Author: Flip van der Enden

Great Grandpa – Digger

Great Grandpa is een vier jaar oude band uit Seattle met twee kapiteins, Pat en Carrie Goodwin, inderdaad zussen. Het vijftal kwam twee jaar geleden met een debuutalbum dat onder onze radar bleef. Dat zal met album twee zeker niet gebeuren.

De release van ‘Four Arrows’ eind oktober wordt ingeluid door de single Digger. Muzikaal klinkt Digger als een onontdekt juweel uit de nalatenschap van Nirvana gezongen door Sinead O’Connor. Tenminste de Keltische knik in de stem van Pat Goodwin doet sterk denken aan de zangstijl van de getormenteerde Ierse zangeres. Ook tekstueel zijn er raakvlakken.

Digger was de naam van de hond van de zussen, die altijd en overal kuilen groef. De viervoeter staat symbool voor de wankele geestelijke toestand waarin de gezusters Goodwin zich bevonden tijdens het schrijfproces voor het nieuwe album. Lees writers block.

Digger en ook het eerder uitgebrachte ‘Mono No Aware’ laten horen dat het nu wel weer snor zit met het creatieve proces van Great Grandpa. Het is dan ook niet overdreven om te stellen dat we nog wel het een ander gaan horen van de nog jonge band. 

Liz Lawrence – None Of My Friends

Een basloopje dat direct uit de 80’s afkomstig lijkt opent None Of My Friends van Liz Lawrence. ‘None Of My Friends Is Okay’ is de volledige tekst van het refrein.

Liz heeft de leeftijd bereikt waarop haar vrienden en vriendinnen kinderen krijgen, hypotheken afsluiten en het zo druk krijgen dat ze elkaar nauwelijks meer zien. En als ze -bijvoorbeeld op verjaardagen- samen komen, wordt duidelijk dat iedereen zorgen heeft, persoonlijke beslommeringen, maar ook vrees voor de toekomst vanwege zaken als vervuiling, klimaatsverandering etc. Goed onderwerp voor een sterk nummer dat over niet al te lange tijd te vinden zal zijn op het tweede album van de Britse singer-songwriter, ‘Pity Party’ (25/10).

Het is de opvolger van Bedroom Hero uit 2012. Waarom Liz zo lang over haar tweede album heeft gedaan, heeft niet alleen te maken met gezinsuitbreiding. In de tussenliggende periode heeft Liz twee jaar lang getoerd met haar vrienden van Bombay Bicycle Club en heeft ze zichzelf leren produceren. Dat ze dat vak nu aardig onder de knie heeft hoor je goed af aan None Of My Friends en de twee andere songs van haar nieuwe album, die ze alvast heeft vrijgeven.

Black Peaks – King

De berichten dat het niet zo goed zou gaan met Will Gardner, de frontman van Black Peaks -hij zou een hardnekkige bloedvergiftiging hebben- lijken ietwat overdreven. Hij steekt in ieder geval is bloedvorm op King, de nieuwe single van de band uit Brighton, U.K.

King is het soort progressieve metal waarvoor het woord episch is uitgevonden. De band neemt alle tijd voor de aanloop, maar op een gegeven moment gaan toch echt alle remmen los. Wie dan nog geen luchtgitaar (of drums) speelt is bij Black Peaks aan het verkeerde adres. Gardner zingt alsof zijn leven er van afhangt terwijl de rest van de band na afloop van de sessie waarschijnlijk wel een aantal dagen nodig heeft gehad om weer op aarde neer te dalen. Meer van dit moois vanaf 5 oktober als ‘All That Divides’, Black Peaks album 3 het daglicht ziet.

Concert: 15 oktober Patronaat, Haarlem

Barns Courtney – Fun Never Ends

Fun Never Ends, de nieuwe single van Barns Courtney begint met een mooie nerveuze gitaar. Het is het begin van een overdadige rocksong over verveling en wat daar tegen te doen. Lol maken dus.

