Author: Flip van der Enden

Alexandra Saviour – Saving Grace

Alexandra Saviour kreeg op haar debuutalbum een duwtje in de rug van Alex Turner. De alfa Arctic Monkey co-produceerde de plaat en hielp haar bij het schrijven van de songs.

Op Saving Grace, afkomstig van album 2 is Turner in geen velden of wegen te bekennen. Dat wil niet zeggen dat miss Saviour er nu alleen voor staat. Haar nieuwe album gaat uitkomen op het label van Danger Mouse. Op de producers-stoel heeft dit keer Sam Cohen plaatsgenomen. Sam combineert een solocarrière met klussen als sessiemuzikant en  producer. Zijn naam staat in de kleine lettertjes op albums van uiteenlopende acts als Norah Jones, The National en Kevin Morby.

Alexandria zwemt in de zelfde vijver als Lykke Li en Lana Del Rey. Allen maken wereldwijze meisjesmuziek met veel ambiance. Op het stroperig trage Saving Grace klinkt ze als een deerne in nood in een klassieke spaghettiwestern met muziek van Ennio Morricone. De hoofdrol is voor La Saviour, maar de show wordt gestolen door de gitarist met zijn ‘desert twang’. Veel is er nog niet bekend van de opvolger van ‘Belladonna Of Sadness’, maar dat het een intrigerend album gaat worden is nu al wel duidelijk. 

Klangstof – Attack Attack

Zoals de meeste, zeg maar alle Nederlandse muzikanten droomde ook Koen van de Wardt, de drijvende kracht achter Klangstof van een doorbraak in Amerika. Zijn droom leek werkelijkheid te worden toen hij een deal kreeg aangeboden van een grote Amerikaanse platenmaatschappij.

Al snel bleek dat Koen een beetje naïef was geweest. Hij dacht dat de platenbonzen hem hadden getekend omdat ze zijn muziek zo mooi vonden. Niet dus. Het label was, om Frank Zappa te citeren ‘only in it for the money’. Toen bleek dat Koen niet bereid bleek water bij de wijn te doen en met lui in zee te gaan die hem wel eens zouden vertellen hoe hij hits moest maken brak de pleuris los. Gelukkig hield Koen zijn poot stijf en is hij nu weliswaar een illusie armer, maar ook een ervaring rijker. En weer eigen baas.

Attack Attack is single 1 van Klangstof album 2, ‘The Noise You Make Is Silent’, dat volgend voorjaar moet verschijnen. Attack Attack is Europese indie met één been in de electro en de ander in de prog-rock. Koen zingt de gedragen song met zijn beste falsetto, maar laat vooral zijn synths aan het woord. Die vertellen een spannend en fantasierijk verhaal dat hopelijk snel wordt vervolgd. 

Liily – Wash

Het uit Los Angeles afkomstige Liily maakt zwaarlijve rock met monsterriffs en hip hop breaks. Het kwartet onder aanvoering van zanger Dylan Nash noemt Rage Against The Machine en Jane’s Addiction als lichtende voorbeelden en Foals als soortgenoot, maar gaan vooral hun eigen gang. Op het scorebord staan een mini-album en het verse Wash. 

Met zijn ‘Dick Dale from Hell’ intro en zijn holbewoners-beat is Wash het meest heavy nummer van Liily tot nu, en dat terwijl de band op vorige releases toch ook bepaald niet kinderachtig uit de hoek kwam. ‘Washing Away I Have No Hope For The World Of Today’ scandeert Nash, een boodschap die Greta Thunberg van harte zal onderschrijven.

Een band die zo te keer gaat, valt vroeg of laat een keer op. En dat is dus het geval. In de V.S. gaan steeds meer deuren open en ook in de oude wereld  vindt Liily een gewillig oor.  Liily toert zich een ongeluk. De band heeft zelfs al in Paradiso gestaan, maar zal zeker terug komen. Een festival -maakt niet uit welk- is de natuurlijke biotoop van deze nieuwe rock ‘n’ roll beesten. 

Lala Lala & WHY? – Siren 042

Siren 042 is de mysterieuze titel van de gelegenheidssamenwerking van de uit Chicago afkomstige Lillie West, zich noemende Lala Lala en Yoni Wolf de frontman van indie-orkest WHY?  

Siren 042 verscheen al in januari, maar begint nu pas op stoom te komen. Het is een bijna Beach Boys achtig nummer met een slome, dikke beat, zoele dameszang en traag stromende gitaren. Heel veel gebeurt er niet, maar juist het gebrek aan actie geeft het nummer een hypnotisch effect, dat best wel wat langer had mogen duren dan twee minuten en vierenveertig seconden.

