Author: Flip van der Enden

Ocean Grove – SUNNY

Je moet als band van goede huize komen wil je het vertrek overleven van je zanger en leadgitarist. Dat is precies was het Australisch nu-metal-orkest Ocean Grove is overkomen.

Onder het motto, ‘What doesn’t kill you makes you stronger’ herrees er echter uit de as een nieuwe Ocean Grove met een verse gitarist en de bassist als vervanger van de zanger. Natuurlijk kan je niet stellen dat ze dat al veel eerder hadden moeten doen, maar wat nieuwe single SUNNY in ieder geval duidelijk maakt is dat de deserteurs niet worden gemist.

SUNNY is een val maar met de deur in huis metal track, die glanst in de zon. En enigszins aan Cheap Trick doet denken. Wat een groot compliment is. Zou zomaar kunnen dat SUNNY de geboorte inluidt van een nieuw soort metal, Beach metal. Vol verwachting kijken we uit naar een eerste album van Ocean Grove 2.0.

Oliver Tree – Cash Machine 

De eerste IJsbreker van het nieuwe jaar is van een nieuwe artiest. Voor ons dan. In thuisland Amerika geniet Oliver Tree al enige bekendheid als maker van novelty songs en professioneel scooterrijder. Herstel scooterracer. Een Amerikaanse scooter is overigens geen familie van de Vespa, maar een step met een motor.

Het kan zijn dat Olie’s liefde voor de elektrische tweewieler enigszins is bekoeld. Begin vorig jaar namelijk brak hij bij een val allebei zijn polsen. Daar maakte hij het nummer Hurt over, dat een flinke hit werd. In totaal heeft de 26 jarige inwoner van Santa Cruz, Californië 19 songs op zijn naam staan, verdeeld over twee EP’s een een handvol singles.

Cash Machine is zijn meest recente release en wat serieuzer dan de rest. Daarin zit vaak een cartoonesk element verwerkt passend bij zijn -laten we zeggen- opvallende uiterlijk. Ollie heeft een bloempotkapsel en draagt meestal fel gekleurde nylon vrijetijdskleding. Stel je het lijpe broertje voor van Jim Carrey. Het lijkt alsof hij niet kan kiezen tussen de rol van lolbroek of enigszins maffe indie-artiest. Als het aan ons ligt kiest hij natuurlijk voor het laatste en is Cash Machine een belangrijke stap in die richting. Als meneer Tree zo nodig wil blijven stunten en de clown uithangen mag hij dat blijven doen in de door hem zelf geregisseerde en erg grappige clips.

The HARA – FYI

The HARA is een drie EP’s oud rocktrio uit het Britse Lancashire. Zoals het Generatie Z’ers betaamt trekken ze zich nada aan van genrescheidingen en stijlverschillen en laten ze zich net zo makkelijk inspireren door oerrockers als AC/DC en Guns ‘n’ Roses, millennials als Arctic Monkeys en Panic At The Disco of relatieve nieuwkomers als Nothing But Thieves en The 1975. Plus alles wat daar aan vooraf ging, tussen ligt en na kwam.

Is originaliteit je belangrijkste criterium? Lees dan niet verder. Hou je van onstuimige rock met een melodieus randje, met verve gebracht zonder rekening te houden met de buren? Dan is The Hara je band.

Laatste single FYI heeft alles wat de jonge honden zo bijzonder maakt. Het nummer begint met een solo piano-intro dat zo’n halve minuut duurt. Lang genoeg om te kijken of je wel het goede nummer hebt opgezet. Daarna breekt het geweld los in de vorm van een dikke saus van bas drums en gitaren. Zanger Josh Taylor worstelt zich makkelijk boven het geraas uit met een stem die in zijn lenigheid aan die van Freddie M. doet denken. In de laatste halve minuut gaat alles nog even in de overdrive. Na 3.32 is het plotseling doodstil en zit er niks anders op dan op repeat te drukken. 

Die HARA daar gaan we nog een hoop lol aan beleven.

The Voidz – Did My Best

Begin dit jaar namen The Voidz, voorheen Julian Casablancas & The Voidz twee songs op met Mac DeMarco en het Australische multitalent Kirin J Callahan in de controlekamer. Eind mei verscheen de eerste, het experimentele ‘The Eternal Thao’, vorige week de tweede.

