Author: Flip van der Enden

(Sandy) Alex G – Gretel

Het is een raar plaatje dat Gretel van (Sandy) Alex G. Rare naam ook (Sandy) Alex G. Het lijkt wel of hij niet kan kiezen, of onlangs van geslacht is veranderd.

Wiki leert dat (Sandy) Alex G de artiestennaam is van Alexander Giannascoli (25) uit Havertown, Pennsylvania. (Sandy) Alex G is een doe-het-zelver en veelpleger. Na een reeks releases op Bandcamp werd hij in 2015 opgepikt door het Britse Domino label ( Last Shadow Puppets/ Melody’s Echo Chamber) dat in september zijn achtste album gaat uitbrengen*.

Gretel (Grietje als in Hans en…) is een voorproefje van House Of Sugar (13/9). Je moet wel van een ietwat experimentele keuken houden wil je (Sandy) Alex G’s muziek kunnen waarderen. Hij bereidt namelijk vrij complexe songs, die niet altijd de regels der logica volgen. Zijn stijl heeft raakvlakken met de midwestern sokkenrock van bijvoorbeeld Kurt Vile, maar is onvoorspelbaarder en met zijn strijkers, blazers en studio-effecten ook een stuk barokker.

De producties van (Sandy) Alex G hebben die unieke (lo-fi) sfeer van albums die zo goed als geheel door de artiest zelf zijn ingespeeld en opgenomen (McCartney 1& 2 en het oude werk van Todd Rundgren bijv.) Geen muziek voor de massa dus, maar de few zou wel eens erg happy kunnen worden van Sandy) Alex G.

*Een live-album voor Jack White’s Third Man Records niet meegerekend.

Furious Monkey House – Echoes

Aan de commentaren op Youtube zagen we dat Furious Monkey House uit Spanje komt. Te horen is dat niet. Er zijn vijf furieuze apen, drie vrouwtjes, een mannetje en een van wie het geslacht niet helemaal duidelijk is, want hij/zij draagt het masker van een mono furioso, een brulaap. 

Hier in het noorden merken we niet zo veel van de Spaanse muziekscene, maar daar lijkt langzaam verandering in te komen. Rosalía is een wereldster in wording met haar fusie van urban en flamenco en ook meidengroep Hinds is geen onbekende meer in de landen boven de Pyreneeën.

Furious Monkey House heeft meer weg van Hinds dan van Rosalía. Maar waar Hinds aan alle kanten rammelt en de Engelse taal charmant verbasterd zijn de Monkeys strak en vol zelfvertrouwen. En zingen ze in vloeiend Engels. Op Echoes valt dan ook helemaal niks af te dingen. De nieuwe single van de band uit Ponteverda is een vlot rockend nummer met een ijzersterk refrein en een bevredigende climax. Extra punten krijgt Furious Monkey House voor zangeres Irene (of is het Carlotta die zingt of Mariña?) die is gezegend met een zacht omfloerst timbre waar menig mannenhart sneller van zal gaan kloppen.

 

Ocean Alley – Infinity

Na een aanloop van een jaar of vier brak Ocean Alley in 2918 definitief door in thuisland Australië. Ja weer een band uit Australië. En weer een goede!

De band uit Sydney maakt After Sun rock, strand-vriendelijke muziek met een likje psychedelica, een vleugje reggae en heel klein beetje blues.  

Infinity is nieuw en omdat de persberichten geen melding maken van een aanstaand derde album lijkt de release bedoeld als flyer voor de wereldtournee die Ocean Alley binnenkort gaat ondernemen. De faam van Ocean Alley heeft zich namelijk als een olievlek verspreid naar de V.S. en Europa bereikt. In ons land kan je de zeskoppige band gaan zien op dinsdag 3 september in Paradiso dat speciaal voor de gelegenheid de grote zaal heeft vrij gehouden.

LIVEDATUM: 3 september Paradiso. Amsterdam.

Thom Yorke – Not The News

De Man Die Geen Kwaad Kan Doen bevestigt zijn reputatie maar weer eens met een nieuw solo-album dat algemeen wordt beschouwd als zijn beste tot nu toe. Het zal er mee te maken hebben dat ANIMA het minst experimentele album is van het kwartet dat Thom Yorke tot dusver onder eigen naam heeft uitgebracht.

Dat wil echter niet zeggen dat de songs op ANIMA makkelijk te behappen zijn of radiovriendelijk, laat staan hitgevoelig. De composities hebben dit keer echter wel tekst en structuur.   

