Author: Flip van der Enden

Kiev – Willing Eyes

Met ‘Be Done Dull Cage’ scoorde Kiev een bonafide Pinguin-hit. Dat wil zeggen dat de song super geliefd is bij onze luisteraars, maar dat verder bijna niemand hem kent.

Dat ligt ook een beetje aan de band zelf. ‘Dull Cage’ zou een solide basis zijn geweest voor een carrière, maar dan had er wel snel een opvolger moeten komen. En een tournee was ook niet verkeerd geweest. Maar zo steekt het gezelschap uit het Californische Orange County niet in elkaar. Kiev is meer een project dan een band. De leden komen bij elkaar als het zo uitkomt, van planning is niet echt sprake. ‘Be Done Dull Cage’ stamt uit 2011, het eerste en enige Kiev album volgde twee jaar later. Daarna nada.

Kiev dreigde dus als voetnoot in de geschiedenis te verdwijnen tot hun naam eerder dit jaar ineens weer opdook. Blijkbaar heeft Kiev fans in Foals, want de Britten charterden de band als supportact voor hun tournee langs de Amerikaanse West-Coast. Naar nu blijkt kwamen de Kiev mannen tijdens hun winterslaap wel regelmatig bij elkaar om nieuwe nummer te maken. Helaas stonden perfectionisme en praktische bezwaren een release in de weg. De shows met Foals bevielen echter zo goed dat men besloot de draad weer op te pikken.  Bij nadere beschouwing bleken de nieuwe songs ook best wel mee te vallen.

Het plan is nu om de opnamen een voor een uit te brengen. Willing Eyes is de eerste. Er gebeurt teveel in het vijf en halve minuut durende nummer om in één keer in je op te nemen, maar herhaalde blootstelling geeft toegang tot een proggy, funky en meeslepend nummer met een hook van heb ik jou daar.  Kortom Kiev is terug. Geniet zo lang het duurt.

Bon Iver – Faith

Je moet er van houden luidt het cliché. Veel luisteraars raken in katzwijm bij het horen van de falsetstem van Bon Iver‘s Justin Vernon. Anderen ervaren zijn zang als nagels op een schoolbord.

Ondanks de irritatie die Bon Iver bij sommigen oproept, is de band  invloedrijk en enorm populair.  Omdat we toch wel een beetje rekening willen houden met de haters hebben we met zorg een nummer uitgekozen van het net verschenen nieuwe album, i.i om te draaien als opvolger van Graadmeter hit ‘Hey Ma’.

Dat was niet makkelijk, want los van de stem tellen de songs van Bon Iver wel meer hindernissen, die een brede consumptie in de weg staan. Denk aan autotune passages, ongebruikelijke instrumentale breaks en experimentele melodieën (lees geen). Na lang wikken en goed luisteren is de keus gevallen op Faith, een song met alle elementen die Bon Iver tot zo’n gewaardeerde kracht maken – kopstemzang, bijzondere sfeer en sterke compositie- maar zonder (nou ja bijna) de eerder genoemde irritatie-factoren. Veel plezier/sterkte! (doorhalen wat niet wordt verlangd).

Johnny Marr – The Bright Parade

Wat hij ook doet Johnny Marr zal eeuwig en altijd de de gitarist blijven van The Smiths.  Inmiddels heeft hij zich in zijn lot geschikt en lijkt hij zelfs een beetje trots op zijn verleden. 

Het liefst wilde Marr anoniem blijven en opgaan in andere bands. Hij was los/vast lid van o.a. The Pretenders, The The en The Cribs. Met Isaak Brock begon hij Modest Mouse en met Bernard Sumner (New Order) Electronic. Daarnaast was hij in de markt als studiomuzikant. In die hoedanigheid is Marr te horen op platen van Bryan Ferry, Talking Heads, Beck e.v.a. Maar wat hij ook deed, de geur van The Smiths heeft hij nooit van zich af kunnen schudden. Een reünie van de band lijkt uitgesloten, wat de status alleen maar vergroot.   

Sinds begin deze eeuw maakt hij muziek onder eigen naam, ambachtelijke gitaarrock in de stijl van de Britse gitaarschool waarvan hij een van de oprichters is.  Marr zit duidelijk niet te wachten op de druk van een hit. Met uitzondering misschien van Easy Money heeft hij dan ook geen (solo)songs met het eeuwige leven. Ook The Bright Parade zal waarschijnlijk niet veel verder komen dan de reeds bekeerden. De unieke gitaarsound en de imponerende solo maken The Bright Parade echter tot een song die het verdient te worden gehoord. Al is het maar als reminder dat Johnny Marr nog steeds een van de beste Britse gitaristen is. Aller tijden. 