Did My Best is een beschouwend lied over ”nostalgia and not giving a shit about it personaly”. Fans en andere goede verstaanders horen in de uitleg Casablanca’s frustratie altijd maar te worden gezien als het mannetje van The Strokes en niet als autonoom mens of muzikant.

De toon van Did My Best is echter eerder berustend dan opstandig. De nieuwe single van The Voidz is een in gitaar gedrenkte classic style rockballad, die netjes binnen de lijntje blijft. Tot vlak voor het einde. Dan gaat de autotune aan en herkennen we The Voidz weer als band, die graag  de bekende weg verlaat. Van een nieuw, derde album is nog geen sprake. Net zo min overigens als van album 6 van die andere band van Julian Fernando Casablancas. 

While She Sleeps – FAKERS PLAGUE

Als metalband kan je geen betere thuishaven wensen dan Sheffield, een stad die al sinds het begin van de 20ste eeuw wordt geassocieerd met staal, stainless steel om precies  te zijn.

Het soort metal dat While She Sleeps smeedt heet metalcore. Simpel gezegd is dat een amalgaam van alle mogelijke soorten metal. Liever dan met woorden uitleggen wat voor soort herrie While She Sleeps precies produceert verwijzen we je naar nieuwe single FAKERS PLAGUE.

Waren de songs van het eerder dit jaar verschenen vijfde album al niet voor de poes. Met FAKERS PLAGUE doen de mannen er nog een schepje bovenop. FAKERS PLAGUE is ruim vier minuten gitaargeweld, op hol geslagen computers en een ritmesectie die hogere wiskunde heeft gestudeerd. Daar boven uit torent een opgewonden Lawrence ‘Loz’ Taylor met een welgemeende tirade tegen hypocrisie. 

Concert: 23 januari Melkweg/Max, Amsterdam.

MGMT – In The Afternoon

Eindelijk vrij! Na tien jaar en vier albums is MGMT eindelijk verlost van hun wurgcontract bij de Japanse mediagigant Sony. 

Je zou denken dat het duo hun vers verworven vrijheid zou vieren met een experimenteel werkje dat op geen enkele manier voldoet aan het commerciële stramien dat hun oude label hen wilde opleggen. Maar dat valt dus reuze mee.

In The Afternoon, de eerste release op hun eigen MGMT label is een onverholen ode aan de Eighties. Goth Indie pop, naar model van Echo & The Bunnymen is de meest gehoorde vergelijking. Andrew VanWyngarden en Ben Goldwasser doen nu gewoon lekker waar ze zelf zin in hebben en momenteel is dat dus terugblikken naar de muziek uit het decennium waarin ze zijn geboren.

Hoe hoog de nood was kan je uit de tekst opmaken, ”The Sunlight Stopped Coming Thru And We Lost The Game, Who’d Guessed It Would Feel This Way Like A Kid In A Candy Store”. Over een nieuw album nog geen nieuws. In maart verschijnt In The Afternoon op 12 inch met nog een ander nieuw nummer. Bestellen kan nu alvast op MGMT

 

Shopping – Initiative

Hoezo 80’s? De poging van Shopping om de stokkende new wave van acts als The B’52, vroege Talking Heads en Nervous Rex te doen herleven is zo geslaagd dat als we hadden beweerd dat Initiative uit 1981 stamt je het ook had geloofd.

Nadere beluistering leert dat de sound net even wat gepolijster is dan toen en het instrumentarium helemaal van deze tijd. Maar het trio uit Glasgow kent zijn klassiekers zullen we maar zeggen. Initiative is de leadsingle van het vierde album van Rachel, Andere en Billy. Die dus al een tijdje bezig zijn. Sinds 2012 om precies te zijn. Tot nu toe is succes uitgebleven, maar het geluk lijkt Shopping nu toch eindelijk toe te lachen. De teller op Spotify loopt snel op en de reacties op Youtube zijn positief en internationaal. Het nieuwe album van Shopping gaat ‘All Or Nothing’ heten en op 7 februari uitkomen.

The Districts – Hey Jo

De ontbrekende e geeft al aan dat de Jo van The Districts een andere is dan die van Jimi Hendrix. Om verwarring definitief te voorkomen. De Jo van The Districts is een meisje en heeft geen gun in haar hand. De titel verwijst ook niet naar de klassieker van Hendrix, maar naar Hey Joe van de onlangs overleden ‘naïeve ‘ singer-songwriter Daniel Johnson, een belangrijke inspiratiebron van de band uit Pennsylvania. 

