Author: Flip van der Enden

The Raconteurs – Help Me Stranger

Het voordeel van tien jaar geen plaat uitbrengen is dat in die periode de songs zich opstapelen. Vooropgesteld natuurlijk dat er wel wordt doorgeschreven. The Ranconteurs hebben een decennium vrijwel niks uitgevoerd. Inmiddels zijn er vier songs uit, afkomstig van het nieuwe album, en die zijn alle vier vrij geweldig, gevarieerd ook wat natuurlijk een pluspunt is.

Help Me Stranger, het titelnummer van het langverwachte 3e Raconteurs album begint met Brandon Benson die Elvis nadoet, veel tijd krijgt hij niet, want de band staat te trappelen om het over te nemen. Wat volgt is een door Brandon en Jack White gezamenlijk gezongen urban countrysong met hippie-gitaar.

Net als voorgaande nieuwe nummers valt op hoe puntig en energiek er wordt gemusiceerd. Dat is nog een voordeel van tien jaar in de wacht staan, als de draad dan eindelijk weer wordt opgepikt gaat iedereen er met hart en ziel tegen aan. Dat gaat een prima album worden. Help Me Stranger, the album volgt op 21 juni.

De Staat – Tie Me Down (Feat. Luwten)

Tie Me Down, het duet van Staatshoofd Torre Florim met Tessa ‘Luwten‘ Douwstra was een van de songs die vooruit werden gestuurd om de weg te banen voor de release van het Bubble Gum album van De Staat eerder dit jaar.

Tie Me Down is recentelijk voorzien van een video, die voldoet aan de hoge eisen van de Nijmeegse band en krijgt daardoor hernieuwde aandacht. En terecht, want Tie Me Down laat horen dat het niet altijd en alleen maar zwaar industrieel geweld is wat De Staat produceert.

Ondanks de titel is Tie Me Down een vrij vriendelijke liedje, poppy zelfs. Dat wil niet zeggen dat er geen onvertogen woord valt in het nummer en ook niet dat je het gaat tegen komen in  chill of diner playlists op Spotify, maar wel dat er ergens achter de stalen Staat‘s façade een romanticus schuilt, die best wel eens vaker naar voren mag treden.

LIVEDATA: 30 juni Rock Werchter. 5 juli Down The Rabbit Hole. 21 juli Zwarte Cross. 13 september Appelpop.

Temples – Hot Motion

Net op het moment dat Temples wel erg diep in het geheugen dreigde te zakken, komt de band met een nieuwe single en de aankondiging van een nieuw, derde album. Beide heten Hot Motion.

Na het vertrek van de drummer naar The Fat White Family zijn er nog maar drie Temples over. Live worden ze bijgestaan door Rens Ottink van het veel te vroeg overleden Pauw. Wie er op Hot Motion de trom roert is niet duidelijk, maar een drijvende kracht is hij zeker.

Met de nieuwe single houdt Temples zich bij hun leest. Hot Motion is een krachtige song met een glitterbeat, mooie groepszang en bedwelmende uitwijdingen. We hebben gekozen voor de albumversie, omdat op de radioversie het spannende slot is geaborteerd. Hot Motion –het album- staat op de releaselijst voor 27 september.

LIVEDATUM: 18 november Paradiso, Amsterdam.

 

Clairo – Bags

De opkomst van vrouwen in de popmuziek zet door. Nog even en niemand kijkt er meer van op als de helft van de acts op een festival vrouw is. Veel moderne meiden beoefenen een stijl, die lo fi wordt genoemd. Lo fi is een begrip uit de punk dat aangeeft dat de acts het niet zo nauw nemen met de geluidskwaliteit. De laatste tijd wordt lo fi steeds vaker gebruikt als alternatieve benaming van indie, een term die door inflatie aan vervanging toe is. 

Bags van Clairo is lo fi op zijn finest, een gestaag voortstuwende track met goed getimede gitaar en keyboard fills en een sfeer die we herkennen van twee decennia geleden. De ‘star of the show’ is de 20 jarige Claire “Clairo” Cottrill uit Atlanta, Georgië, die zingt op het punt te staan haar vriendje te verlaten. Her Bags are already packed.  

