Junodream – Nobody Wants You

Andover is een slaperig stadje in het Engelse graafschap Hampshire dat slechts één keer opduikt in de pophistorie. Als thuishaven van The Troggs, je weet wel van Wild Thing. Daar kan nu een tweede naam aan worden toegevoegd, die van Junodream.

Natuurlijk is het nog veel te vroeg om de beginnende band een rol in de popgeschiedenis toe te dichten. Maar Junodream heeft de potentie en ambitie, twee voorwaarden om geschiedenis te kunnen schrijven. De vijf bandleden kennen elkaar al sinds de middelbare school. Ze hebben eerst keurig hun studie afgemaakt alvorens zich serieus op de band te richten. Geïnspireerd door bands als Radiohead, Pavement en Pink Floyd heeft Junodream rustig de tijd genomen om een eigen geluid te ontwikkelen. Die sound wordt bepaald door twee gitaristen, een uitstekende zanger en een lenige ritmesectie.

Verkast naar Londen is Junodream snel uitgegroeid tot een live-attractie van de eerste orde. Behalve een uitlaatklep voor muzikaal talent is de band ook een manier om te ontsnappen aan het maatschappelijke gareel van huisje boompje beestje. Daar gaan de teksten over, de angst ongelukkig te worden in een baan die niet bevalt en de druk van schulden en verplichtingen. Inderdaad een serieuze band dat Junodream. Serieus goed ook.

Modest Mouse – Ice Cream Party

Hoe hij het doet is een raadsel, maar al bijna dertig jaar weet Isaac Brock te boeien. Misschien is zijn geheim wel heel simpel, je publiek niet overvoeren. Sinds de geboorte van Modest Mouse in Issaquah, Washington in 1992 heeft de band maar zes albums uitgebracht. Regelmatig vers bloed kan ook een rol spelen. In de loop der jaren hebben veertien muzikanten zich voor langere of kortere tijd een Modest Mouse mogen noemen.

Wat het geheim van de smid ook moge zijn, feit is dat nieuwe Modest Mouse single, Ice Cream Party weer een schot in de roos is. Het feestje in huize Brock is een party voor hippiekinderen. Veel hinder van het feest zullen de buren niet ondervinden, want wild wordt het nergens. Het tempo van Ice Cream Party is van het kabbelende soort en Brock verheft geen moment zijn stem. De hook komt van een spacey orgeltje, verder horen we violen, een omfloerste drum, fluiten, een sitar en gitaren in alle soorten een maten. Na zes minuten komt er een dromerige einde aan de derde single die Modest Mouse dit jaar heeft uitgebracht.

 

Spaceface – Panoramic View

Een raar plaatje dat Panoramic View van Spaceface. En daar houden we wel van. Afgaand op de rubberen bas zou je geneigd zijn te denken dat Spaceface van de funk is. De spacey samenzang zet je weer op een ander been, dat van de psychedelische pop.

Als je weet dat Spaceface de bijband is van Jake Ingalls, in het dagelijks leven gitarist bij Flaming Lips dan valt alles op zijn plek. Panoramic View is het uithangbord van het tweede Spaceface album dat volgend jaar het daglicht zal zien. Even leek het erop dat de carrière van Spaceface na twee EP’s en een album zou eindigen. Ingalls had last van een acuut writersblock, maar zijn creatieve bloed is gelukkig weer gaan stromen. Hoewel behoorlijk gestoord is Panoramic View makkelijker te behappen dan de doorsnee Flaming Lips song en met zijn voornoemde funky bas zeer geschikt voor feesten en partijen. Zeker als er naaste alcohol ook paddothee wordt geschonken.

Dogleg – Fox

Fox, de nieuwe single van Dogleg is harder, faster en stronger dan wat de band tot nu toe heeft klaargespeeld. Nu is dat nog niet heel veel. Dogleg komt nog maar net kijken. Op de kerfstok staan twee EP’s plus de nieuwe single. Maar Fox is op alle fronten een verbetering en een song die schreeuwt om aandacht.   

