Author: Flip van der Enden

The Driver Era – The Kiss

Ja de stem van Ross Lynch van The Driver Era lijkt opvallend veel op die van Robert Smith van The Cure. Is dat een probleem? Absoluut niet. 

The Driver Era is een duo bestaande uit Ross en zijn broer Rocky. Voor hun doorstart als The Driver Era vormden ze samen met broer Riker, zus Rydell en halfbroer Ellighton Ratliff de familieband R5. De Lynch clan komt uit California. Alle Lynch-jes acteren ook. Ross (23) tot nu toe met het meeste succes.  Zijn bekendste rol is die van het vriendje van Sabrina in de Netflix-serie Chilling Adventures Of Sabrina.

In juni kwam het debuutalbum uit van The Driver Era, X. Daarvan is The Kiss aangewezen als single. Door de stem van Ross doet The Kiss dus sterk aan The Cure denken, maar dan met een heleboel haast, een synthetische beat en een vleugje soul. De andere song op X zijn heel andere koek, een soort indie funk, maar eveneens te opgefokt en onrustig voor de mainstream.

Ross en Rocky willen als muzikant liever niet in een hokje worden gestopt. Ze zeggen dan ook genreloze muziek te maken. Genreloos, maar zeker niet klotenloos en al helemaal niet hopeloos.  

Concert: 2 juni Paradiso Noord, Amsterdam.

FEET – English Weather

FEET loopt zich al een tijdje warm om zich van local heroes te upgraden tot internationale attractie. Een song als English Weather zal daar zeker bij helpen.

FEET rockt retro. De invloeden verschillen per nummer op hun debuutalbum, ‘What’s Inside Is More Than Just Ham’, maar zijn uitzondering Brits. Het vijftal bundelde hun krachten op de universiteit van Coventry waar ze klaarblijkelijk ook popgeschiedenis hebben gestudeerd. Je hoort echo’s van bands als The Beatles, XTC en Blur of zoals op de single English Weather van de bands die rond 1990 Manchester op stelten zetten met een mix van rock en pillen. Denk Stone Roses en Happy Mondays. Waarschijnlijk heeft FEET niet de hedonistische levensstijl van die bands overgenomen. De bandleden hebben namelijk eerst netjes hun studie afgemaakt alvorens zich in het rock ‘n’ roll leven te storten. Dus mocht het rocken niet lukken dan hebben ze altijd nog een diploma achter de hand. Vooralsnog is er echter geen reden om aan te nemen dat FEET zal falen. Integendeel, songs als English Weather en debuutsingle ‘Pretty Thieving’ duiden op een grote potentie.   

Concert: 3 december Paradiso, Amsterdam.

Desert Sessions – Crucifire

Na 16 jaar heeft Josh Homme eindelijk weer eens een feestje gegeven in zijn studio in de Joshua Tree woestijn. Vorige bijeenkomsten van de QUOTSA voorman en zijn muzikale vrienden leverden vreemde tot fijne albums op met als voorlopig hoogtepunt ‘Desert Sessions Vols 7 & 8′.

Maar, de nieuwe Sessions Vols 11 & 12 mogen er ook zijn. Rond het virtuele kampvuur van de Rancho De La Luna studio treffen we deze keer o.a. Billy Gibbons van ZZ Top, Les Claypool van Primus, Stella Mozgawa van Warpaint en Mike Kerr van Royal Blood. De laatste zingt het als single afgevaardigde Crucifire. Vergeleken met tracks van Royal Blood en zeker Queens Of the Stone Age klinkt Crucifire wat ruw en gehaast, maar dat is juist de charme van de sessies onder de sterrenhemel.

Wel jammer is dat de track na één en driekwart minuut al weer is afgelopen. Het hele album duurt niet veel langer dan een half uur. Maar beter iets dan nooit en er staan nog meer geslaagde -losse polsrock met woestijnzand tussen je tenen- tracks op het album. Nu maar hopen dat we niet weer negen jaar moeten wachten op het volgende feestje tussen de cactussen. Homme’s 50ste verjaardag in 2023 zou een mooie aangelegenheid kunnen zijn. Eerder mag natuurlijk ook. 

Black Marble – Private Show

Private Show komt van Bigger Than Live, het derde en -als we de recensies mogen geloven beste album van Black Marble.

De band -inmiddels gereduceerd tot een eenmanszaak- maakt het soort synth-pop dat wel coldwave wordt genoemd. Dat betekent dat mensen die niet van bands houden als New Order, The Cure en Depeche Mode niet verder hoeven te lezen.

Mister Black Marble, Chris Stewart ambieert dus (g)oude tijden te laten herleven. Maar waar het voor de pioniers behelpen was met logge apparaten, die vaak nog monofoon waren ook hoeft Stewart alleen maar zijn laptop te openen. Bij wijze van spreken dan. Techniek kan geen gebrek aan talent verhullen. En talent heeft Black Marble zeker. Al is het maar voor het maken van tracks waar OMD toendertijd een moord voor zou hebben gegaan.

beabadoobee – Space Cadet

beababoobee – je schrijft het met kleine letters- is het alias van Bea Kristi, een 19 jarige, momenteel groen harige singer-songwriter uit Londen met Filipijnse roots. Het componeren gaat Bea makkelijk af. Ze heeft sinds haar debuut in april vorig jaar al meer dan 30 songs online gezet.

