Author: Flip van der Enden

The Blue Stones – Shakin’ Off The Rust

The Blues Stones is een duo uit Canada dat succesvol aan de weg timmert met een stevig soort rock waar geen greintje vet aanzit. Dat komt omdat ze maar met zijn tweeën zijn, maar het is ook een artistieke keuze om de songs tot op het bot te benen.

Mocht je het debuut album van The Blue Stones, het vorig jaar verschenen Black Holes hebben gemist, dan is Shakin’ Off The Rust een goed instappunt, De nieuwe single dekt de lading van Tarek Jafar en Justin Tessier helemaal. Een bluesy begint krijgt na anderhalve minuut een energie injectie. Daarna wordt wat gas terug genomen waarna alsnog de muzikale pleuris uitbreekt.

Bands als Royal Blood, Rival Sons en ook Black Keys mogen zich best een beetje zorgen maken, want ze hebben er met The Blue Stones een serieuze concurrent bij gekregen. Hoe serieus weten we eind deze maand als de band op London Calling heeft laten zien wat ze live in hun mars hebben.

Concert: 26 oktober London Calling, Paradiso, Amsterdam.

Iggy Pop – Loves Missing

De berichten dat Iggy Pop zich zou hebben terug getrokken om zijn oude dag in gepaste rust te vieren, zijn sterk overdreven om niet te zeggen onwaar.

Na zijn succesvolle tour met Josh Homme heeft hij weliswaar laten doorschemeren het wat rustiger aan te willen doen, maar ook Iggy’s bloed stroomt waar het niet gaan kan. Dus treedt de levende rock ‘n’ roll legende nog regelmatig op. En heeft hij een nieuw album uit. Zijn 18e. De plaat heet ‘Free’, waarschijnlijk om aan te geven dat hij nu echt alleen nog maar naar zijn eigen pijpen danst.

Niet dat Iggy zich vroeger veel van anderen aantrok, maar nu voelt hij zich niet alleen artistiek, maar ook financieel vrij. Zijn samenwerking met de voorman van QUOTSA heeft hem namelijk geen windeieren gelegd. Iggy is al eerder niet onbemiddeld geweest, maar toen vond hij op weg naar de bank vaak een dealer op zijn pad. Nu is hij ouder en wijzer en clean.

En geïnspireerd. ‘Free’ is met afstand zijn veelzijdigste album ooit. Op de plaat staan jazzsongs, spoken-word en ambient nummers, een waarschuwing tegen internet porno en een track die niet had misstaan op één van de twee meesterwerken, die hij midden jaren zeventig opnam onder toeziend oor van David Bowie, The Idiot en Lust For Life.

Loves Missing is Iggy op zijn ontblote bovenlijf geschreven door Leron Thomas, een jazz trompettist die tekent voor het gros van de songs op Free. Halve Iggy fans zullen in de war raken van de grote variatie in stijlen en stemmingen op ‘Free’, maar als het album één ding duidelijk maakt dan is het dat de inmiddels 72 jaar geleden in Muskegon, Michigan geboren James Osterberg zijn lust for life nog lang niet is verloren.

 

Elbow – White Noise, White Heat

Lou Reed zong ooit White Light White Heat. Elbow gaat voor White Noise, White Heat. Het is de titel van de laatste single van ‘Giants Of All Sizes’, het nieuwe album van de band uit Manchester.

De stem van Guy Garvey verraadt dat we hier met Elbow te maken hebben, maar de sfeer en opzet van het White Noise, White Heat wijken flink af van de bekende formule van gedragen ballades. De opvolger van Dexter & Sinister en Empires heeft een gejaagd ritme, dreigende blazers en een spooky orgeltje. White Noise, White Heat zou niet misstaan op de soundtrack van een horrorfilm. ‘I Just Wanna Get High’ zingt Guy bijna smachtend, maar dat zit er even niet in.

‘Giants Of All Sizes’ is album acht van Elbow. Veel bands zijn dan al over hun hoogtepunt heen. Elbow dus niet, artistiek niet, maar ook niet wat populariteit betreft. De band speelt op 24 maart hun grootste Nederlandse show ooit in de Ziggo Dome. De kaartverkoop is begonnen.

Donna Blue – Desert Lake

Het is niet overdreven te stellen dat Desert Lake de beste track van Donna Blue is tot nu toe.

