Author: Flip van der Enden

Metronomy – Wedding Bells

De eerste echt slechte plaat moet Metronomy nog maken, maar de eerlijkheid gebied te zeggen dat de onlangs verschenen nieuwe nummers niet helemaal het niveau halen van de songs waarmee de Britse band de afgelopen twintig jaar al die fans en vrienden maakte. We hebben het over nummers als Everything Goes My Way, Night Owl en The Look natuurlijk. En het complete The French Riviera album.

Maar in nieuwe single, Wedding Bells gloeit weer iets van de oude glorie en gekte. De vierde teaser van het nieuwe album, ‘Metronomy Forever’ is retro-electro met een prettig plagerige opbouw en een happy end. Vrijdag de 13 ziet album zes van Metronomy het daglicht.

Concert: Maandag 28 oktober Melkweg, Amsterdam.

Tool – 7empest

Zelden is er zo reikhalzend uitgekeken naar een album en zelden ook zijn fans en critici zo eensgezind in hun lof als voor het nieuwe album van Tool. De consensus luidt ‘Fear Inoculum’ is (alweer) een meesterwerk! Die dertien jaar dat we op de plaat hebben moeten wachten zijn vergeven en vergeten.

De nieuwe Tool opzetten is binnentreden in een uniek universum. Je kunt best invloeden herkennen van Led Zeppelin naar Radiohead en van Jane’s Addiction tot Pink Floyd, maar als ‘Fear Inoculum’ één ding duidelijk maakt dan is dat Tool als Tool klinkt en uniek is in zijn soort.

Point in case is 7empest, dat na het titelnummer als tweede loktrack is losgekoppeld van het album. De band ziet in 7empest een song die twijfelaars -als die er al zijn- en oningewijden over de streep kan trekken en te interesseren in het nieuwe album. Normaal zouden we spreken van een single release, maar een track van ruim 15 minuten kan je moeilijk een single noemen. Singles zijn ook meestal bedoeld als potentiële hit. Een hit zal 7empest echter niet snel worden, want er is geen radiostation op aarde die zo’n lange track zal draaien. O wacht. Op eentje na dan, uw eigen Pinguin On The Rocks! Wij zeggen niet alleen A, maar ook B, want Tool‘s  7empest is de nieuwe Breekijzer!

Death Cab For Cutie – To The Ground

Het liefst zetten we onze ballen op een nieuwe act. Maar de oogst is mager deze nazomer. Daarom heisen we deze week een oude bekende op het IJsbreker-schild, Death Cab For Cutie, leveranciers van slimme indie sinds 1997. De band uit het noord-westen van de V.S. heeft een negental albums op de teller en met songs als ‘I Will Follow In The Dark’, ‘Soul Meets Body’ en ‘Transatlantism’ een trio indie evergreens op de kerfstok.

We kunnen nu al stellen dat To The Ground nooit die status zal bereiken. Dat neemt niet weg dat het een super boeiend nummer is, een typische groeibriljant, die per tourbeurt aan waarde wint. De dik vijfminuten durende track moet het hebben van zijn opbouw, een langzaam opgevoerde spanningsboog die zich ontlaadt in een machtig crescendo dat niet een klein beetje doet denken aan het slot van ‘A Day In The Life’ van The Beatles.

To The Ground komt net als het recente ‘Kids in 99’ van de binnenkort te verschijnen Blue EP. 

Mondo Cozmo – Black Cadillac

Het intro had van Creedence kunnen zijn, wat volgt is onmiskenbaar geïnspireerd door The Velvet Underground. Voeg daar Stones, Bowie en Dylan aan toe en je weet dat Black Cadillac, de nieuwe single van Mondo Cozmo van alle kanten bij elkaar geritseld is.

De officiële term is eclectisch. Wij noemen het sprokkelpop. En daar is niks mis mee, immers beter goed gejat dan etc. En Cozmo‘s Black Cadillac is uitstekend geassembleerd.

Mondo Cozmo is Joshua Ostrander, een man met een verleden in diverse bands, die sinds 2016 vrij man is en muziek maakt onder zijn alter ego. Ostrander mag dan wel solo zijn. Hij werkt niet alleen. Op Black Cadillac kreeg hij hulp van Leah en Peter van Black Rebel Motorcycle Club. Op zijn aanstaande album werd hij terzijde gestaan door producers Lars Stalfors (Cold War Kids, St Vincent) en Butch Vig (Nirvana, Garbage) en technicus Spike Stent (Radiohead, Ed Sheeran). Kosten noch moeite dus. Album en tour volgen volgend voorjaar. 