Nog even iets over de makers. Lillie heeft een Brits paspoort maar verhuisde als puber met haar familie naar L.A. Ze ging naar de kunstacademie in Chicago, maar de lokroep van de muziek bleek te sterk. In 2006 bracht ze haar debuutalbum uit als Lala Lala. Vorig jaar verscheen de opvolger op basis waarvan de invloedrijke site Stereogum haar het etiket Band To Watch opplakte. Wolf maakt al bijna vijftien jaar en zes albums lang furore met WHY? een indie-band met een hip hop tic, die toeval of niet binnenkort in Utrecht te zien zal zijn.

Lillie en Yoni zijn dikke maatjes sinds de laatste Lillie betrapte op het plunderen van de koelkast bij een optreden van WHY? Toen was ze nog gewoon een fan, zij het een brutale. Nu is Lillie als Lala Lala dus een act om in de smiezen te houden. En niet alleen omdat ze bier rooft uit kleedkamers.

Concert: WHY? 1 november Ekko Utrecht.

White Lies –  Hurt My Heart

Begin dit jaar kwam White Lies met album Five aanzetten, een prima plaat waarvan afdeling indie het zeven minuten durende epos ‘Time To Give’ virtueel heeft grijsgedraaid.

Het trio is binnenkort tien jaar samen. Een eenvoudige rekensom leert dat de band gemiddeld één album in de twee jaar uitbrengt. Wie schetst dan ook enz. toen er deze week plotseling een fonkelnieuwe track opdook. Die ook nog eens stevig rockt! Net als Editors en Interpol haalt White Lies veel mosterd uit de new wave periode van inmiddels ook alweer 40 jaar geleden. Maar de mannen doen er wel hun eigen ding mee. Hurt My Heart heeft weliswaar de ‘doom & gloom’, die zo typerend was voor de stroming, maar onder de weemoedige zang van Harry McVeigh bruist een onstuimige band. De ritmesectie zit in een hoge versnelling terwijl de keyboards en gitaren knokken om aandacht. Het geheel wordt geserveerd met een solo voor scheurgitaar. 

Hurt My Heart blijft voorlopig alleenstaand. Na jaren alleen in termen van albums te hebben gedacht gaat White Lies het volgens bassist Charles Cave het nu eens anders aanpakken en losse songs uitbrengen. Wie aan albums hecht, heeft dus pech. Het goede nieuws is dat we niet meer telkens twee jaar moeten wachten op nieuw werk van White Lies, dat zijn tiende verjaardag viert met een uitgebreide tour. Ga ze zien in…

Concerten:24 november Muziekgieterij, Maastricht. 27 & 28 november TivoliVredenburg, Utrecht.

The Big Moon – Your Light

The Big Moon is een Engels dameskwartet onder leiding van miss Juliette Jackson. Zij heeft de meiden bij elkaar getrommeld en schrijft en zingt lead op alle liedjes.

Twee jaar geleden verscheen het redelijk succesvolle debuutalbum van The Big Moon, ‘Love In The 4th Dimension’. Nu staan we aan de vooravond van de release van ‘Walking Like We Do’, album 2 dus. De titel doet in de verte een beetje denken aan de grootste hit van The Bangles. De sound van nieuwe single Your Light heeft ook wel iets weg van de Californische meidengroep.

Your Light, dat smaak moet maken voor het nieuwe album is een mooi opgebouwde, meerstemmig gezongen vrouwenpowerpopsong met een refrein dat je vanzelf meezingt of je wil of niet. Juliette’s rokerige timbre zorgt ervoor dat het geheel niet te zoet wordt.

De nieuwe single -een song over eens even lekker de boel de boel laten- belicht een andere kant van The Big Moonies door het accent te verschuiven van de gitaren naar de zang. Een logische stap want de samenzang is hemels. 

‘Walking Like We Do’ verschijnt op 10 januari op het Fiction label, dat ooit is opgericht door en voor The Cure en nu o.a. Tame Impala en The Amazons onder de hoede heeft.

The Ninth Wave – Imitation

The Ninth Wave is de titel van een beroemd schilderij van de Russisch-Armeense schilder Ivan Aivazovsky. En de naam van een relatief jonge band uit Glasgow. Voor band lees duo. Op de bühne mogen er weliswaar meerdere muzikanten te keer gaan, alles draait om Millie Kidd en Haydn Park-Patterson.

Waar veel millennials hun ideeën uit de jaren negentig halen gaan Millie en Hadyn nog even verder terug. Het woord wave in de bandnaam is een clou, want het is vooral de new wave uit de jaren tachtig, die je herkent in hun songs. In het bijzonder gothic en post punkbands als The Cure, Killing Joke en Siouxie & The Banshees.  