Ondanks haar korte aanwezigheid op aarde is Clairo geen nieuwkomer meer. Bags is ongeveer haar 13e single. Vanaf single 4, Pretty Girl (2017) zitten de major labels achter haar aan, maar Clairo heeft hun verleiding weten te weerstaan en getekend bij een kleine maar daadkrachtige platenmaatschappij. Dit mede op advies van haar Pa, die als voormalig hoge marketing Piet bij Coca Cola bekend is met het klappen van de zweep.  

De man die de vrouwvriendelijk omgeving schiep waarin Clairo haar verhaal kwijt kan, is de in onze kringen niet onbekende Rostam Batmanglij, ex-lid van Vampire Weekend, die die band  heeft verlaten juist om dingen te doen zoals het produceren van het debuutalbum van Clairo. De plaat gaat Immunity heten komt begin augustus uit en is er één om naar uit te kijken.

Childcare – Sugarcane

Childcare is een verse bende uit Londen onder leiding van Ed Care. Twee weken geleden volgde de band een kwartet singles op met een debuutalbum, Wabi- Sabi dat je moet horen om te geloven.

Geen enkel nummer is hetzelfde. Het komt zelfs voor dat er binnen één song verschillende sporen worden gevold. Toch lijdt dat nergens to chaos. Nou ja bijna nergens. Liedjes die in eerste instantie onnavolgbaar lijken, blijken na een paar keer draaien gewoon wat vreemd, maar dus wel lekker!

De lijm die alles bijeenhoudt is de stem van Ed Care die vaker wel dan niet assistentie krijgt van meezingende bassiste Emma Topolski.  Een echt representatief nummer staat er dus niet op Wadi-Sabi, maar met zijn tropische beat, tjokvolle arrangement en repetitieve zang komt het op single verschenen Sugercane een eind in de richting. Als er een band is aan wie Childcare wel doet denken is het Talking Heads, maar dan psychedelisch i.p.v. neurotisch. Maar luister vooral zelf.  

Whitney – Giving Up

Het is toch alweer twee jaar geleden dat we voor het laatst iets uit het Whitney kamp vernomen hebben. Maar de wachttijd is voorbij. De release van Giving Up luidt de derde ronde in voor de band die helaas niet uit Houston komt maar uit Chicago.

Met Giving Up gaat Whitney verder op de weg die de band insloeg op hun debuutsingle No Woman; met een seventies saus overgoten blue-eyed indie met als handelsmerk de karakteristieke kopstem van Julian Ehrlich.  Of het nog weer dezelfde vrouw is die Ehrlich’s hart heeft gebroken of dat Giving Up gerespireerd is door een nieuwe ex weten we niet. Dat zijn liefdesverdriet mooie liedjes oplevert is een ding dat zeker is.

Op 30 augustus verschijnt Whitney album 3 onder de titel Forever Turned Around.

LIVEDATA: 16 – 18 augustus Lowlands, Biddinghuizen. 18 november Paradiso, Amsterdam.

Bull – Eugene

Bull is een band uit het Engelse York die een tijd terug op de bonnefooi naar Berlijn vertrok om te kijken of daar misschien iets te beleven viel.

Het lot bleek Bull gunstig gezind want, de band vond al snel een kroeg waar ze mochten optreden. Laat daar nou net een paar leden van Pavement afsplitsing Spiral Stairs aan de bar hangen. Zij vroegen Bull te komen spelen op een huisfeest waar een van de gasten Remco Schouten was, een technicus uit het Pavement-kamp. Onder de indruk bood Remco Bull aan om bij hem in Amsterdam opnamen te komen maken. Dat wilden ze dus wel. 

Het zou leuk zijn om nu te kunnen zeggen, ‘and the rest is history’, maar daar is het nog te vroeg voor. Wel mag worden opgemerkt dat Eugene  een uitstekende binnenkomer is. Het nummer begint met een luie leadvocal die wordt omlijst door bijna Beach Boys achtige koortjes, maar net als je lekker languit wilt gaat leunen gaat de beuk er in en zit je plotseling midden in een wervelwind van gitaren. Als die is uitgeraasd keert de rust weer terug. Na twee minuut veertig is het voorbij. En nu maar hopen dat Marco en Bull meer songs hebben opgenomen. 