Het door Yorke als single geselecteerde Not The News dekt de lading vrij goed. De backingtrack is geheel elektronisch, producer Nigel Goodrich is gul met galm geweest en Thom zelf zingt met overtuiging. Daarbij maakt hij effectief gebruik van de hoge registers van zijn stem. De spanning is er één om te snijden, maar aan het eind van de track schijnt er licht. Zo zijn de meeste songs op ANIMA, spooky en weemoedig, maar het uiteindelijk toch troostrijk. 

Voor de Thom Yorke die-hards -en wie is dat niet?- Op Netflix staat een begeleidende film. 

Marika Hackman – the one

Marika Hackman is een apart geval. Ze begon haar loopbaan al vrij ongebruikelijk door te debuteren met een EP vol covers. Elke act begint met het naspelen van nummers van anderen, maar je brengt pas platen uit als je eigen nummers hebt. Daar denkt Miss Hackman dus anders over. 

Haar debuutalbum was een cyclus van twaalf stemmige luisterliedjes, sfeervol maar bescheiden geproduceerd waardoor de aandacht uitging naar de fijne stem van de songwriter. De plaat was een succes, alle reden dus om op de zelfde voet verder te gaan. Maar niet voor Marika. Met zijn nukkige rocksongs leek album twee wel van een andere artieste. Haar stem klonk niet half zo lief en kwam maar net boven het elektrische gitaarrumoer uit.

Afgaand op de twee songs die voorafgaand aan de release van haar derde album zijn verschenen heeft Marika weer een draai gemaakt. Niet zo’n grote als tussen albums 1 en 2, maar waar op het vorige album min of meer conventionele songs stonden, lijkt album 3 gevuld met barokke popliedjes vol wendingen, productiegeintjes, rare koortjes en idem teksten.

The One bijvoorbeeld gaat over een megaster die zijn/haar glazen ingooit door bijna alleen nog maar droevige liedjes te schrijven, die niemand wil horen. De auteur noemt The One misschien wel haar meest poppy nummer tot dusver. Als je het hoort, besef je dat Marika zo haar eigen opvatting heeft van wat poppy is. De song doet aan een beetje Blondie denken, dat wel. Maar de kans dat je The One op Radio 538 hoort is net zo groot als de kans op Dotan bij ons. De opvolger van We Slept At Last en I’m Not Your Man heet Any Human Friend en komt op 9 augustus uit. 

 

Palaye Royale – Fucking With My Head

Palaye Royale is een neo glamrockband, die met Fucking With My Head goud in handen heeft.

Fucking With My Head is heavy, maar geen metal. Met zijn loszittende gitaren en snierende vocals doet het nummer eerder aan Iggy dan aan Ozzy denken.  Qua uiterlijk lijken de bandleden nog het meest op extra’s uit The Pirates Of The Caribbean. 

Palaye Royale, een verbastering van het Franse Palais Royal komt oorspronkelijk uit Toronto, maar opereert tegenwoordig vanuit Las Vegas, een stad die beter past bij hun flashy imago. Palaye Royale is ook een band van broeders. De achternaam die Remmington, Sebastian en Emerson van hun vader hebben meegekregen, Kropp vonden ze waarschijnlijk niet glamoureus genoeg. Daarom maken de heren nu gebruik van welluidende  pseudoniemen, te weten Leith, Danzig en Barrett. 

De Kropp clan heeft het werk aan een nieuw, derde album tijdelijk stilgelegd voor een uitgebreide zomertour (met Marilyn Manson en Rob Zombie) door de V.S. en Australië. Een albumtitel, laat staan een releasedatum is nog niet bekend, maar dat het een plaat wordt om naar uit te kijken, is na het horen van Fucking With My Head wel duidelijk. 

 

Surf Curse – Disco  

 Even voor de goede orde, Disco is geen disco nummer. Maar je kunt er wel op dansen. Daar gaat het ook over, dansen. Surf Curse is overigens ook geen surf band, maar een duo oorspronkelijk afkomstig uit Reno, Nevada, maar tegenwoordig wonend en werkend in L.A.

Na twee albums vol bevlogen, maar rudimentaire punksongs gooit Surf Curse het met Disco over heel een andere boeg. Het lijkt wel of iemand de gordijnen heeft opengetrokken. De nieuwe single is een vrolijk rockende popsong met sterke punten als een knapperige gitaarsound, een vindingrijke ritmesectie en een refrein dat je dagenlang met je meedraagt. Of je nou wilt of niet. Ook noemenswaardig is de soepele vibrato van Nick Rattigan, wiens zang wel aan David Byrne doet denken, maar niet half zo neurotisch.