Aanvankelijk maakte ze slaapkamermuziek, kleine autobiografische luisterliedjes. En met succes. beabadoobee trekt maandelijks anderhalf miljoen luisteraars op Spotify. Maar sinds kort is ze ingeplugd en rockt ze onder invloed van 90’s acts als Pavement, Elliott Smith en Sonic Youth. Een van haar songs heet ‘I Wish I Was Stephen Malkmus’. De Pavement zanger voelde zich vereert en heeft contact gezocht met zijn Britse fan. Space Cadet is het titel en prijsnummer van de nieuwe EP en met zijn markante contrast tussen lieve meisjesstem en giergitaren kenmerkend voor beabadoobee nieuwe stijl.

Tame Impala – It Might Be Time

De zaak Tame Impala krijgt een nieuwe wending met de release van It Might Be Time. De band van Kevin Parker vertegenwoordigde de absolute top van de neo-psychedelica golf die eerder dit decennium los barste.

Op een gegeven moment echter introduceerde Parker een beat die steeds disco-achtigere vormen aannam. Zozeer zelfs dat Tame Impala er van werd verdacht te lonken naar de mainstream. Zou na Coldplay en Muse nu ook Tame Impala overlopen naar het kamp van de vijand? Met recente releases als Borderline en Patience gooide de band alleen maar olie op het vuur.

Fans van het eerste uur kunnen opgelucht adem halen. It Might Be Time zet die lijn niet voort. De nieuwe single is begint weliswaar met een pianointro dat je inspireert om Dreamer van Supertramp te gaan zingen, maar wat volgt is prettige chaos.  Met zijn gekke geluidjes en stereo-effecten lijkt It Might Be Time eerder gemaakt voor de koptelefoon dan voor de radio. Laat staan de dansvloer. Meer Todd Rundgren dan Bee Gees, zeg maar.

Kortom de verwachtingen voor het nieuwe album, dat op Valentijnsdag 2020 uit moet komen onder de titel ‘The Slow Rush’ kunnen weer iets worden opgeschroefd.

Feeder – Criminal

Feeder is al een tijdje bezig, sinds 1991 om precies te zijn.  Maar als je dat niet weet en je hoort Criminal zou je zweren van doen te hebben met een stel jonge honden dat net uit de kennel is ontsnapt.

De nieuwe single van de band uit Wales rockt als een op hol geslagen heimachine. Dat Feeder niet net komt kijken, hoor je af aan de solide song en het hoge spelniveau. Opvallend is dat Criminal niet op het redelijke recente Tallulah album staat, en ook niet op een van de tien oudere albums Helemaal nieuw dus. Doe er je voordeel mee.

Concert: 28 november Tolhuistuin, Amsterdam.

Orville Peck – Dead Of Night 

Ons veldverkenners kwamen vorig weekend terug van London Calling laaiend enthousiast over het optreden van Orville Peck. Prima show, toffe muziek! We hadden Peck al wel gespot begin dit jaar, maar geen songs van hem op de playlist gezet.

Peck & co produceren namelijk een nogal ongebruikelijk geluid. Dead Of Night bijvoorbeeld klinkt als Twin Peaks -de tv serie niet de band- meets Roy Orbison. Bijna opera-achtige countryrock dus met zo’n karakteristieke ‘twang’ gitaarsound, die je misschien kent van Chris Isaak of de western soundtracks van Ennio Morricone. Live gaan Peck en de zijnen gekleed in kostuums, die nog het meest aan een SM versie van The Lone Ranger doen denken. Maar live ook valt alles op zijn plaats en als je uiteindelijk berust in de exotische/erotische aanpak hoor je dat Orville Peck zijn stijl tot in de puntjes beheerst, dat hij ongewoon goed kan zingen en dat Dead Of Night een uitstekend nummer is. Beetje gek dat wel, maar in de muziekwereld is gek dus goed. 

Concert; 2 november Take Root Festival, Groningen.

Tape Toy – Dance Till Your Legs Hurt Baby

Tape Toy live is altijd een feestje. Ook op plaat doet de band het prima. De vraag is dan ook niet of Tape Toy doorbreekt, maar wanneer.

Nieuwe single Dance Till Your Legs Hurt Baby brengt dat moment weer wat dichterbij. Het is een wervelende rocktrack met de voor Tape Toy zo kenmerkende positieve energie. Maar -en dat geldt misschien nog wel meer voor b-kant Freak Show– dit keer komt ook de melodieuze kant van de band goed uit de verf. En dat staat ze goed. De productie is wat minder compact, waardoor er details opvallen als een galmpje hier en een gek gitaartje daar. Van een nieuwe richting is nog niet echt sprake, maar dus wel van ontwikkeling.  In een goede richting.

Concerten: 14 november Grenswerk, Velo support van Indian Askin. 6 december Gigant, Apeldoorn. 12 december Luxor, Arnhem support van Indian Askin. 13 december Paradiso, Amsterdam.

 

Beck – Uneventful Days

Beck‘s breedte is bewonderenswaardig. Helaas slaat hij ook wel eens de plank mis. Laten we het anders formuleren. Beck Hansen brengt regelmatig muziek uit, die hit-behoevend lijkt, gemaakt met oog op succes. Niks mis mee, en we gunnen hem een happy banker, maar als we mogen kiezen horen we liever de man van Mellow Gold, Odelay en Sea Changes dan die van Colors, zijn laatste en helaas misschien wel succesvolste album.

Nieuwe single Uneventful Days houdt het midden tussen Beck de denker en Beck de danser. De track is 100% elektronisch, maar is met zijn melancholieke nasmaak beter geschikt voor gebruik in huis en tuin dan op de dansvloer. Of de rest van het nieuwe Beck album ook aan de indie-vriendelijk kant blijft kan je je afvragen, want Beck produceerde de plaat met Pharrell, de Midas van de muziekwereld. Want alles wat hij aanraakt verandert in goud. Hoe dan ook, er is een nieuwe Beck in aantocht, en minsten één nummer daarvan is dus prima te doen.