Author: Flip van der Enden

HMLTD – LOADED

Onze vaste luisteraars weten dat we een zwak hebben voor bands waarvan de leden niet  in hun alledaagse kloffie op de bühne staan, maar eerst even langs de kapper, de visagist en/of boetiek wippen voordat ze het podium beklimmen. HMLTD (voorheen Happy Meal Ltd) is zo’n  band, die opereert in de glamrocktraditie van The New York Dolls, Ziggy Stardust en de New (wave) Romantics. Mannen dus met ballen en make-up.

HMLTD had eerder hun look dan hun sound te pakken, maar de laatste tijd gaat het heel snel de goede richting op. LOADED is een dikke rocktrack op elektronische basis over een Faustiaans pact. Over iemand dus, die zijn ziel aan de duivel verkoopt in ruil voor roem en rijkdom. Wie wil kan er kritiek in lezen op de moderne consumptiemaatschappij. Maar LOADED is vooral een prima soundtrack voor een Helloween feestje of anderszins gemaskerd bal.

Foals – Into The Surf

Vlak voor de release van ‘Everything Saved Will Not Be Lost Part 2’ gooit Foals er nog even een derde single uit. Was ‘Black Bull’ hard en recht toe recht aan en ‘The Runner’ Foals op standje radio met Into The Surf betreedt de band weer een ander terrein. Dat van klassieke Britse sympho. Met zijn theatrale galm, mellotron-achtige keyboards en verstilde koorzang doet Into The Surf aan bands denken als Procol Harum en The Moody Blues, maar ook aan Talk Talk.

Een groter contrast van tussen ‘Black Bull’ en Into The Surf is bijna niet mogelijk. Dat het één en dezelfde band is die beide nummers heeft gemaakt, onderstreept nog eens extra waarom Foals de beste indie-band van dit moment is.

15 november: wereldwijde premiere, Rip Up The Road video.

Yak – I Am A Good Man

Yak wordt al twee albums lang getipt voor een plek aan de indie-top, maar tot nu toe is de verwachte doorbraak uitgebleven. Zou het dan eindelijk gaan lukken met I Am A Good Man? Het zou zo maar eens kunnen.

De nieuwe single van de band uit Wolverhampton is in ieder geval het vriendelijkst klinkende Yak nummer tot nu toe. Ouder werk was vaak loodzwaar  en ook wel maniakaal. I Am A Good Man is daarentegen een vrij conventionele popsong met een mooi meeslepend tempo en knappe koortjes. De opwinding wordt netjes bewaard tot het slot. Yak kanaliseert de late Beatles zoals Flaming Lips en The The dat ook doen/deden. Toch krijg je niet het idee dat het trio van kopman Oliver Burslem veel water bij de wijn heeft gedaan. Eerder een geestverruimend middel.  Gewoon zal Yak waarschijnlijk wel nooit worden, maar dat is alleen maar goed.

Het tweede album van Yak verscheen eerder dit jaar, maar de band heeft niet op zijn lauweren gerust. I Am A Good Man komt van de snel te verschijnen nieuwe ‘Atlast Complex’ EP, die grotendeels is opgenomen in de Third Man Studio van Jack White.

Pumarosa – I See You

I See You is single 3 van album 2 van Pumarosa. De eerste was prima. ‘Fall Apart’ kwam dan ook hoog in de Graadmeter. De tweede was verwarrend. ‘Heaven’ deed zo sterk denken aan Small Town Boy van Bronski Beat dat we hem maar even hebben overgeslagen. I See You is gelukkig weer helemaal raak en zal je dan ook vaak gaan horen.

I See You heeft de zelfde ongrijpbare, mysterieuze sfeer, die songs als ‘Priestess’ en ‘Dragonfly’ zo bijzonder maakte. Maar dan zonder de 80’s galm en met het accent op elektronische instrumenten. Het tweede album van de band uit Londen -Devastation- lijkt veelzijdiger te worden dan het debuut. De drie nieuwe songs smaken namelijk allemaal net even anders. Dat we hier toch duidelijk van doen hebben met Pumarosa komt door de uit duizenden herkenbare stem van frontvrouwe Isabel Munoz Newsome, die een -zo mogelijk- nog groter stempel op de nummers drukt dan voorheen.