Disco laat een band horen die bezint eer ze begint. Dat is dus wel eens anders geweest. Tijdens hun rijpingsproces worden Rattigan en zijn trouwe metgezel Jackson Katz begeleid door producer Jarvis Taveniere, die eerder goede resultaten boekte met o.a. Real Estate, Sunflower Bean en het King Gizzard circus.

Het nieuwe album van het verbeterde en zelfverzekerde Surf Curse gaat ‘Heaven Surrounds You’ heten en 13 september uitkomen.

Palm Springsteen – Sister Sister

Een leuke plaat daar niet van, maar de nieuwe single van Palm Springsteen is niet zo sterk als we hadden gehoopt. Niet draaien is echter geen optie, want Sister Sister is de follow up van een -1 hit in de Graadmeter. Dus moeten we de luisteraars een kans geven een eigen mening te vormen en die te communiceren. En, dat wat ons enthousiasme enigszins dempt, ervaren anderen misschien juist als een pre.

Met zijn elektronische beat, elektrische gitaren en opgewonden zang lijkt Sister Sister sterk op ‘Hey There Cowgirl’. Je kan het eentonig noemen, maar ook stellen dat Palm Springsteen een eigen stijl heeft. Net als The Ramones, zeg maar. Artistiek mag Sister Sister dan geen hoogvlieger zijn, de track doet waar hij voor bedoeld is, de mensen in beweging brengen. Stem de tweede single van Palm Springsteen de Graadmeter in. Of niet.

Tropical Fuck Storm – Paradise

Het lijkt wel of we ze er op uit zoeken, maar dat is dus niet zo. Eerst horen we de muziek, dan bepalen we of een song wel of niet op de playlist past en daarna pas gaan we op zoek naar de persoonlijke gegevens van de makers.

Toen we Paradise selecteerden wisten we dus niet dat Tropical Fuck Storm uit Australië komt, alweer uit Australië! Het barst in Pinguin land inmiddels van de bands ‘from the land down under’. En allemaal hebben ze iets bijzonders. Zo ook Tropical Fuck Storm, een band die zich ophoudt in het gebied dat in de jaren tachtig is ontgonnen door zelfkant-zangers als Jeffrey Lee Pierce en Nick Cave.

De vier bandleden, 1 man , 3 vrouwen hebben een vrij lange voorgeschiedenis in de kunst-punk scene van Melbourne, maar lijken als Tropical Fuck Storm eindelijk in hun element.

Paradise is de eerste single van het tweede TFS album, Braindrops dat we eind augustus tegemoet mogen zien. Het begint rustig maar zodra de ontstemde gitaren invallen is het duidelijk dat er storm op komst is in Paradise. Zes minuut plus later eindigt het epos in chaos, en zijn zowel merg als been aangedaan. Paradise Lost was misschien een betere titel geweest.  

Cool Sounds – Around And Around

Je band Cool Sounds noemen is verwachtingen scheppen. Gelukkig maakt de band uit Melbourne -jawel alweer een toffe band uit Australië- het helemaal waar op Around And Around (niet het Chuck Berry nummer).

Het vijftal is lang genoeg bezig om al twee albums te hebben uitgebracht. Die hebben nog niet geresulteerd in enige bekendheid buiten Koala-country en zelfs daar doet de naam Cool Sounds nog maar weinig belletjes rinkelen.

Maar het tij lijkt te keren ten gunste van Cool Sounds, want Around And Around lijkt wel aan te slaan. Hoewel stilistisch verwant aan ouder werk, bescheiden, bijna naïeve postpunk klinkt de nieuwe single zelfverzekerder, en ook beter opgenomen. Wat Around An Around tot ver boven het maaiveld doet uitstijgen, zijn de vrij ingewikkelde gitaarbreaks die mooi contrasteren met de bijna kinderlijke eenvoud van de song.

Around An Around is de voortrekker van het derde album van Cool Sounds, die we na de zomer mogen verwachten. En hoewel we geen huiden willen verkopen voordat de beer in zicht is, houden we sterk rekening met de mogelijkheid dat Cool Sounds in het spoor zal treden van Pond, RVG, Rolling Coastal Back Out Fever, King Gizzard and the Lizard Wizard en die tig andere coole nieuwe bands uit Australië.