Foals – Black Bull

Everything Not Saved Will Be Lost is de titel van het tweeluik waar Foals ons dit jaar op trakteert. Part One verscheen voor de zomer, Part Two volgt half oktober.

De eerste single van deel twee voedt het idee dat de albums nogal van elkaar zullen verschillen. De songs op Lost 1 liggen in het verlengde van de muziek die de Britse band maakt sinds hun debuut uit 2008, ambitieuze intelligente progrock met hitpotentie.

Black Bull is heel andere koek. Zonder te willen beweren dat Black Bull niet intelligent of hitgevoelig zou zijn, appelleert de song in eerste instantie toch aan emoties die sinds de oertijd in onze genen zitten gebakken, woede en agressie. Drums beuken, gitaren gieren en zanger Yannis Phillippakis schreeuwt de longen uit zijn lijf. Kortom Black Bull is een puist teringherrie van heb ik jou daar. Subtiel is het allemaal niet, maar het komt wel aan en lucht wel op! Black Bull, Greta Music!

Kommaardoor met Everything Not Saved Will Be Lost Part Deux!

Big Thief – Not

Deze week maakte Big Thief bekend dat er een nieuw album in de pijplijn zit. Een opvallend bericht, want het meest recente album van de band van Adrianne Lenker ligt nog vers in het geheugen. Het dit voorjaar verschenen U.F.O.F. is zelfs een gedoodverfde eindejaarslijstjesplaat.

Tegelijk met het persbericht waarin de release op 12 oktober van Two Hands  –Big Thief album vijf- werd aangekondigd verscheen de eerste single van de nieuwe plaat. Als Not ook maar een klein beetje representatief is voor Two Hands moeten we er serieus rekening mee houden dat Big Thief het jaar gaat afsluiten met twee albums in de eindlijst.

Het ruwe intro van Not geeft gelijk aan dat Big Thief dit keer uit een ander vaatje tapt. Klinkt de band op indie-parels als Paul, Shark’s Smile en UFOF dromerig en intiem, op het ruim zes minuten durende Not gaan de remmen los en de meters in het rood. Adrianne zingt alsof de duvel haar op de hielen zit. De lekker lange gitaarsolo die de coda vormt van Not had van Neil Young kunnen zijn, in een boze bui. Goodbye Dr Jekyll, Hello Mr Hyde!

In maart volgend jaar komt Big Thief naar de Paradiso. Oordoppen mee voor de zekerheid.

CONCERT: 6 maart  2020 Paradiso, Amsterdam.

The Flaming Lips – How Can A Head

Nog vier jaar te gaan en The Flaming Lips is veertig!   

Sinds de oprichting in 1983 zijn Wayne Coyne en zijn kompanen zijn altijd hun eigen gang gegaan. Hun doel was nooit zo zeer om de fans te pleasen, maar om het voor de band interessant te houden. Regelmatig vielen de belangen samen wat resulteerde in klassieke albums als The Soft Bulletin en Yoshimi Battles, maar deze eeuw leek The Flaming Lips toch vooral voor eigen parochie te rocken.

Goed nieuws dus dat het nieuwe, 15e album weer eens een plaat is die niet, nou ja veel minder wordt gehinderd door onnavolgbare geluidsexperimenten, vage composities en concepten die alleen door lotuseters te volgen zijn. Recht toe recht aan rock zullen Coyne en co nooit maken, maar de meeste songs op King’s Mouth zijn goed te volgen ook voor nuchtere types.

How Can A Head is een mooi voorbeeld van de Lips op standje behapbaar. Kop, staart, brug en refrein alles is aanwezig plus een mooie melodie en een uitvoering die binnen de lijntjes blijft. Retro is How Can A Head ook. Het nummer doet wel aan E.L.O. denken. Waar de tekst over gaat mag Joost weten. Hoe toegankelijk het nieuwe album ook is, een normale band zal The Flaming Lips nooit worden.

The Menzingers – Anna

The Menzingers is een punkband uit Philadelphia. De mannen zijn nu ruim tien jaar samen en dat hoor je. Nieuwe single Anna, de voorbode van album zes, (Hello Exile 4/10) is een onbeschaamd liefdeslied met smaak gemaakt en met flair gebracht.