Sports Team – Here It Comes Again

De verovering van de lage landen door Sports Team begon begin dit jaar in het hoge noorden met een wervelend optreden op Eurosonic en kreeg zijn definitieve beslag begin deze maand met een show op Best Kept Secret waarvan zelfs de doorgaans onverstoorbare beveiligers pretoogjes kregen.

Het arsenaal van het Britse zestal bestaat uit energie, flair en een stapel aanstekelijke songs. Sports Team wordt meestal aangeduid als punkband en muzikaal gezien is daar weinig op af te dingen, maar wat de band vooral uitstraalt is iets dat in ieder geval in traditionele punk vrij zeldzaam is, een goed humeur.

Here It Comes Again is Sports Team in optima forma, een muzikale sprint van net iets meer dan twee minuten met extra gitaren en een ADHD zanger die op de vlucht lijkt voor iets. Wat precies blijft in het midden, maar ‘It’ is net zo welkom (en onvermijdelijk?) als een Burning British Neck On An August Evening. Here It Comes Again is weer een losstaand nummer. De band heeft het simpelweg te druk om de studio in te gaan en een album op te nemen. Ze staan ze deze zomer op zowel Glastonburry en het dubbelfestival Leeds/Reading, en om dichter bij huist te blijven op Rock Werchter. Plus….

LIVEDATA: 23 juni Loose Ends Festival NDSM Werf, Amsterdam. 5 september Metropool, Hengelo. 6 september Rotown, Rotterdam.

Swim Deep – To Feel Good

Long time no hear!  Swim Deep is terug met een single die de burger veel vertrouwen geeft in het eerste album van de Britse band sinds 2015.

To Feel Good begint met een -schrik niet- kinderkoor. Het is het intro van een song die in stijl en sfeer teruggrijpt naar de Madchester sound van bands als Happy Mondays, Soup Dragons en Jesus Jones, maar dan (waarschijnlijk) drugsvrij en omgebouwd van club tot slaapkamermuziek.

Je zou wat zanger Austin Williams doet rappen kunnen noemen, ware het niet dat hij zijn tekst -een soort ‘a day in the life of’- zonder ritmiek voordraagt en er nauwelijks sprake is van rijm. Kortom een knappe jongen of meisje die/dat in To Feel Good de band herkent van King City en Honey. 

Dat er een gat van vier jaar gaapt tussen het Mothers album en Emerald Classic dat op 4 oktober moet gaan uitkomen zal te maken hebben met het vertrek van twee bandleden. Swim Deep is nu weer op volle sterkte. Of de verandering van stijl ook een gevolg is van de personeelswisseling kunnen we pas vaststellen als er meer nieuw werk beschikbaar komt. Dat Swim Deep niet is blijven stil staan is nu al duidelijk. En dat is goed nieuws.

Clairo – Bags

Weemoedig meisje met elektrische gitaar zingt rustige rockend liedje. Je hebt het eerder gehoord en zal het nog veel vaker gaan horen. Wen er maar aan en hoop dat ze net zo goed zijn als Clairo en haar Bags.

De opkomst van vrouwen in de popmuziek zet door. Nog even en niemand kijkt er meer van op als de helft van de acts op een festival vrouw is. Veel moderne meiden beoefenen een stijl, die steeds vaker lo fi wordt genoemd, niet vanwege de matige geluidskwaliteit, maar vanwege de ongepolijste productie en de lak aan commerciële normen als lengte van het liedje en de status van het refrein. Lo fi is dus eigenlijk de nieuwe indie, een term die door inflatie aan vervanging toe is.

Bags van Clairo is lo fi op zijn finest. Er worden delen van de tekst herhaalt, maar van een duidelijk refrein is niet echt sprake. De ritme sectie kachelt lekker door tot na vier minuut twintig het stopsein wordt gegeven. De dreigende monotonie wordt ondervangen door korte solo’s op keyboards en gitaar. Centraal in de productie van voormalig  Vampire Weekend man Rostam staat de stem van de 20 jarige Claire Cottrill uit Atlanta, Georgië. In augustus komt het debuutalbum van Clairo uit. De plaat gaat Immunity heten en is er één om naar uit te kijken.