Dogleg komt uit Detroit, Michigan, de stad van Iggy & The Stooges en MC5. En dat willen ze weten ook. Dogleg is dus van de punk, maar dan niet van de nihilistische of primitieve tak en ook niet van de post punk, maar van het soort punk dat dienst doet als uitlaatklep voor opgekropte woede en ongedefinieerde onrust.

Met zijn straffe tempo, loden gitaren en gietijzeren rime sectie is Fox uitermate geschikt om op te pogoën, slamdancen en stagediven. Moe en vol blauwe plekken, maar voldaan keren de fans na een concert huiswaarts. Tenminste dat nemen we aan, want we hebben nog niet in de gelukkige omstandigheid mogen verkeren om jonge hondenroedel in hun Habitat Naturalis te mogen aanschouwen. Maar dat Dogleg er live een feestje van maakt, is wel duidelijk. Check de clip maar. 

King Nun – Black Tree

De naam King Nun zingt al een tijdje rond als zijnde een van de opwindendste nieuwe bands van de Britse indie-scene. De zes singles die het kwartet vorig jaar heeft uitgebracht zijn veelbelovend en laten een positieve ontwikkeling horen, maar het zijn de live shows die tongen los maken.

Nu is er een album dat kan tippen aan de live-reputatie van King Nun. Bandnaam en album titel Mass kamen duidelijk dat we hier niet met een clubje lolbroeken te maken hebben.  Zanger Theo Polyzoides plaats zijn band in de traditie van alternatieve Amerikaanse acts als (de jonge) Dylan, Richard Hell & The Voidoids en vooral R.E.M. Zelf doet hij vaak aan (de jonge) Bowie, maar dat zal zijn Londense accent zijn.

Black Tree is een goed gekozen lokker voor het album, een rocktrack als een dreigend onweer. Je weet niet wanneer de bui losbarst, maar dat het gaat spoken lijdt geen twijfel. ‘Like Spiders Racing Into The Sky’ luidt het repetitieve refrein. De verlossing komt in de vorm van een instrumentaal coda. Waar Black Tree precies over gaat is niet helemaal duidelijk, maar een kerstliedje is het niet.

Jake Bugg – Kiss Like The Sun

Jake Bugg heeft de blues. Nou ja een beetje dan. Erg down klinkt de 25 jarige rocker uit Nottingham niet op Kiss Like The Sun. Het tempo is up en de sfeer is eerder stoer dan verdrietig.

Ondanks het bluesy karakter van Kiss Like The Sun klinkt Jake niet heel anders dan we van hem zijn gewend. De pijlers waarop zijn sound rust zijn en blijven zijn akoestische gitaar en indringende stem. In dit geval aangevuld met een fijne slide  De nieuwe single is dan ook eerder een aanvulling op zijn vanouds al rootsy stijl dan een nieuwe richting. Jake legt momenteel de laatste hand aan zijn vijfde album. Dat doet hij onder begeleiding van hitproducer Andrew Watt (Cardi B). Releasegegevens volgen a.s.a.p.

Hazel English – Shaking

Ze heet English komt uit Australië, maar klinkt zo Amerikaans als maar kan. Of om precies te zijn Californisch.

Drie jaar geleden debuteerde Hazel English met Never Going Home, een zon gebleekte popsong, die klonk alsof hij was geschreven door een Papa gezongen door een Mama en geproduceerd door een Beach Boy. Dat de formule na zo’n dozijn singles nog steeds niet sleets is, laat Hazel horen op  Shaking. Haar nieuwe single wordt aangezwengeld door een slidegitaar, die later nog een paar keer prominent terug komt. De beat is hypnotisch en de sfeer licht psychedelisch. Groovy man, zouden ze zeggen in de sixties.

black midi – 7-Eleven

black midi is wat je zou kunnen noemen een typische journalistenband. Het Britse kwartet wordt steevast omhoog geschreven -zeg maar gehypet- uiteraard door de Engelse pers, maar ook door de Nederlandse.