Fun Never Ends is een uitstekende gangmaker voor een feest waar geen rekening wordt gehouden met de buren. Zoals een partytrack betaamt spat het plezier er van af. De meezing-factor ligt hoog en de solo inspireert tot het spelen van luchtgitaar.

Barnaby George Courtney is een inmiddels 28 jarige Brit, die zijn jeugd doorbracht in Seattle in de Amerikaanse staat Washington, maar sinds zijn pubertijd weer in zijn geboorteland vertoefd.

Na een mislukt avontuur met een band opereert  Barns sinds 2015 onder zijn eigen naam. Fun Never Sleeps komt van zijn net verschenen tweede album, ‘404’ waarop nog negen andere exhibitionistische glitterrocksongs te vinden zijn.

Fun Never Ends is de vierde track die we draaien van Courtney Barns die eerder op al op Lowlands en in Paradiso is gesignaleerd en maar weer eens snel moet terugkomen.

half•alive – ok ok?

half:alive – je schrijft het met kleine letters-  is een trio met als standplaats Long Beach, Californië. De band beoefent een stijl die we smart rock hebben gedoopt: averechtse om niet te zeggen rare songs, die een hoge graad van intelligentie verraden. Niet het soort muziek dat een breed publiek vindt, zou je denken. Maar wel dus. Een kleine twee miljoen mensen luisteren maandelijks naar half:alive. met als klapper ‘still feel’, dat rap de dertig miljoen plays nadert. 

‘still feel’ staat samen met elf andere eigenwijze werkjes op het vorige maand verschenen debuutalbum van half:alive, ‘Now, Not Yet’. 

Met ok ok album begeeft half:alive zich in het zelfde vaarwater als Portugal The Man en Everything Everything. De nieuwe single is een bipolaire symfonie voor rockgitaar, percussie en mannenkoor.  Kortom smart rock.

De tekst van ok ok is al even raadselachtig, maar lijkt te gaan over het ontdekken van je ware zelf en leren daarmee te leven. Een typisch staaltje Californische self-help dus, in de trant van ‘I’m OK, You’re OK’.

Hoe half:alive zijn kronkelige, onorthodoxe glansrock naar het podium vertaalt, leren we later dit jaar als de band open huis houdt  in Paradiso Noord. 

CONCERT: 8 november Paradiso Noord, Amsterdam.

Miss June – Anomaly

Miss June is de naam van de band die Annabel Liddel in 2013 in het leven riep om haar te helpen bij het uitvoeren van haar bij tijd en wijle flink uit de bocht vliegende rocksongs. Punk zou je het ook kunnen noemen, ware het niet dat Annabel meer dan drie akkoorden kent en haar band muzikaal van wanten weet.

Anomaly is de vierde van de elf songs, die op ‘Bad Luck Party’ staan,  het debuutalbum van de Nieuw Zeelandse band. Het begin van Anomaly zet de luisteraar op het verkeerde been, want rustig. Al snel volgt de eerste gitaarexplosie en zo gaat het drie en halve minuut door.

De songs van Miss June lenen zich prima voor publieksactiviteiten als stagediven en mosh-pits. Mocht er onverhoopt iemand in het gewoel gewond raken, is er een dokter in de zaal. Of beter een dokter in opleiding, want Annabel studeert medicijnen.

Concert: 23 september Cinetol, Amsterdam

Sam Fender – The Borders

Op het eerste gehoor denk je bij beluistering van The Borders dat Sam Fender enigszins in herhaling begint te vallen. Want min of meer het zelfde tempo en de zelfde sfeer als veel van zijn vorige songs.

Maar dan ontdek je dat Sam op The Borders met zijn 5 minuut 33 een stuk langer doorgaat dan we van hem zijn gewend en dat hij die extra speeltijd vult met een bezeten en geïnspireerde gitaarsolo. Mede door de saxofoon halverwege het nummer doet Sam op The Borders aan Bruce Springsteen denken, maar dan met een energie die de oude Boss al lang niet meer kan opbrengen. Kortom Sam Fender heeft er weer een knaller bij.