Wel modern is het feit dat The Ninth Wave in de paar jaar dat ze bestaan alleen nog maar losse tracks en EP’s heeft uitgebracht, in totaal zo’n vijftien stuks. Maar. Er is een compleet album in aantocht. De plaat gaat ‘Infancy’ heten en word half november verwacht. Imitation is alvast vooruit gestuurd om het wachten te verzachten. De nieuwe single heeft het hoekige ritme van klassieke new wave, een wall of sound waar Phil Spector trots op zou zijn en de energie van een kleine kerncentrale.

Briston Maroney – Steve’s First Bruise

21 is hij nog maar, maar in zijn jonge leven heeft Briston Maroney al meer meegemaakt dan menigeen met drie keer zoveel jaren op de teller. Een voorbeeld. Briston heeft al in een afkickcentrum gezeten nog voordat hij de leeftijd had bereikt waarop hij mocht drinken.

Na een nomadisch bestaan is hij nu neergestreken in Nashville, een stad waar hij zijn talent ten volle kan ontwikkelen. Briston blijkt namelijk bijzondere aanleg te hebben voor het schrijven van hoog kaliber rocksongs. Die uitvoeren gaat hem ook makkelijk af. En aangezien er een publiek blijkt te zijn voor zijn energieke indie rock heeft hij nu zowel rust als een doel in zijn leven.

Briston Maroney heeft twee EP’s en wat losse nummers online staan, allemaal redelijk recent. Wij stappen in bij zijn laatste release het korte en kernachtige Steve’s First Bruise, dat met zijn prominente gitaren, bevlogen zang en hortende opbouw een sterk voorbeeld is van de sound en stijl van de kersverse rocker.

Vroege vogels hebben Briston en band al kunnen zien als support act van Wallow in juni van dit jaar in Paradiso. De rest kan de schade inhalen op 2 november als ze te zien zullen zijn op Crossing Border.

Concert: 2 november Crossing Border Festival, Den Haag. 3 november Botanique, Brussel.

Angel Olsen – Lark

In het indringende Lark is nog maar met moeite de Angel Olsen te herkennen van de folky doorbraak hit ‘Unfucktheworld’ uit 2014 of de indie classic,  ‘Shut Up And Kiss Me’ van twee jaar later.

Nu is Angel Olsen nooit echt een vrolijke meid geweest, maar op haar nieuwe songs klinkt de zangeres uit North Carolina nog donkerder dan Lykke Li en Lana del Rey op hun duisterst.

De tweede single van het vijfde Angel Olsen album, ‘All Mirrors’ is een gotische ballade waarin de zangeres met haar instant herkenbare stem moeiteloos overschakelt van gefluisterde passages naar stukken waarop ze het bijna uitschreeuwt. Een 14 koppig orkest accentueert en illustreert Angel‘s zielenroerselen en brengt het ruim zes minuten durende epos tot een imposant slot. Eigenlijk is Lark helemaal geen radiomuziek, maar toch. We zijn benieuwd hoe Angel Olsen haar nieuwe getormenteerde levensliederen live gaat uitvoeren. Komt ze met orkest of houdt ze het sober? Aan de andere kant, al komt ze alleen, boeiend zal het zeker zijn.

Concert: 6 februari Paradiso, Amsterdam.

Michigander – Reds

90’s muziek is populair bij muzikanten die in dat decennium zijn geboren en dus maar half bewust hebben meegemaakt. Zoals de 26 jarige Jason Singer, de centrale figuur van Michigander, een band uit -je raad het al- de Amerikaanse staat Michigan.

Laten we er maar geen doekjes om winden. Miller is de belichaming van alles wat niet rock ‘n’ roll is. Hij is brildragend en veel te dik voor zijn lengte en leeftijd. En zijn haar zit raar. Daarnaast noemt hij Coldplay als favoriete band en is hij belijdend christen. Daar staat tegenover dat hij een uitzonderlijk mooie stem heeft, een gouden pen als het gaat om het schrijven van songs en de beste bedoelingen.

De tijden zijn ook veranderd. Ed Sheeran heeft bewezen dat je er niet meer hoeft uit te zien als een jonge god om toch heel succesvol te zijn. Idem Adele en meer recent Lizzo. Zij hebben afgerekend met het clichébeeld van popster als ranke den. Daarnaast is vrijwel iedere Amerikaanse muzikant in den Here en Jason noemt Michigander uitdrukkelijk geen christelijke band. En, als hij vooral fan is van de oude Coldplay is er ook op dat vlak ook weinig aan de hand.

Reds is ons favoriete nummer van de recent verschenen tweede EP van Michander, ‘Where Do We Go From Here’. Het is een kalme en rustig opbouwende indie rock track met typische 90’s elementen dus als een dot galm, kitschy keyboards en een schaamteloze gitaarsolo. Boven dit al klinkt de stem van Jason Singer die zijn achternaam alle eer aandoet.