Bombay Bicycle Club – Eat Sleep Wake (Nothing But You)

Bombay Bicycle Club lastte drie jaar geleden een pauze in. Muzikaal was de rek er uit en op persoonlijk vlak boterde het wat minder tussen de heren.

Liever dan voortmodderen hingen ze de gitaren in de wilgen. Het had het einde kunnen zijn van een van de betere bands van de laatste tien jaar, maar het bloed kruipt enz. Bij elkaar is de band vijf jaar uit de running geweest. In Tool termen is dat niks.

De cynicus in ons zegt dat de Bombay’s weer bij elkaar zijn omdat de soloprojecten van zanger Jack Steadman en bassist Ed Nash niet echt van de grond zijn gekomen. De romanticus in ons zegt dat de bandleden hebben ontdekt dat ze samen sterker zijn dan solo, de magie van een band hebben (her)ontdekt.

Het door een bas voortgestuwde Eat Sleep Wake (Nothing But You) is een sterk openingssalvo voor het tweede leven van de poprockers uit Londen. Herkenbaar als het werk van de band die ons trakteerde op blijvertjes als Always Like This, Shuffle en Luna, maar voldoende anders om van progressie te kunnen spreken. Album 5 volgt begin volgend jaar.

beabadoobee – She Plays Bass

beabadoobee is de artiestennaam van Bea Kristi, een meisje uit Manilla dat opgroeide in Londen.

Bea begon op haar 17e met het schijven van kleine intieme liedjes op de akoestische gitaar. Inmiddels is ze 19, heeft ze ingeplugd en een band om zich heen verzameld. Haar nieuwste avontuur als rocker, She Plays Bass is een ode aan Elena, haar beste vriendin annex bassiste van de band.

She Plays Bass is 90’s aandoende mid tempo rocksong met klare gitaren, bescheiden drums en een lekker basje. Het nummer komt een dezer dagen op EP 3 van beabadoobee, Space Cadet geheten. Londen Calling zou een goede plek zijn voor de momenteel groenharige Bea en band om zich aan het NL publiek te komen voorstellen.  Liefst z.s.m.

The Districts – Loving Protector Guy

The Districts kondigen de komst van hun vierde album aan met de release van een protestsong. Loving Protector Guy is een aanklacht tegen het wapengeweld dat Amerika teistert.  

Massamoordpartijen zijn aan de orde van de dag in de Verenigde Staten. Een ruime meerderheid van de bevolking wil aanscherping van de wapenwetten, maar de kapitaalkrachtige wapenlobby houdt elke poging daartoe tegen. De roep om actie wordt echter steeds steeds luider. The Districts voegen hun stem toe aan het protestkoor, dat niet eens roept om een verbod op wapens, maar alleen om strengere regels.

In de VS heeft bijna iedereen wel eens met wapengeweld te maken gehad. Zo ook Districts zanger Rob Grote. Zijn broer kreeg onlangs een pistool onder zijn neus gedrukt door een gast met een sheriff pet. Het bleek een waterpistool te zijn, een grap dus. Maar de schrik zat er goed in. Het voorval was aanleiding voor Grote om Loving Protector Guy  te schrijven. 

Was het vorige Districs album een half geslaagde poging om poppy en glossy te worden, met de nieuwe single keert de band terug naar de beproefde en nog lang niet uitgeputte garagerock-stijl van de eerste twee langspelers. Gewoon goed bezig dus de mannen uit  Pennsylvania. De opbrengst van Loving Protector Guy gaat naar Everytown for Gun Safety, de grootste Amerikaanse nonprofit stichting tegen wapengeweld.

KONGOS – You Are Strange

John Kongos scoorde begin jaren zeventig een internationale hit met ‘He’s Gonna Step On You Again’. Jaren later maakten Happy Mondays een succesvolle remake van het nummer onder de titel ‘Step On’. Nog één hitje, ‘Tokoloshe Man’ en er werd nooit meer iets van de Zuid Afrikaan vernomen.