Het vele spelen heeft de band duidelijk goed gedaan, want behalve een ijzersterke compositie en een prachtig arrangement valt Desert Lake ook op door de flair en het zelfvertrouwen waarmee het wordt uitgevoerd. Ging het liefdesduo voorheen voor ideeën en inspiratie te rade bij filmmaker David Lynch, voor Desert Lake legden ze hun leergierige oor te luister bij Ennio Morricone en dan met name de muziek die de befaamde componist schreef voor de klassieke spaghetti westerns van Serge Leone.

Het is niet langer de vraag of Donna Blue gevraagd gaat worden de score van een film te schrijven, maar wanneer. 

Concert: 25 oktober Under Your Skin fest. TivoliVredenburg, Utrecht.

Skeggs – Save It For The Weekend

Skeggs is de zoveelste gitaarband uit Australië met volgers in andere delen van de wereld. Het trio heeft minstens twee ‘modern classics’ op hun naam staan met L.S.D. en Up In The Clouds.

Of Save It For The Weekend er ook een wordt voor de boeken weten we over een paar weken. Skeggs mag dan rudimentair rocken met bas, drums en extra veel gitaren, hun songs zijn niet echt voor de hand liggend en geven hun geheimen pas prijs na een paar keer draaien.

Save It For The Weekend is een sterke staal van de stijl van Tobi, Jonny en Ben. Een southern rock intro loopt over in een song waarin het verschil tussen refrein en couplet niet helemaal duidelijk is en ook de gitaarsolo op een onverwacht moment opdoemt. Als referentie voeren we The Replacements op, de legendarische Amerikaanse rommelrockband die aan de drank is bezweken. Voor dat lot wil Skeggs echter waken. Het ‘it’ dat moet worden bewaard tot het weekend is namelijk de fles. Liever een weekend alcoholist dan een gewone alcoholist lijkt het motto.

Save It For The Weekend is een zogenaamde ‘stand alone’ single. Dat betekent dat we nog een poos moeten wachten op het tweede album van de rockers uit Byron Bay.

Catholic Action – One Of us

Catholic Action is een jonge Schotse band, die drie jaar geleden bijzonder sterk voor de dag kwam met debuutsingle L.U.V. Jammer genoeg is dat nog steeds het beste nummer van de mannen.

Dat neemt niet weg dat hun andere songs ook allemaal wel ‘iets’ hebben dat de aandacht trekt. Nieuwe single One Of Us is een mooi voorbeeld van de prettige gekte die het Schotse viertal tot een band maakt om in de gaten te houden.

One Of Us klinkt als een ruw uitgevoerde compositie van landgenoten Franz Ferdinand. De beat is basic met hier en daar rare accenten. Het tempo wordt langzaam opgevoerd. Vlak voor het einde lijkt de tekst op en gaat men over op een fanatiek gezongen lalala. Daarna volgt gitaristische chaos. Na krap tweeënhalve minuut is het voorbij en klik je op repeat om te luisteren of je het goed hebt gehoord.  

One Of Us is de eerste single van het nieuwe, tweede album van Catholic Action. De plaat gaat Celebrated By Strangers heten en verschijnt volgend jaar maart.

Iggy Pop – Love’s Missing

Had Iggy Pop niet aangekondigd dat hij zou stoppen met platen maken? Of was het met optreden? Hoe dan ook, de nu 72 lentes jonge James Osterberg Jr is op beide fronten nog volop in de running.

Zijn nieuwe, 18e soloalbum heet ‘Free’ en niet zonder reden. Iggy voelt zich vrij om te doen wat hij wil. Waarom nu pas, kan je je afvragen. Iggy maakte nooit de indruk dat hij zich veel aantrok van anderen. Wie weet heeft hij na zijn succesvolle ‘Post Pop Depressie’ tournee met Josh Homme nu eindelijk zijn schaapjes op het droge en kan hij doen wat zij hart hem ingeeft. Wat de reden ook moge zijn, zijn gevoel van vrijheid heeft een bonte en boeiende plaat opgeleverd. De veteraan fladdert van punk naar poëzie en van jazz naar ambient. Tussendoor waarschuwt hij ook nog eens tegen de gevaren van internetporno.

Niet alle exercities zijn even geslaagd, maar ‘Free’ telt minstens twee tracks die een plaats verdienen in de Iggy Pop canon, het jazzy ‘James Bond’ en het zeer fraaie Love’s Missing. De laatste is een no nonsense rocktrack, die Iggy op zijn ontblote bovenlijf is geschreven en niet had misstaan op ‘Lust For Life’ of ‘The Idiot’.

Tegelijk met ‘Free’ is er een koffietafelboek verschenen -‘Til Wrong Feels Right- met foto’s, memorabilia, songteksten en commentaar van collega’s als Debbie Harry.  