Zanger Rob Grote zegt over de tweede single van het nieuwe album van zijn band dat Hey Jo gaat over een nieuwe liefde in een wereld waarin de problemen zich opstapelen. Dit thema illustreert de periode van onrust en onzekerheid waarin Grote tot voor kort verkeerde. Hij heeft zich zelfs afgevraagd of hij nog wel moest doorgaan met muziek maken. Dat Hey Jo  toch is uitgekomen en dat er een releasedatum is voor het nieuwe album (I’m Not Going Anywhere, 13/3) van The Districts geeft aan dat hij zijn twijfels voorlopig heeft overwonnen.

In plaats van zijn muze de rug toe te keren, bleek muziek maken juist deel van de oplossing. Niet eerder drukte Grote zo nadrukkelijk stempel op het schrijf en opnameproces, maar niemand die daar moeite mee had. Met zijn statige tempo, galmende gitaren en ver klinkende zang klinkt Hey Jo anders dan we van The Districts zijn gewend, maar niet minder boeiend of overtuigend. The Districts is en blijft een van de betere bands van de jaren 10 en zo te horen ook van de jaren 20.

Concert: 7 mei Ekko, Utrecht.

Queens Pleasure – Big Boys Loan

Het klinkt altijd zo lullig om te zeggen die en die is de Nederlandse Arctic Monkeys of de Hollandse Strokes, want elke band streeft er naar om uniek en eigen te klinken. Maar je moet toch ergens beginnen en Queen’s Pleasure is zo vers dat hun invloeden nog goed hoorbaar zijn.

De Amsterdamse band was één van de zo niet dé ontdekking van Popronde 2019. Als Queen’s Pleasure de bühne opkomt denk je even te maken te hebben een stel hobbyrockers. Alleen de bassist ziet er een beetje normaal uit. De rest zit strak in het pak. Alsof ze rechtstreeks van kantoor komen. Maar dat blijkt de tactiek van het verkeerde been. Zodra de band begint te spelen slaat de bliksem in en wordt er net zo lang gerockt tot het spreekwoordelijk dak er af is.

Als je eerste kennismaking met Jur, Trinna, Prince Jelly en Sal in een kroeg of in een club was, kan Big Boys Loan in eerste instantie een beetje tam overkomen. Maar na een paar draaibeurten herken je wel degelijk de band die je (bijna) deed stagediven. Nieuwkomers horen meteen een uitstekende debuutsingle, een lekker nonchalant gezongen rocksong met een hyperactieve gitarist, een alom aanwezige drummer en een punky refrein. God Save Queen’s Pleasure!

Concerten: 2 januari Indiestad Nieuwjaarsborrel. Paradiso, Amsterdam. 15 januari ESNS. Groningen. 16 januari Melkweg, Amsterdam (support Inhaler/uitverkocht). 24 januari Loburg Live Rocks, Wageningen.

Gerry Cinnamon – The Bonny

Ontdek je een nieuwe artiest blijkt hij al een miljoenenpubliek te hebben! Dat overkwam ons met Gerry Cinnamon. Gerry Cinnamon is de artiestennaam van Gerard Crosbie uit Glasgow.

Crosbie/Cinnamon is een troubadour oude stijl, man met gitaar en een rekje voor zijn mond waarin zijn mondharmonica zit geklemd. Net als de jonge Dylan dus, een duidelijke invloed. Zijn songs klinken alsof ze al eeuwen rondzingen, maar de goedgemutste Cinnamon schrijft zijn folksongs zelf. En zingt ze zoals hij gebekt is met een zwaar Scots accent. Stel je een éénmans Proclaimers voor en je bent warm.  

The Bonny -vreugdevuur betekent dat- is een mooi eindejaarslied. Cinnamon maakt een ‘bonny for the people that you loved and lost, that you never got to tell goodbye‘.

Voordat de nu 35 jarige singer-songwriter het solopad op ging was hij actief in verschillende bands in het Schotse indie-circuit. Een daarvan heette The Cinnamons. De naam is dus blijven plakken. Cinnamon’s debuutalbum verscheen in 2017. The Bonny is het titelnummer van zijn tweede langspeler die op 10 april uitkomt. In mei begint hij aan zijn Britse stadion! tour. Over shows in Europa is nog niets bekend.