Tot een jaar of tien geleden een band opdook met de naam KONGOS. Wat bleek John had vier zonen, die een band waren begonnen. De geschiedenis leek zich te herhalen toen KONGOS één enorme hit had met ‘Come With Me Now’ om vervolgens weer grotendeels achter de horizon te verdwijnen. Anders dan senior echter hebben zijn zonen niet heel veel moeite gedaan om aan de top te blijven meedraaien. Je zou kunnen zeggen dat de band een Radioheadje deed door links af te slaan. Liever dan water in de wijn te doen om meer hits te krijgen, kozen ze ervoor om muziek te maken die ze zelf mooi vonden. Dat is vrij goed uitgepakt, want KONGOS draait alweer ruim tien jaar mee aan de internationale subtop. 

De oogst van dat decennium is een viertal albums plus een handvol recent verschenen singles die nog niet op een album staan. Kenmerkend voor de meeste releases van KONGOS is dat ze gebaseerd zijn op de kenmerkende Afro-beat van pa’s wereldhit. Dat plus een combi van electronica en rootsgitaren typeren de sound van het kwartet. You Are Strange is een vreemd liefdelied met gescheiden stereozang, een woordloos refrein en een aardse gitaarsolo aan het eind. You Are Strange zingt de zanger tegen zijn lief. Hij bedoelt het als compliment. Wij ook. 

Life Of Agony – Scar

Het jaar is 1993, Life Of Agony debuteert met ‘River Runs Red’, een mijlpaal in de metalhistorie, want een van de eerste albums waarop rock, funk, grunge, prog, punk en metal worden samengesmolten tot een krachtige stijl, die heel veel bands tot voorbeeld zal strekken.  

Het is Life Of Agony nooit meer gelukt het niveau van het debuut te halen laat staan te overtreffen. Niet heel veel later gaf de band er dan ook de brui aan en ging ieder zijns weg. Het witje duurde echter niet lang, want in 2003 blies Keith inmiddels getransformeerd tot Mina Caputo het sein verzamelen en begon Life Of Agony aan een tweede leven. Echt actief was de band niet. In de afgelopen vijftien jaar verschenen er maar twee albums met nieuw werk. In totaal staat de teller op vijf. 

Daarom misschien hakt nieuwe single Scars er zo hard in. Op een goede manier. Zo vurig en vol zelfvertrouwen als op Scars heeft Life Of Agony lang niet geklonken. Een verklaring voor het hervinden van het heilige vuur kan zijn dat de bandleden de nieuwe songs -net als in den beginne- als collectief hebben geschreven en opgenomen. En niet meer per riff, groove of refrein zoals de werkwijze was op latere platen. Hoe dan ook het werkt!

Over vijf weken al, op elf oktober om precies te zijn volgt het album, The Sound Of Scar. Half november is Life Of Agony in de buurt voor twee concerten in België en een in Nederland. 

CONCERT: 16 november Metropool, Hengelo.

 

 

Sturgill Simpson – Sing Along

Het hing al een tijd in de lucht, maar met de release van Sing Along lijkt de metamorfose van Sturgill Simpson van outlaw countryrocker naar space cowboy compleet.

De 41 jarige Simpson won met zijn vorige album (A Sailor’s Guide To Earth 2016) nog een Grammy For Best Country album. Dat hij toen al bezig was het countrypad te verlaten mag je opmaken uit het feit dat één van de tracks van dat album, het Van Morrison achtige ‘Brace For Impact’ een joekel van een Pinguin hit is geworden. Als er meer songs op Simpson‘s nieuwe album staan in de stijl van Sing Along kan je je afvragen of hij überhaupt nog wel in aanmerking komt voor een Award in de categorie country.

Sing Along is een southern-rocksong met pompbas, electronica en scheurgitaren waarmee Simpson dichter tegen Queens Of The Stone Age en ZZ Top aan schuurt dan tegen zijn traditionele helden, Waylon Jennings en Willie Nelson.  

Het tekent natuurlijk ons vooroordeel over country-knakkers, maar wie had gedacht dat ze in Nashville weet zouden hebben van Anime? Sound & Fury, Simpson’s nieuwe album komt gepaard met tien korte films, één per track die door de zanger zijn gemaakt in samenwerking met de Japanse manga artiest Takasha Okazaki en filmmaker Junpei Mizusaki. Vanaf 27 september zijn de films op Netflix te zien en is het Sound & Fury album verkrijgbaar bij de betere platenhandelaar.