We noemden The Menzingers net een punkband en dat klopt ook wel, maar wie korte agressieve energie explosies verwacht is bij de band aan het verkeerde adres. Oud werk wilde nog wel eens een gevarenzones veroorzaken, een song als Anna heeft meer weg van Boss Bruce dan van Rotten Johnny. Dat wil echter niet zeggen dat Greg, Tom, Eric en Joe oud en gezapig zijn geworden, wel dat ze niet meer doen alsof ze zestien zijn. En dat is alleen maar goed.

CONCERT: 3 februari 2019 OZ Melkweg, Amsterdam.

Girl In Red – I’ll Die Anyway

Girl In Red is het alias van de 20 jarige Marie Ulven Ringheim uit het Noorse Horten. Marie heeft een podium gecreëerd door elke maand een zelf geschreven, gespeeld en geproduceerd liedje online te zetten. Haar songs over seksuele identiteit, zelftwijfel en onzekere relaties zijn zo een eigen leven gaan leiden en hebben van Girl On Red een internationaal fenomeen gemaakt.  

We hebben al verschillende songs van Girl In Red gedraaid, waaronder haar doorbraakhit I Wanna Be Your Girlfriend. I’ll Die Anyway is -als we goed hebben geteld- haar 11de single. Aan albums doet ze nog even niet.

Girl On Red  songs klinken vaak vlot, maar de (autobiografische) teksten gaan dus diep.  I’ll Die Anyway gaat over depressie, een onderwerp dat, gezien de comments op Youtube heel veel mensen persoonlijk aanspreekt. 

In de studio/slaapkamer doet Marie alles alleen, live is Girl On Red een band. Je kunt ze gaan zien dit weekend op de Lowlands en/of op 4 november in de oude zaal van Melkweg. Tenminste als je tickets hebt, want het concert is uiteraard al lang uitverkocht. Een upgrade naar de Max zou mooi zijn.

Africa Express – Johannesburg

Africa Express is een non-profit organisatie die alweer een tijd geleden door Damon Albarn in het leven is geroepen met als nobel doel een westers podium te bieden aan Afrikaans muziektalent.

Eerder maakte Africa Express stops in landen als Marokko, Ethiopië, Kongo, Mali en Nigeria. Recentelijk hielt de Express halt in Johannesburg. Net als Peter Gabriel met zijn Real World label en Paul Simon op zijn Graceland album gaat het Albarn niet zozeer om het in kaart brengen van traditionele muziek, maar om een uitwisseling van ideeën en sounds,  om een creative kruisbestuiving  van Afrikaanse en Westerse muziekmakers.  

Op het EGOLI (Zulu voor stad van goud) album waarop Johannesburg te vinden is, horen we naast een keur aan Zuid Afrikaans talent ook westerlingen als Gruff Rhys van Super Furry Animals, Nick Zimmer van Yeah Yeah Yeahs en de Gorillaz/Blur voorman zelf.

Het hypnotische Johannesburg is misschien wel het meest westers klinkende nummer van het album. Rhys zingt lead, de Afrikaanse inbreng komt van Sibot, Radio 123 en Morena Leraba. Die namen zullen je waarschijnlijk nog niet veel zeggen, maar als het aan Albarn ligt komt daar dus verandering in

Is je interesse gewekt, check dan zeker het EGOLI album waarop nog  17 andere (sub)tropische versnaperingen te vinden zijn. 

half:alive – ok ok

ook half:alive is een kleine letters band. Ze zijn met zijn drieën en opereren vanuit Long Beach, Californië. De band brak vorig jaar door in de VS met het in eigen beheer uitgebracht Still Feel.

Deze week ziet het debuutalbum van half:alive het daglicht. De singles die de weg voor bereidden laten een eigenwijze band horen die veel aandacht besteedt aan de productie van hun averechtse songs. Ook tekstueel mijdt de band clichés. Met ok ok duikt de band in de vijver waar ook Portugal The man en Everything Everything vissen. Smart rock is het genre.

De tekst van ok ok is nogal cryptisch, maar lijkt te gaan over het ontdekken van je ware zelf en leren daarmee te leven. Een staaltje self-help in de trant van I’m OK, You’re OK. Of half:alive zijn best wel ingewikkelde, onorthodoxe glansrock ook live weet waar te maken zullen we later dit jaar leren wanneer de band aantreedt in Paradiso Noord.

CONCERT: 8 november Paradiso Noord, Amsterdam.