Sløtface – Stuff

Sløtface komt uit Stavanger in Noorwegen. De band gooide hoge ogen in Scandinavië met een energiek debuutalbum, ‘Try Not To Freak Out’. Sløtface wordt geafficheerd als een punkband, maar nieuwe single Stuff is meer pop dan punk. Pittig pop dat dan weer wel.

Dat geldt ook voor de twee andere nieuwe nummers, die zijn vooruitgestuurd om het pad te effenen voor  elpee twee van Sløtface. Titel en releasedatum zijn nog niet bekend. Wel dat de band het album produceerde in samenwerking met Scandi-pop veteraan Odd Martin Skålnes (Aurora/Sigrid).

Zangeres Haley Shea noemt Stuff ‘an honest breakup song’. Ze zingt hoe fijn een nieuwe start kan zijn na een relatie, die langzaam is doodgebloed. Met zijn vlotte beat, de kleine meisjesstem van Haley en de lekker vervormde gitaar van Tor-Arne Vikingstad valt Stuff positief op. Een (Pinguin) hit moet dan ook niet worden uitgesloten.

Concert: 6 november Melkweg, Amsterdam.

The Dirty Nil – Idiot Victory

The Dirty Nil is een trio uit Canada dat best al een tijdje bezig is, maar tot nu toe aan onze aandacht is ontsnapt. Je mist nou eenmaal meer dan je meemaakt. De band opereert in het schemergebied tussen punk en hardrock en doet dat met aanstekelijk plezier en stijgend succes.

Idiot Victory is een van de nieuwe nummers op de Deluxe editie van het vorig jaar verschenen ‘Master Volume’ album, plaat twee van het drietal.         Idiot Victory is een soort van protestsong. Het gaat over een man die ervan baalt dat zijn vriendin altijd met haar telefoon in de weer is. Om daar een eind aan te maken vernietigt de mafkees een antennetoren. The Dirty Nil heeft nog geen twee minuten nodig om dit verhaal uit de doeken te doen. In die twee minuten gebeurt er meer dan op een heel album van Dotan. Speciale vermelding ook voor de clip waar de energie en het plezier van afspat. Eind deze maand komt The Dirty Nil naar Europa, maar wie ze wil zien zal naar Engeland of Duitsland moeten. Helaas.

Highly Suspect – Upperdrugs

Upperdugs is de b-kant van 16, de meest recente single van Highly Suspect. Onze buren van Pinguin indie riepen 16 uit tot IJsbreker. Dat was geen succes.

De band uit Cape Cod scoorde in het verleden een hele rits Pinguin hit met potige songs als Lydia, My Name Is Human en Little One. Het bijzondere van Highly Suspect was dat de band hard rockte in een tijd dat de meeste muziek het resultaat is van thuis pielen met een stel computers. Bij Highly Suspect vlogen de gitaren je om de oren en was de zanger Johnny Stevens gezegend met een paar sterke longen. Die heeft Stevens nog steeds en hij maakt er nog gretig gebruik van. Alleen zijn om de een of andere reden de gitaren in ongenade gevallen.

Vol trots maakte de band bekend dat er op 16 helemaal geen snaren te horen zijn, en dat de rol van gitaren op het nieuwe album ook sterk is gereduceerd. Gelukkig is de band niet helemaal van rock los, want wie de b-kant van 16 opzet hoort nog wel een bezeten bonkende ritme sectie en maken de gitaren nog zoveel herrie dat Stevens op zijn tenen moet gaan staan om boven het rumoer uit te komen. Dat we Upperdrugs hebben verkozen tot Breekijzer is dus een soort van verkapte boodschap aan de band, die over een paar maanden komt spelen. Hou de gitaren in aanslag en alsjeblieft meer nummers als Upperdrugs!

Concert: 27 februari Melkweg, Amsterdam (dit optreden is verplaats van de oude zaal naar de Max)

Starcrawler – No More Pennies

Als Arrow de Wilde invalt op No More Pennies, de nieuwe single van Starcrawler denk je meteen Dinosaur Jr! Haar intonatie, maar vooral het ogenschijnlijk lukrake moment waarop ze begint te zingen is puur J Mascis.

