakken op zijn gitaar.

Concerten: 3 maart Paradiso, Amsterdam. 4 maart popodium Twente/Metropool, Enschede.

 

POM – Down The Rabbit Hole

Hoe gaat het gezegde ook alweer? Je mist meer dan je meemaakt? Wij hebben dus de release -vorig jaar mei al- gemist van de debuutsingle van POM. Een blunder van jewelste, een vlek op ons blazoen. Down The Rabbit Hole is namelijk een debuut om U tegen te zeggen. Een van de beste NL debuutsingles van 2019. Alles klopt, de song, de stem en de sound, die voor een beginnende band opvallend uitgekristalliseerd is. Alsof we met een stel veteranen te maken hebben in plaats van een roedel jonge honden.

‘Fuzzpop uit Amsterdam’ luidt de omschrijving op Facebook. In geval van Down The Rabbit Hole betekent dat een mid-tempo psych-rocksong met een glansrol voor Liza van As en haar prettig overslaande stem en uitstekende bijrollen voor gitaristen Joy Kunst en Luc Siegers. De competente cast bestaat verder uit Michael Josua op bas en drummer Justin Dwarswaard.

Down The Rabbit Hole is geen verkapte sollicitatie om op het gelijknamige festival te mogen spelen (al is dat helemaal geen slecht idee), maar een song die is geïnspireerd door Alice’s Adventures In Wonderland van Lewis Caroll. Net als White Rabbit van de proto-psychedelische rockband Jefferson Airplane.  

De eerste worp van POM is dus al een half jaartje oud. Desondanks gaan we hem gewoon draaien. Want, hoe luidt het gezegd ook alweer? Beter laat dan nooit! 

En we beloven voortaan beter op te letten.