Veel effect op hun bekendheid lijkt dat nog niet te hebben. Hun muziek wordt maar met mate gestreamd en vooralsnog speelt de band alleen in bescheiden zaaltjes. Dat komt o.a. omdat hun complexe post-rock niet erg radiovriendelijk is, laat staan hitgevoelig. Zo valt een belangrijk promotiekanaal af. Maar, wat niet is kan nog komen.

Nieuwe single 7-Eleven bijvoorbeeld is al een stuk minder ‘uneasy listening’ dan de tracks op debuutalbum Schlagenheim. Ironisch genoeg is dat omdat zanger Geordie Greep dit keer niet zingt, maar de tekst voordraagt. Om die reden doet de nieuwe single van black midi sterk aan The Smile denken van het Rotterdamse Lewsberg. Een andere parlando punksong. Denk echter niet dat black midi een knieval doet voor de commercie. 7-Eleven eindigt in de gecontroleerde chaos, die het handelsmerk is van de band. Maar dan nog  blijft het nummer binnen de perken van een popsong en valt de schade aan de trommelvliezen mee.

 

 

 

The Homesick – I Celebrate My Fantasy

The Homesick haalde eerder deze maand de (inter)nationale pers met het bericht dat de band is getekend door een Amerikaans label. En niet zomaar een label, maar Subpop de platenmaatschappij die het debuutalbum van Nirvana uitbracht en nog steeds een speler van belang is met acts als Father John Misty, Beach House en Rolling Blackout Coastal Fever.

I Celebrate My Fantasy is de eerste vrucht van de samenwerking tussen de Dokkumer band en het Amerikaanse label. Horen we verschillen? Wat stijl betreft niet zo. The Homesick maakt nog steeds muziek die zich moeilijk in een hokje laat duwen, rusteloze postpunk, die in geval van I Celebrate My Fantasy wel aan de 80’s band XTC doet denken. Verschil is er wel in wat de Amerikanen production values noemen. Op I Celebrate My Fantasy klinkt The Homesick beter dan ooit: helder, fris en edgy. Halverwege is er een solo van een rock vreemd instrument waarin wij een klarinet menen te herkennen, maar het kan ook een hobo zijn. Of een fagot. Op 7 februari volgt het nieuwe, tweede album van Jaap, Erik en Elias, The Big Exercise.

Concerten: 28 februari Merleyn, Nijmegen. 5 maart Paradiso, Amsterdam. 6 maart Worm, Rotterdam. 7 maart EKKO, Utrecht.

Wye Oak – Fortune

 Wye Oak was even wereldberoemd dankzij hun hit Civilian. In de tien jaar daarna is het ze nooit meer gelukt om ook maar in de buurt te komen van dat ene succes. Het duo uit Baltimore afschrijven als one hit wonder is echter zeer onverstandig.

Civilian mag dan wel hun bekendste songs zijn. Het is zeker niet hun enige goede nummer en misschien niet eens hun beste. Na een jaar waarin Andy Stack en Jane Wasner elkaar nauwelijks hebben gezien. Jane was op stap met Bon Iver als lid van zijn backingband en Andy heeft zijn eerste soloalbum uitgebracht, hebben ze de draad weer opgepakt en zijn ze begonnen aan wat het zevende Wyes Oak album moet gaan worden. Details zijn er nog niet maar aangezien de band hun tournee voor 2020 al grotendeels heeft geboekt lijken de opnames voorspoedig te verlopen.

Dat blijkt ook uit de nieuwe single. Fortune is Wye Oak ten voeten uit, dromerige indiepop met een folkie inslag en een psychedelische randje. Jane heeft een prachtige stem en Andy weet hoe je een song moet aankleden. Een Greatest Hits album van Wye Oak mag dan vrij kort zijn, hun Best Of kan worden uitgebreid met alweer een ijzersterke track.