Het kan toeval zijn, maar waarschijnlijk kent de broodmagere zangeres gewoon haar klassiekers. Dat blijkt ook uit de rest van het nummer, dat klinkt als een outtake van de Stones ten tijde van ‘It’s Only Rock ‘n’Roll’.        Nu lijkt het misschien alsof Starcrawler verlegen zit om ideeën en daarom maar leentjebuur speelt in de pophistorie, maar dat is absoluut niet het geval. Net als het verwante Greta van Fleet is het liefde voor de muziek van hun (groot)ouders, die de band er toe beweegt om in het verleden te wroeten. No More Pennies mag dan niet erg origineel zijn, goed is het nummer zeer zeker. Misschien wel de beste track van Starcrawler tot nu toe.

We volgen de neo-glitterband uit L.A. al een tijdje en raken er steeds meer van overtuigd dat er een zonnige toekomst in het verschiet ligt voor Arrow en haar mannen. Wat dat betreft heeft de titel No More Pennies wel iets profetisch, no more pennies, lots of dollars!

Album twee van Starcrawler komt al snel, ‘Devour You’ is de titel en 11 oktober de releasedatum. De band komt ook spelen. Als je gaat, trek dan niet je allerbeste kleren aan, want waarschijnlijk vloeit er (nep)bloed. Live heeft de band namelijk een paar kunstjes afgekeken van een andere oerrocker, mister Alice Cooper.

Concert: 17 november Rotown, Rotterdam.

Andrew Combs – Stars Of Longing

Texaan Andrew Combs begon zijn inmiddels vier albums tellende loopbaan als singer-songwriter in de alternatieve country stijl. Met elk album verbreedde hij zijn horizon en schoof hij op richting rock en pop. Dat zijn nieuwe album weer anders zou klinken dan de voorganger lag dus in de lijn der verwachtingen. Maar dat Combs zo’n grote sprong zou maken zal voor zijn fans van het eerste uur toch wel even slikken zijn.

Stars Of Longing maakt meteen duidelijk dat de wind uit een nieuwe hoek waait. De openingstrack van het ‘Ideal Man’ album klinkt als Wilco dat een nummer speelt van Roy Orbison. De nieuwe songs hebben nog wel een southern accent, maar hadden net zo makkelijk uit het L.A. van de jaren zeventig kunnen komen.

Nog steeds is Andrew Combs een geboren verhalen verteller, maar meer dan ooit komt hij op ‘Ideal Man’ uit de verf als componist van super catchy popsongs. De albumtitel lijkt dan ook gekozen door zijn manager. 

Concerten; 11 december TivoliVredenburg, Utrecht. 12 december Cultureel Café de Amer, Amen. 13 december Rotown, Rotterdam.

Soccer Mommy – Lucy

Soccer Mommy is een van de interessantste acts van de huidige Amerikaanse indie-scene. De voetbalmoeder in kwestie is Sophie Ellison uit Nashville. Sophie maakte naam met intieme, introverte songs over zaken die spelen in het (liefdes)leven van een millennial.

Dat Sophie de muziek in zou gaan was al vroeg duidelijk. Haar eerste gitaar kreeg ze op haar zesde. Ze ging naar een middelbare school waar kunst en muziek hoofdvakken waren en sinds 2015 -ze was toen net 18- reist ze rond als Soccer Mommy. 

Aan de release vorig jaar van ‘Clean’, haar eerste volwaardige album gingen twee minialbums vooraf. Met Lucy – een song over innerlijke demonen- kondigt Sophie Soccer de komst aan van haar tweede langspeler. Die zal verschijnen op het label dat o.a. ook St Vincent en Manchester Orchestra onder zijn hoede heeft.

Een groot label betekent een groter opnamebudget en dat hoor je. Soccer Mommy mag dan vaak het onder de noemer lo fi worden geschaard, haar licht jengelende gitaar-indie met ongeschoolde meisjeszang klinkt op Lucy als de welbekende klok. Soccer Mom was vorig jaar nog in het land als support van Kacey Musgraves. Dat was een beetje een mismatch. Hopelijk komt ze snel na de release van haar nieuw plaat weer langs, maar dan als hoofdattractie.