De tekst van The Borders is min of meer autobiografisch en gaat over twee vrienden die samen opgroeien maar uiteindelijk ieder hun eigen weg gaan, een pad dat mede bepaald wordt door het milieu waarin de jongens  opgroeiden. The Borders is de naam die de locals gaven aan The Border Terrier, een pub in Sam‘s hometown North Shields.

The Borders staat op Sam‘s albumdebuut, Hypersonic Missiles dat vrijdag de 13e is uitgekomen.

LIVE: 5/11 Melkweg, Amsterdam

Des Rocs – Living Proof

Des Rocs is de artiestennaam van Danny Rocco, wat op zich ook als een artiestennaam klinkt, maar dit terzijde. Rocco heeft zich als doel gesteld de ‘good ol’ rock & roll’ nieuw leven in te blazen. Met eigentijdse instrumenten, computers en ander digitaal spul dus. Hij valt op want onlangs was Des Rocs de supportact van Muse in Amsterdam.

Wij steunen Des Rocs van harte in zijn strijd, want wat er uit zijn handen komt mag gehoord worden. Living Proof is alweer het vierde nummer van Des Rocs dat de Pinguin playlist haalt en een logisch vervolg op ‘Outta My Mind’, ‘SLO’ en ‘Let Me Live/Let Me Die’ dat op Spotify de 24 miljoen plays nadert.

Des Rocs is van het grote gebaar. Nieuwe single Living Proof klinkt alsof het in een stadion is opgenomen. Maar hij is ook een man van details. Living Proof is een gospel rocksong inclusief dames en mannenkoor, alle gaatjes zijn gevuld met bluesy gitaar fills, ooh-tjes, aah-tjes en handclaps. Op papier klinkt dat als overgeproduceerd, op plaat past het allemaal prima. Denk aan een minder neurotische Jack White. Geheel in gospel stijl heeft Living Proof ook een blijde boodschap.

I’m Living Proof zingt Rocca, that The Worst Can Be Beat. If Ya Pull Yourself Together You Can Get On Your Feet.

Amen.

Sasami – Take Care

Een nieuwe stem op Pinguin. Sasami is Sasami Ashworth, een singer-songwriter uit L.A. die begin dit jaar sterk debuteerde met een album in de lo fi/dreampop stijl.

Voor Sasami het solopad betrad, speelde ze keys in -het bij ons niet onbekende- Cherry Glazerr. Sasami huldigt het principe van ‘naar wie fluistert wordt beter geluisterd dan naar wie schreeuwt’. Haar songs zijn veelal traag van tempo en laag van volume. Maar onder het stille oppervlak woelt het behoorlijk en wat op het eerste gehoor een zacht en simpel lied lijkt, blijkt bij nadere kennismaking een song over angst, vervreemding en ingehouden boosheid te zijn.

Take Care, dat niet op het debuutalbum staat is met zijn subtiele gitaren, sfeervolle keyboards en Beach Boys achtige harmonieën een uitstekende introductie tot de gelaagde wereld van Sasami, waarin dus niet alles is wat het lijkt.

Concert: 20 september Merleyn, Nijmegen. 21 september Ekko, Utrecht.

Foals – The Runner

Vorige single ‘Black Bull’ liet Foals horen op standje hard rock en voedde het vermoeden dat ‘Everything Not Saved Will be Lost Deel Twee’ wel eens lekker heavy zou kunnen gaan worden.

‘The Runner’ ontkracht dat idee. De gitaren zijn weliswaar zwaar en de drummer heeft genoeg te doen, maar het tempo is relatief rustig en het refrein niks minder dan radiovriendelijk. Geen echt opzienbarende track dus, maar mooi gemaakt en de volle 4 minuut plus boeiend. Extra punten ook voor de lekker lange gitaarsolo aan het slot. 

The Runner is het tweede nummer van kant één van ‘Everything Not Saved Will be Lost – Part 2’ dat in totaal tien nummers telt en op 18 oktober aanstaande uitkomt.