Nick Cave & The Bad Seeds – Bright Horses

Het is een cliché dat een artiest moet lijden om te kunnen creëren, maar zoals de meeste clichés niet onwaar. Het is onmogelijk om het nieuwe album van Nick Cave los te zien van de dood van zijn zoon. En ook niet de bedoeling.

Cave gebruikt zijn kunst om de ramp die hem is overkomen te verwerken en te bevatten. Het daar uitvloeiende album ‘Ghosteen’ wordt al een meesterwerk genoemd. Het zou niemand hebben verbaasd als Cave, zijn muzikale verleden indachtig op zijn nieuwe plaat had geraasd en getierd, zijn onmacht en ongeloof had geuit in woedende songs. Het tegenovergestelde is het geval. Cave klinkt berustend op ‘Ghosteen’. Hij zoekt en lijkt troost te vinden in zijn geloof. Het album is zo persoonlijk dat je je als luisteraar bij tijd en wijle een voyeur voelt, maar het is Cave zelf die zijn  verdriet wil delen en zijn lijden artistiek wil uitdrukken.

Van songs als in composities met een kop en een staart is niet echt sprake op ‘Gosheen’. De teksten bepalen de vorm van de liederen waarvan er twee meer dan tien minuten duren. Bright Horses is een van de meer conventionele nummers. Maar eigenlijk moet je ‘Ghosteen’ in zijn geheel ondergaan op een moment dat je er je volle aandacht aan kunt schenken. Zoals het bij een kunstwerk betaamt. 

Concerten: 27 januari Muziekgebouw Eindhoven (uitverkocht). 28 januari Concertgebouw De Vereeniging, Nijmegen (uitverkocht).

Klone – Breach

Klone is een graag gezien gast in de lage landen. De Franse band kan rekenen op een gewillig oorbij een breed publiek  variërend van de traditionele headbanger en moshpitter tot en inclusief afnemers van de meer melodieuze soorten metal.

Die laatste groep komt volledige aan zijn trekken met Breach, een bijna groots opgezette track van Klone album numero six, ‘Le Grand Voyage’.     Op Breach zijn de laatste sporen van het death metal verleden van Klone compleet onder de mat geveegd. Klone zanger Yann Ligner is niet langer boos, maar melancholique. Hij draagt zijn lot en leed nobel in Breach, dat zich onderscheidt met een sterke opbouw en een aansteker c.q. telefoonlampjes waardig einde.

‘Le Grand Voyage’ is uit. Mocht je de band vivre willen zien, zal je vooralsnog naar Frankrijk moeten. Wat natuurlijk helemaal geen straf is.

San Fermin – Saints

Sommige bands willen niet gevonden worden, lijkt het wel. Neem San Fermin. Google de naam en je komt uit bij een heilige die leefde in de 3e eeuw in de stad Pamplona. Voeg Saints toe, de titel van de nieuwe single van de band uit Brooklyn en je verdwaalt in een woud van sites over de martelaar die in 303 werd onthoofd. Wat je niet zult vinden is waarom een Amerikaanse band zich heeft vernoemd naar een Spaanse heilige. 

Ter zake. San Fermin is een jaar of negen geleden in het leven geroepen door Ellis Ludwig-Leone. Ludwig-Leone -Ellis is een hij- is arrangeur en componist van beroep. Op het popfront werkte hij o.a. voor The National, Sufjan Stevens en Grizzley Bear, maar het is op het modern klassieke vlak dat hij een internationale reputatie geniet. O.a. het Gelders Orkest heeft wel eens werken van hem uitgevoerd.

San Fermin doet hij er dus bij. Tenminste in het begin. Na vier albums mogen we wel stellen dat San Fermin meer is dan een hobby. Zeker omdat de band ook regelmatig toert. Ludwig-Leone werkt met een wisselde groep muzikanten plus een paar vaste krachten waaronder violiste/vocaliste Claire Wellin, de zangeres van Saint.

Saints –afkomstig van het net verschenen album, The Cormorant (aalscholver)- is een spannend en luxueus geproduceerd nummer, dat je kunt plaatsen in het zelfde territorium waarin ook The National en Elbow opereren, maar dan dus met een vrouw in de hoofdrol. Van de klassieke achtergrond van Ludwig-Leone is niet heel veel te merken. Wel van zijn gevoel voor melodie en drama.

Het vierde album van San Fermin bestaat uit twee delen. I is nu dus uit, The Cormorant II volgt op termijn.